Gedaan met de loopstress

Sinds een paar weken heb ik voor mezelf de druk van het lopen gehaald, en besloten om alleen nog maar te genieten. Genieten van wat ik kan, en niet meer gefrustreerd rond te lopen over dat wat ik niet kan.

Het is allemaal kwestie van afwegen. Want als ik die weegschaal teveel laat doorslaan naar de kant van ‘zie eens wat ik allemaal niet kan, en ik wil en ik moet en ik zal’, dan geraak ik écht helemaal van het pad af. Gefrustreerd, lastig, ambetant… en daardoor lukt het lopen dan helemaal niet meer. Teveel druk op mezelf, en waarom eigenlijk? Voor wie? Voor wat? Ik ben geen toploper, ik zal dat ook nooit zijn, dus weg met de frustraties!

Want als ik even kijk naar wat ik tegenwoordig op sportief vlak allemaal wél kan, en dat op een weegschaaltje leg tegenover de dingen die ik vroeger niet kon… winst winst winst, pure winst!

Sinds ik die druk van dat lopen gehaald heb, merk ik dat ik veel meer ontspannen loop. Ik start een stuk meer ontspannen, omdat ik helemaal niets ‘moet’, en ook onderweg loop ik gewoon naar eigen vermogen. Niks geen gedoe van ‘het moet sneller’, of ‘als en dan en maar’. Neen. Ik loop, en ik geniet daarvan. Ik geniet van de mooie zichten die op mijn pad komen, van de nieuwe weggetjes die ik ontdek, en van de loopjes waarbij er iemand met mij meeloopt. En loopt er niemand met mij mee? Ook goed, dan doe ik een rondje alleen, en ook daarvan kan ik de laatste weken heel erg genieten. Want hey… ik loop daar toch maar hé! Ik kan dat, ik doe dat.

Ik voel ook niet meer de behoefte om mij te excuseren voor mijn trage tempo. Iedereen weet intussen wel dat ik een trage loper ben. Maar ik loop, en ik vind dat allemaal best ok. En met die instelling ben ik mezelf nu ook aan het voorbereiden op die 25 kilometer van binnen 6 weken. Ik weet perfect dat ik die 25 kilometer de baas moet kunnen, maar ik weet ook dat ik daar wel even voor onderweg zal zijn. En dat kan en dat mag gelukkig. Ik zie wel hoe het loopt, zolang ik maar gezond finish. Prioriteiten, prioriteiten.

Enfin, intussen kijk ik alweer uit naar een volgend loopje. Zaterdag mag ik weer LSD lopen, en ik ben echt gemotiveerd om die hartslag zo laag mogelijk te houden. Wat uiteraard ook de bedoeling is. De week erna staat er dan alweer een Brallonneke op het programma, en ook daar, sinds ik ontdekt heb dat ik dat gewoon helemaal kan lopen, zo’n wedstrijdje van rond de 12 kilometer met een 200-tal hoogtemeters: noooooo stress. Ik kan dat! En op zich is dat best wel een eye-opener. Starten met het gevoel van ‘ik ga hier een leuk loopje doen’, tegenover starten met het gevoel van ‘oei, dat gaat hier lastig zijn, en ik kan niet goed bergop lopen, en dat gaat zwaar zijn, en word ik niet de laatste?’ Neen, gedaan ermee! Echt! Ik loop, ik kan lopen, en die afstand en die hoogtemetertjes kan ik écht wel de baas. Traag, maar gestaag, dat is ook meer dan okee. Dat idee. En hey, dat rijmt, dat ook. 😉

En ja, ik heb nog altijd doelen. En dromen. Uiteraard. Maar ik besef ook dat aan sommige dromen wat werk is. En dus werk ik maar vlijtig verder aan die dromen. En ik heb zo het gevoel dat dat wel goed komt. 🙂 Na die 25K van de Breweries kom ik met een nieuw doel op de proppen. Weer zoiets waar ik al een tijdje over aan het dromen ben, en waarvan ik denk dat ik het dit jaar wel de baas kan. Met andere woorden: stay tuned! 😉

Advertentie