En mijn hartslag….

En mijn hartslag polsslag rond en rond
En mijn hart slaat mijn hoofd tegen de grond
Hartslag polsslag rond en rond
En jouw hart slaat mijn hoofd tegen de grond

The Scene, inderdaad. “Hartslag”. Nostalgie zeg, amai nog niet. Maar het was wel dat wat in mijn hoofd plots zat, na mijn loopje van vandaag. Tijdens eigenlijk al. Want wawasmeda zeg!
Al van bij de start liep het eigenlijk niet zo geweldig, maar ik dacht dat het na een 400 meter wel beter zou gaan. Dat doet het immers altijd. Niet dit keer. Ik hapte naar adem, en ik zou dat blijven doen, de hele training lang.

Nochtans, het was een schoon loopke. Mooie omgeving, beetje bergop… alleen geraakte ik dus na het bergop-lopen dit keer niet gerecupereerd. Ik had het gevoel dat ik constant in het rood liep, liep te hijgen, en ook de benen wilden niet helemaal mee. Het was zo erg dat ik op een gegeven moment ook zei dat ik niet eens naar mijn hartslag durfde te kijken, want dat ik vermoedde dat die tegen de 175 aan zat. Waarop de coach vroeg het toch maar eens te doen. 160. Doh! Dat viel nog goed mee! Dat viel eigenlijk heel goed mee. Het gevoel was duidelijk anders dan de werkelijkheid. Maar toch, er was duidelijk wel iets aan de hand. Wat… geen idee. Beetje samenloop van omstandigheden vermoed ik. Wat vermoeid, de dag ervoor uit eten geweest, hooikoorts, de warmte … enfin, vanalles dus. Maar niks goed.

Een training op karakter dus maar. Lopen, en blijven lopen, ondanks dat het eigenlijk niet liep. En een slechte training is ook een training zeker? Niet alle loopjes lopen zoals gewild, maar blijkbaar hoort dat er gewoon ook bij.
Ook bij het uitwandelen wou de hartslag niet echt omlaag. 140, hallookes, al wandelend zeg! Ik besloot dan maar van dadelijk – ongewassen en stinkend ja – de cafetaria in te duiken. Aquarius, altijd goed bij dergelijke dipjes. 2 zelfs.
Het duurde ook tergend lang eer mijn hartslag dit keer weer terug normaal was. Eigenlijk pas goed 3u na het lopen ging het weer terug de lagere kant op. Gelukkig maar!

Ik denk dat ik mijn allergie-pufjes en -pilletjes terug wat strikter moet gaan innemen, want dat het hooikoortsseizoen nu toch écht wel goed bezig is. En en en… dat ik ook wat meer moet drinken eigenlijk, zo overdag. Want 2 koffies, 2 espresso’s en 3 glazen water, dat is duidelijk niet genoeg. Ik weet dat ook. Alleen moet ik het gewoon eens doen, dat meer water drinken. Ik ga daar werk van maken. Morgen starten.
En verder toch ook eens een weekend rust nemen. Eens een paar dagen niet lopen, daar zal ik wel niet van doodgaan zeker? Toch? Neen hé?

Ah bon ja… onder die rust had ik overigens verstaan dat ik met mijn beetjes omhoog in 1 of andere zetel mocht gaan zitten, binnen of buiten. Boekske d’erbij, iets om te drinken… Niks van dus… want de coach zei dat er wél bewogen moet worden, en dat wandelen zeker geen kwaad kan. Bon… wandelen dus maar hé. En ik zal dan misschien ook nog eens wat meer werk maken van die core-stability en wat meer squats en lunges en plankskes doen. Kwestie van ook al voorbereid te zijn als die groepssessies binnenkort weer van start gaan. Aye… oei… voelde ik daar al wat spierpijn opkomen? Ik ga rap maar terug zitten en het voorbeeld van Snoopy volgen. 😉