Nog iets minder dan 24u, en ik ben aan het lopen. Mijn eerste kilometers zitten er dan op, en als alles gaat zoals het gaat, of loopt zoals het moet lopen, dan heb ik morgen op dit moment toch al iets meer dan 1/5e van het parcours gelopen. 😀 25 kilometer begot… ik weet nog niet zo goed wat ervan te verwachten, maar ik ga het toch doen. Alleen. Niemand mee dit keer om twijfels uit mijn hoofd te praten, niemand mee dit keer voor dat figuurlijke steuntje in de rug.
En dan komt de twijfel toch weer opzetten: 25 kilometer, dat is ver. Gaat mij dat wel lukken? Ga ik dat wel kunnen? Ja toch?
Goh ja… ik was eigenlijk al de hele week er vrij gerust in. En nu, zo’n dag vooraf, word ik toch weer nerveus. Gezonde spanning? Hopelijk ja. Misschien is er ook wel iets van spanning nodig om te kunnen presteren. Het is vooral weer dat trage lopen wat mij parten speelt. Want ga ik ondanks de ‘massa’ toch weer niet alleen lopen? Waarom schreef ik mij ook alweer in? Had ik niet voor een ander event moeten kiezen? Of gewoon voor geen event en gewoon gaan lopen, een rondje van 25K hierzo ergens?
Ugh… ik merk dat ik ook gewoon weinig zinnigs te zeggen heb, maar toch wel iets wil zeggen. Stress, stress, stress. Het doet rare dingen met een mens! Gelukkig mag ik morgen die stress eraf lopen. 😉
My thoughts are like butterflies 