It’s the final Countdown

Daarstraks postte ik op de grote smoelenboek: “It’s the final Countdown”. En oh boy kwamen daar reacties op zeg! Niet alleen onder de post zelf, maar ook privé, en zelfs achteraf nog, na de looptraining.

Mensen vragen zich dus af waar ik naar aan het aftellen ben. Collegaatjes polsten of ik hen mis (jeps, ofcourse 😉 ), anderen vragen dan weer wat er aan de hand is en naar wat ik aftel.

Eeeh… hallooookes! Het was gewoon Europe op de radio, en elke keer Europe op de radio komt, vind ik dat ik een soort statement moet maken door dat te vermelden. Of door het volume gewoon wat hoger te draaien, is het niet, ex-collegaatjes? Gewoon… omdat ik nog altijd zo blij word van dat nummer. Echtig in techtig!  En als ik blij ben, dan wil ik dat delen. Vandaar dus. Europe. The Final Countdown. Bij deze ook voor jullie weer beschikbaar, zodat jullie niet te ver door mijn pagina’s moeten scrollen, want de clip staat hier al wel een paar keer. 😀
Overigens… scroll na Europe nog even door, want ik had vandaag een beetje een nostalgisch dagje, er komen nog wat leuke eighties pareltjes. Allez… vind ik hé! 😀

Zo, dat was Europe. En iedereen (allez ja bon, bijna iedereen 😉 ) weet: geen Europe zonder Bon Jovi! Wooohooow! Jaja, die is vandaag ook gepasseerd, wees maar zeker! Ik had trouwens een opruimdagje vandaag. Een vuilniszak vol rommel eruit, idem dito met een doos vol oud papier. Hehe… een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd zeggen ze. Ik denk dat dat werkt, want ik heb me al lang niet meer zo licht gevoeld. Bon ja ok… ik ben ook een kilootje of 5-6 kwijt (neenee, niks wereldschokkends, ik had die er eerst ook flink aangegeten), maar toch… het voelt toch wel goed aan, thuis te komen in een huis met een pak minder rommel. En ja, Bon Jovi was daar voor een stuk de soundtrack bij, bij dat opruimen. Aaah… die intro… echt… blijft gewoon super!

Dé kers op die eighties-taart, die moest dan nog komen. Na de training en het obligate recupdrankje achteraf, kwam den Bryan in de auto nog een liedje ten berde brengen. Nu… Bryan Adams… ik heb daar een tijdje mee gedweept, ik vond hem fantastisch. “Reckless”, dat album heb ik ook helemaal zotgedraaid. En toen kwam hij op de soundtrack van dingeskes, allez, hoe heet het nu weer…

*dames en heren, we onderbreken even deze blog voor een bezoekje aan mijn vriend Google… *

Aha! Ik heb het! The Bodyguard, met Whitney Houston en Kevin Costner. Toen was de liefde met den Bryan een beetje over, omdat ik het te melig begon te vinden. Melig ja. Ik, die “Heaven” vanop Reckless zo schoon vond. Alsof dat niet… jahaa, tuurlijk wel! Die “Heaven” was ook zo 1 van die liedjes die altijd na den Bamba gedraaid werd “in mijne tijd”. Dat was bijgevolg een liedje dat ik vanuit de verte hoorde, wegens al op het toilet omdat ik mezelf toch weer de pijn van het niet-gekozen worden wilde besparen. Neemt niet weg dat ik er nog altijd weleens op zou willen dansen. Enfin… dit was niet de herinnering die ik wou hebben. Dus skippen, en over naar mooiere herinneringen. Want het blijft uiteindelijk wél een schoon lieke. Morgen Reckless nog eens spelen, als ik onkruid ga trekken op de oprit hierzo. Zo’n weekje vakantie thuis, dat doet wel iets met een mens ja! 😉

Advertentie