We mogen weer Brallonnen

Einde januari, en het is weer van datte: de Challenge du Brabant Wallon is weer van start gegaan, traditiegetrouw in Nivelles.
Nu, Nivelles, ik dacht dat dat, buiten 1 bergop halverwege en een serieuze helling aan de aankomst, verder vrij vlak was. Geen idee waar ik dat weer gehaald had, want vlak? 1 helling onderweg? Niet dus.

Het plan was dit keer simpel: geen stress, de eerste 5 kilometer zeker rustig aan, en daarna mocht het wat sneller. Kwestie van toch te proberen op iets lagere hartslag de hellingen te overwinnen.
Die stress: ik moet zeggen: het ging nogal. Ik had mijn voormiddag nogal wat dingen te doen, dus geen tijd om aan de koers van de namiddag te denken. Het was dan ook snel 13u, de mannen stonden hier aan de deur, en wij weg. Ook ter plekke viel het volgens mij nogal mee met de stress. Ik plande ook van niet meer helemaal achteraan te starten, maar ergens halverwege.

15u, startsein. Beetje bergaf (jeuj!), om daarna toch al een kleine helling op te lopen. Wat verder een brug, ook daar: rustig aan omhoog lopen. Ik wist dat er nog een helling aan de golf zou komen, en dat die vrij lang duurde. Mensen gingen stappen, maar ik had mezelf voorgenomen dat dit keer niet te doen. Als het niet meer ging, dan zou ik trager lopen. En dat lukte. Jeuj, nog eens. Alleen had ik de helling die daarna kwam een beetje selectief uit mijn geheugen gewist. Nog eentje. Blijven lopen, blijven lopen. De dame die met mij meeliep haakte af. Een beetje verder ging ik de dame, die mij op de andere helling voorbijgelopen was en die nu ook aan het stappen was, voorbij. En toegegeven, ik had de neiging om wat te gaan versnellen. Maar… ik deed het niet! Ik probeerde er mijn verstand bij te houden, want vorig jaar was ik een beetje doodgegaan op de laatste 3 kilometer wegens helemaal mezelf overlopen.

Verder door dus. Beetje rustig aan, het liet wel lekker. Rustig aan was denk ik een beetje de draad door mijn loopje gisteren. Het liep vlotjes, ik liep met wat mensen samen, meer moet dat voor mij niet zijn eigenlijk. Misschien liep ik wel een beetje té rustig aan eigenlijk. Op kilometer 8, ik zwaaide net naar wat supporters aan de kant, kwam Michaël mij tegemoet met de melding “jij ziet er nog fris uit dit keer”. Ajaaaa…. ik voelde mij ook nog fris. Fris genoeg om er wat meer tempo in te steken en de mensen waar ik achteraan hobbelde in te gaan halen blijkbaar. Ik stond er zelf weer van te kijken, en dat terwijl ik liep. Mijn benen wilden mee, de ademhaling ook… alleen kwam natuurlijk nog wel die fameuze helling aan de finish.

Dit keer ook geen gepruttel, ik deed braaf – zoals altijd eigenlijk, dat braaf – wat er gezegd werd. Grotere passen bergaf, zelfs al was dat moeilijk met mijn korte beentjes ja 😛 , en bergop trekken op mijn armen. En vooral ook: blijven lopen, ook op die laatste helling. Daar kwamen we ook 2 clubgenoten tegen. Altijd plezant, als het even wat lastiger gaat. (merci voor de foototjes daarzo trouwens 😉 ) En de “bellenman”, die er met een grote bel een gewoonte van gemaakt heeft om na zijn loopje de lopers tegen te gaan om hen te melden hoever ze nog moeten. Nog 250 meter in mijn geval. Ik was er bijna, maar het waren verdomd zware 250 meter. En eens boven moest er nog even een sprintje richting finish getrokken worden.

Maar hey… ik was nog altijd fris aan de finish. En op de koop toe meldde Strava mij ook dat ik, ondanks het feit dat ik de eerste helft zo rustig aan gelopen had, iets sneller gelopen had. Aan een lagere hartslag dan nog wel. Mission accomplished dus. En ik kreeg er nog een proficiat van Strava bovenop. Gij nu! 😀 Overigens…. zo’n wedstrijdje Brabant Wallon, er zijn er nog een 18-tal dit jaar… Aanrader!

• 

• 

• 

Advertentie