Stress!

Brabant Wallon vandaag. En jullie kennen het concept vast al: voormiddag, dat betekent dus alweer stress! Ik vind het zelf van de zotte, écht, maar het gaat gewoon vanzelf. De stress zit hem dit keer in het feit dat ik deze wedstrijd nog nooit dat meer helemaal rondgelopen ben, omdat ik daar elke keer al een klop van de warmtehamer gekregen heb.

Ik zit hier vandaag dan ook als gek de weerberichten te checken. Want tot op heden ziet het er wel ok uit, maar je zal zien… straks om 15u, als wij moeten starten, gaat ze daar zijn, de ongenadig brandende zon. Ze piept er tenandere nu al af en toe door!

Echt, ik ben niet gemaakt van warmtebestendig materiaal. Al van in mijn jeugd niet. Ik herinner mij nog dat ik op een turnfeest (op den Beerschot) afgevoerd ben naar de Rode Kruistent met een zonneslag. En daarna mocht ik een paar weken niet meer in de zon. Elk jaar opnieuw was ik ook weleens knalrood verbrand, zelfs al zat ik onder een paraplu in de tuin. Ik weet nog dat de apotheker in de Ardennen mij toen vermanend toesprak, “dat ik mij moest insmeren”. Maar zelfs dat hielp toen niet.
Ik ben een paar jaar terug ook eens van wat paletten waar ik op stond gevallen. Omstaanders weten het aan een teveel aan drank (het was tijdens Rock Werchter), terwijl ik enkel cola light gedronken had. Gewoon, weggedraaid van de hitte, de zon scheen ook toen ongenadig hard. Dus ja… teer velleke, teer meiske. 😉

Nu, intussen, met de kilootjes die ik kwijt ben en met dat ik wat sportiever geworden ben, is het al wel wat gebeterd. Het is blijkbaar dus ook een beetje kwestie van gewoonte. Want zat ik vroeger gewoon binnen (in het donker, want de zon moest vooral buiten blijven) op de zetel te wachten tot de avond viel, ga ik nu toch al eens een stukje lopen terwijl de zon nog schijnt. Afgelopen week zelfs 2 keer. Ik heb nu wel mijn drankgordeltje mee, en mijn mede-gazelleke verplicht mij ook alle 2 kilometer om een slok water te drinken, maar toch… er is progressie. Ook mijn huid lijkt zich een beetje meer te wapenen tegen de zon, in die zin dat ik toch al een heel lichtbruin kleurtje op mijn benen heb. Fietsen, dat helpt. Ik vind dan ook de hedendaagse mode heel plezant, sokken dragen onder jurkjes en kleedjes. Want ik hoef helemaal geen sokken aan te doen om dat effect te hebben. 😀 Plus ook, en dat kwam van een man afgelopen week, die mij zei: “maar Sandra, het is toch ook leuk dat iedereen ziet dat jij lijntjes hebt die komen van het sporten?” Awel ja… eigenlijk heeft hij wel gelijk!

Maar goed. Deze namiddag dus weer lopen. Voorlopig is het nog altijd grijs, maar opklaringen zijn nog altijd mogelijk. We zien wel. Denk ik. Ik probeer het maar uit mijn hoofd te zetten. En nog eens na te denken over het al dan niet met mijn drankgordeltje lopen, want er is uiteraard wel bevoorrading onderweg…
Ik ga in ieder geval toch eens aan die stress moeten werken. Als ik nu al zoveel stress heb voor een jogging van 11 kilometer, wat gaat dat dan zijn als ik ooit aan de start van die marathon ga staan? 😉

Advertentie