Na het moeizame loopje van goed anderhalve week geleden, en de daaropvolgende rust in het weekend, dacht ik dinsdag van te herpakken. Herpakken…. en dat lukte niet. Weer naar adem happen, en het lopen wat niet echt lukte. Ja, ik kon wat core-stability oefeningen doen op banken, en op een paar stukken eens wat sneller lopen om daarna weer over te gaan tot wandelen – een beetje interval-training zeg maar – maar toch… dit was niet wat ik verwacht had na een volledig weekend rust.
Een klein paniekje begon zich dan ook op te dringen. Want binnen amper 2 weekjes is mijn eerste grote uitdaging van dit jaar al daar! De Breweries! 25 kilometer, hoe kan ik die nu op deze manier lopen? Buiten adem? Zou ik dan niet beter omboeken naar wandelen? Dat zou mij hopelijk wél lukken!
Na de eerste paniek raapte ik toch het beetje gezond verstand dat er nog zat bij elkaar. Donderdag regende het dan ook nog eens, dus ik hoopte dat met de regen ook alles wat maakte dat ik geen lucht kreeg, weggespoeld was. Het plan was duidelijk: 10 kilometer, niet stoppen, op een heel traag tempo zodat het comfortabel lopen zou zijn. En… zo gezegd, zo gedaan! Oef zeg, ik kon het nog, dat lopen!
Probleem 2 dan: ik had geen lange LSD-loopjes meer ingepland staan voor 12 mei. Het laatste dateerde ook alweer van 2 weken terug, dus dat zou dan 4 weken zijn tot de Breweries. Te lang. Normaal gezien was er vorige week nog eentje geweest, maar dat had ik dus gecancelled en rust genomen. Maar wat nu? Zondag zou ik Brallonnen, dus 12 kilometer aan redelijk hoge hartslag lopen. Zou dat wel verstandig zijn? Zou ik niet beter een rustig en langer duurloopje inplannen?
Twijfel en nog eens twijfel… OK, plan B dus: ik zou op zaterdag een traag duurloopje doen, en dan kon ik op zondag in Wauthier-Braine die 12 kilometer wandelen. Ik bedacht voor mezelf een leuk toereke om te lopen, en liep uiteindelijk toch een ander toereke. Het is te zeggen, het eerste stuk van het uitgetekende parcours liep ik wel, maar nog voor halverwege bedacht ik dat ik geen zin had in een brug over de autostrade en in nog meer wind op een jaagpad. Ik koos voor wat minder jaagpad, en wat meer bos, veld en wei. Ik denk dat dat de goede beslissing was. 🙂 Ik zag trouwens onderweg dat de ooievaars van hetzelfde gedacht waren, ook zij zaten in de wei te vissen 😀
Goed, het lopen zelf dan. Hartslag na 1 kilometer 142. Wat als ik die 142 zou proberen te houden? En max tot 145 zou gaan? Zou dat lukken? Of zou ik weer moeten zakken naar 9 min/kilometer (uhu, traaaaag hé, aaai neuw)?? Awel hé… het lukte! OK, een tempo van onder de 8 min/kilometer haalde ik niet, maar 9 minuten, die toch ook niet. Tadaaa! Ik bleef mooi hangen tussen de 8,10 en de 8,40 zo ongeveer. En ik was (ben!) daar vree content mee! 18 kilometer aan een gemiddelde hartslag van 143 bpm, dat was mij nog nooit gelukt! Woohoow!
Enfin… mijn nummer voor de Breweries zat afgelopen week in de mail. Het is nu voor echt dus. Ik denk dat ik die 25 kilometer daar eigenlijk wel de baas kan. Allez, nu toch. Dat is tot de volgende keer ik weer ga twijfelen. Joe noow mie hé! 😉
My thoughts are like butterflies 
Mooie foto’s.
Welke hartslagmeter gebruik jij? Mijne is wel eens van de leg als hij niet precies goed zit. Verder had ik ook altijd een hogere hartslag gedurende bepaalde momenten in mijn cyclus.
Veel plezier op die 25 km.
LikeLike
Ik loop met een Forerunner 235, geen hartslagband omdat ik daar altijd wrijvingswondjes van krijg. Hij werkt niet altijd perfect hoor, maar dat hoeft ook niet. Het is maar om een beetje een idee te krijgen. Ik probeer nu ook meer op het gevoel te lopen, en meestal klopt dat wel met wat ik op mijn horloge zie. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon