Zaterdag Brallon-dag! Vandaag in Orp-Le-Petit. Een wedstrijd die er sinds vorig jaar inzit, maar die ik nog niet gelopen had. Als ik het mij goed herinnerde, was iedereen vorig jaar laaiend enthousiast: mooi maar zwaar, zeker met de trappekes erin.
Ik besloot me dus maar goed voor te bereiden. De hele week gezond eten, alle alcohol geschrapt, zélfs het verdiende glas op vrijdagavond, en ik stond dus fris aan de start om 15u. Opgewarmd en al zeg, ook dat nog!
Mijn trainer, die weer met mij meeliep, besloot van er flink het tempo in te zetten. Ik volgde met wat angst in het hart, want 13,5 kilometer hé! Kon ik dat wel aan dat tempo? Was het niet te vroeg om dit tempo al te lopen? Moest ik niet rustiger aan?
Nu, er zijn zekerheden op zo’n wedstrijd. Zekerheden als in: rond kilometer 3 probeert altijd dezelfde persoon mij in te halen. Telkens op een bergopje. En telkens weer loop ik hem eraf. Ik hoor hem zwaar ademen, en dan voel ik mezelf 10 keer lichter worden. Want ik kan altijd nog, ik heb tegenwoordig nog wel wat adem over en recupereer, eens boven, altijd sneller dan hij. Dus ja… ik liep hem eraf. Het volgende doel waren 4 dames: “Sandraake, die moeten we in het oog houden, we zullen daar achter lopen, dan loop je uit de wind, dat is gemakkelijker”. Nu… zo’n inhaalmanoeuvre, dat is wel even een tandje bijsteken. De tussentijden waren er dan ook naar, want ik ging vlotjes onder de 7 minuten per kilometer. Voor mij du jamais vue op een Brallon hé!
Enfin, die 4 dames gingen we voorbij, en daar kwam alweer het volgende doel in het vizier: de dame met het blauwe shirt. Ze had mij voor de start nog gezegd dat ik haar vandaag zou kloppen. Maar dat zegt ze mij elke wedstrijd 😀 . De dame in kwestie is ook een stuk ouder dan ik, en ik vind het echt waar fantastisch dat zij nog zoveel en zo goed loopt. Ik wil daarvoor tekenen, dat ik dat ook nog kan als ik 20 jaar ouder ben. In ieder geval: dit keer zag het ernaar uit dat ik haar voorbij zou gaan. Zag het ernaar uit ja… want net op het moment dat ik haar passeerde, kwamen er een aantal lopers uit de tegengestelde richting en werd er ook gefloten naar de lopers die net het paadje ingelopen waren naast de koetjes. Verwarring alom. De gele pijlen die we aan het volgen waren waren niet de goede want van vorige week. 1 van de personen die kwam teruggelopen had die er vorige week zelf opgezet voor een andere jogging.
Verwarring, boosheid ook, en bon ja… daar gaat het snelle loopplan hé. Want eerst wat stilstaan om te bespreken wat en hoe, en daarna teruglopen, waarna al diegenen die na mij kwamen en die ik voorbij gegaan was plots weer voor mij uitliepen. Dorst ook, want er zouden 3 bevoorradingen onderweg zijn, en we waren er nog geen enkele tegengekomen. En uiteraard net op het moment dat in mijn hoofd alles goed zat en ik klaar was om die 13 kilometer op 1u30 te lopen… het mocht niet zijn. De veer was gebroken, we liepen in groep een beetje rond om te zien of we toch ergens andere pijlen tegenkwamen, en op de duur kwamen we zo toch een begeleider op de fiets tegen die van hier naar daar aan het crossen was omdat blijkbaar zowat iedereen een andere weg genomen had. Er was mij op dat moment al gezegd dat ik het niet aan mijn hart moest laten komen, en dat we het als een training zouden opnemen, maar toch… ergens knaagde het toch wel dat die goede tijd erin zat, en dat dat om zeep was.
Nu goed… we werden op het pad van de korte afstand gezet, en daar kwam kilometer 2 voorbij. In mijn hoofd moest ik dus nog een kilometer of 4 lopen. Echter, dat bleken er maar 2 meer te zijn, want 2 kilometer verder werden we richting vijver en richting finish gedirigeerd. Dus in plaats van de geplande 13,5 kilometer, kwam ik op net geen 9 kilometer uit. Een finish via de achterdeur. Beetje raar. Ik dacht toen nog dat ik in het enige groepje zat wat verkeerd gelopen was, maar aan de aankomst bleek dat mijn clubgenoten allemaal een andere afstand hadden gelopen, gaande van 9 tot 11 tot 13. En ook achteraf, bij het vergelijken van de kaartjes op Strava: iedereen liep blijkbaar een andere route, en bijgevolg een andere wedstrijd. Hi-la-risch! Nu toch! 😉
De “fout” lag blijkbaar bij een seingever. Een menselijke fout, het kan iedereen overkomen.
In ieder geval. Laurent Saublens, fotograaf en journalist langs het parcours, vatte het in zijn artikel “c’etait l’enfer au paradis” allemaal mooi samen. Want inderdaad, het leven gaat verder, en we kunnen er nu alweer om lachen. Uiteraard. Want mooie surplus was dat er geen klassement opgemaakt werd, en dat alle prijzen naar de tombola gingen. Een tombola die gehouden werd op best wel een idyllische plaats, zo buiten in het zonnetje naast een vijver. Wat wel gezellig was. Drankje erbij, een pannenkoekje van de collega-lopers… en daar bovenop wonnen we ook nog wat prijzen. En ook: we kunnen ook zeggen dat wij erbij waren, op die dag dat de hele wedstrijd in de soep liep en iedereen een ander parcours liep. 😉 Net zoals die vorige keer, in Oisquercq een jaar of 3 terug, maar toen wonnen we niets met de tombola. 😉
Dat nieuwe PR zal dus nog even moeten wachten, maar het zit er wel in. Of zoals de coach-entraineur die met mij meeliep zei: het wordt hoog tijd dat ik zelf wat meer vertrouwen krijg in wat ik kan, in plaats van alsmaar te pruttelen dat ik denk dat ik die snelheid niet aankan, want dat hij gelooft dat ik dat wél kan. Waarvan akte. En een grote dankuwel, meneer den entraineur. 😉
Oja, en er waren best wel wat fotografen op het parcours. Alleen passeerden er niet zoveel lopers daar waar zij stonden gezien die allemaal hun eigen weg zochten. Daarom wat fotootjes van den aprés, want die was gezellig. Bedankt Greta Jacobs en Pascal Vaudoisey. 🙂
My thoughts are like butterflies 
Hilarisch zeg om te lezen, niet om mee te maken. Op naar de herkansing.
LikeLike