Great Breweries: 25k. I did it!

Ik zit. En ik beweeg niet meer vandaag. Want van de zetel komen en stappen, dat eh… dat voel ik toch wel in mijn spieren.
Maar hey hey hey *insert modus HEEL ERG TROTS OP ZICHZELF*: ik liep die 25 kilometer op de Great Breweries he-le-maal uit. Geen meter gefoefeld, alles gelopen!

Het was anders best wel een rare start van de dag: het was kouder dan ik verwacht had, en ik zat dus te bibberen voor de start wegens een beetje underdressed in mijn loopshort en shirt met lange mouwen. Ik dacht er al serieus aan om toch maar een T-shirt onder mijn singlet aan te doen… en deed dat ook. Om vervolgens bij het aanschuiven om de sporttas weg te zetten in een stralende zon terecht te komen, en daar ter plekke toch maar te beslissen om het T-shirt weer uit te doen. Uit-aan-uit-aan, een mens moet iets terwijl ze wacht op het startschot. En ook, beslissen, het is soms lastig. 😉

Enfin, ik ging in het goede startvak staan, daar waar de tempomakers van 3u stonden. 7:12/kilometer is dat qua tempo. Ik twijfelde. Zou ik, zou ik niet? We gingen van start en de eerste kilometer zou ik inderdaad. Ik besloot toch maar mezelf terug te fluiten en wat gas terug te nemen. Bye bye 3u! En bye bye volk ook, want ik liep quasi alleen. Tot rond kilometer 5 een meneer mij inhaalde, en naast mij bleef lopen. Herman. Sandra. Aangenaam. Babbeltje aangeknoopt, en de kilometertjes vlogen zo voorbij. Aan elke bevoorradingspost namen we wat water, en dan weer door. Op een moment liepen we zo alleen door een veld. Geen lopers voor ons, geen lopers achter ons. Beetje bizar eigenlijk, voor zo’n groot event. Helemaal laatst waren we niet, want na de verplichte stop aan de spoorwegovergang “treintje komt zo, maar waarom moet dat zolang duren en heel mijne loopflow naar de boem”, hadden we nog wat mensen achter ons gezien.

Nu ja goed, we kwamen om te lopen, en nadat de trein eindelijk gepasseerd was mochten we ook weer lopen. Herman wou in het tweede deel zijn turbo aanzetten en sneller gaan lopen. Ik zou dan wel zien. Kon ik mee, dan ging ik mee, in het andere geval bleef ik het tempo lopen wat ik liep. Ergens iets over halverwege beslisten we echter dat het tempo wat we liepen al goed genoeg zou zijn om aan te komen. En dus gingen we gewoon verder zoals we bezig waren. Na kilometer 18 zo ongeveer, kregen we toch weer wat lopers in het vizier, ook achter ons. Aan de bevoorradingspost maakten twee dames die net na ons liepen van de gelegenheid gebruik om voor ons te vertrekken. De eerste dame hadden we al na een paar 100 meter terug te stekken (sorry not sorry), de tweede dame, daar hadden we toch wat langer voor nodig. Maar toch… ook zij bleef achter, en dit keer voorgoed. Ook hier… tsja… sorry not sorry!

En toen kwam het leukste eigenlijk. Want eigenlijk had ik mijn 5 laatste kilometers al gelopen. Dat zit zo: ik had beslist om mijn laatste 5 kilometer eerst te lopen. Bijgevolg moest ik dan daarna nog 20 kilometer lopen, en 20 kilometer dat is een afstand die ik al een paar keer gedaan heb en waarvan ik weet dat ik dat wel kan. Mentaal zat ik dus op kilometer 15, ik had nog adem genoeg, en ook mijn spieren werkten nog flink mee. Andere lopers, die kregen blijkbaar toch wel een kleine inzinking. En zo konden we 1 voor 1 een 25-tal lopers passeren. Of meer zelfs. Ik had dat totaal niet meer verwacht na al die kilometers, maar voor de moraal is dat wel een geweldige opsteker! Want ik, ik kon gewoon blijven lopen, gemakkelijk zelfs nog, terwijl ik mensen passeerde die stapten, hijgden en puften. Ok, ik voelde ook wel dat mijn spieren stilaan een beetje gingen protesteren, maar toch, maar toch… gaan stappen was écht geen optie, en blijven lopen was niet echt een supermoeilijke opgave.

Neemt niet weg dat ik toch vree content was toen ik “den Duvel” mocht binnenlopen. Daar nog wat draaien en keren, en eindelijk: daar was hij: the red carpet! Lang naar uitgekeken, ongeveer 3u19 zowat blijkbaar, en uiteindelijk toch gehaald! Ik ben zoooo supercontent. Ik heb alle kilometers aan ongeveer een gelijk tempo gelopen, én niet onbelangrijk, ik heb die volle 25K, zelfs iets meer, volledig gelopen.

Ik doe dus nog efkes van nagenieten. Dat wolkje van vorige week heeft beslist om nog efkes te blijven hangen. 😉 De fotookes zijn er overigens nog niet. Ik heb er alleen eentje van mijn blinkende (verbrande, want ik had die zon niet verwacht) snoet (en check die T-shirt mannekes, zooo schoon!), mijn medaille (heel belangrijk, eindelijk nog eens een medaille!) en mijn bierpakket.
“See you next year!” staat er op de doos. Als het aan mij ligt: ik peins het wel ja, want dit was een heel fijn loopje. 😉

• 

• 

• 

• 

  (c) Sportograf