Rekenfoutje

Stilletjes hier. Ik vind het ook. Heb ik dan helemaal niets te vertellen? Ja en neen zeker. Altijd iets te vertellen, maar soms komt het er gewoon niet van. Soms spreekt het moment meer dan dat ik het kan navertellen, en dan vertel ik het ook beter niet na. Dat idee.

Enfin, ik loop nog steeds, en vorige week liep ik dan ook weer “den Brallon” in Lillois. Die had ik vorig jaar ook al gelopen. En een paar stukken gestapt wegens teveel bergop. Ik probeerde dat dit jaar niet te doen. Dat stappen dan. En dat lukte zowaar. En gezien een mens zo onderweg niet veel te doen heeft behalve wat afzien, ging ik op kilometer 8, toen ik een uurtje aan het lopen was, aan het rekenen. Ik liep op dat moment zo ongeveer 8km/u, voor mij ongezien in zo’n Waals-Brabants koerske. 12 kilometer, dan moest ik een half uur later binnen zijn, en dan zou ik mijn tijd van vorig jaar met zomaar 5 minuten verbeteren. Als ik in de laatste 4 kilometer geen klop van de hamer zou krijgen natuurlijk. En als ik niet zou moeten stappen. En eerlijk? Het idee alleen al hield mij lopende… blijven lopen, er zat een PR in, blijven lopen, ik ging een ferme tijd lopen.

De ontgoocheling was dan ook redelijk groot toen ik afdrukte en 1u33 zag. Hoe wat waar? Ik had begot zelfs de laatste steile helling bergop gelopen, ik was daar zelfs nog mensen voorbijgelopen. OK, dat dat met de spreekwoordelijke zweep achter mij was, daar heb ik het even niet over. Desalniettemin: merci Michaël om mij de laatste 2 kilometer naar de streep te loodsen en het tempo wat omhoog te hazen. 🙂

Enfin… nadat ik het wat had laten bezinken, en wat stond te bekomen met wat thee en vooral heel veel speculaas (van die speculaas die je in die thee kan ‘soppen’, keilekker, én verdiend, dat ook 😉 😀 ), snapte ik eindelijk waar de denkfout zat. Niet in de berekening van mijn tijd, doch wel in de kilometers. Want de jogging was 12km800, en geen 12km. Aha! Dus eigenlijk had ik wél goed gelopen. Want én de hartslag was gemiddeld lager dan vorig jaar én ik had geen enkel stuk moeten stappen, én daarbovenop had ik toch 2 minuten sneller gelopen dan vorig jaar! En en en mannekes… wat nu stress om de laatste te zijn? Er kwamen nog een 40-tal lopers achter mij. Woohoow!

Geen reden tot teleurstelling dus, integendeel! Foto’s zijn er dit keer niet ten bewijze, want de fotograaf was sneller weg dan ik kon finishen. Het kan niet overal en altijd feest zijn natuurlijk. Hoewel… 😀

Advertentie