Zingen

Zitten we vanavond in de auto, dochter’lief’ en ik, op weg naar de functionele training. Lief tussen aanhalingstekens ja, het wordt nog wel duidelijk waarom. De radio staat aan, en dan schalt daar plots George Michael met Queen door de boxen, “Somebody to love”. Jullie kennen het wel. En indien niet, dan klikken jullie maar een keer hierzo.

In ieder geval: bij liedjes als dit kan ik mij niet houden, en moet ik luidkeels meezingen. Moet ja. Volgens mezelf gaat dat ook perfect, ik haal helemaal de hoogte die den George haalt. En plezant, dat ook. Dat is tot diezelfde dochter’lief’ van eerder gemeld, zegt van “mama, zo vals zeg”. Lap! Een kind met een slecht gehoor, ook dat nog! Wie kent er een goede oorarts?

Want ik zing dus helemaal niet vals! Meer zelfs! Ik zat erover te denken mij in te schrijven voor “Belgium’s got talent” of voor “The Voice”, ofzoiets. Nadat ik haar dat meedeelde, zag ik vanuit mijn ooghoek (ik zat achter het stuur) een soort van oogrol, en daaropvolgend: “mama, als jij dat doet, dan kom ik niet meer buiten hoor, dan ben ik beschaamd dat jij mijn moeder bent!”

*krak* Dat was dus mijn moederhart dat brak! Zo’n appel van mijn oog, en dat laat haar moeder gewoon zomaar koud vallen! Meer zelfs! Die wilt haar moeder niet meer kennen dan! En de grote finale moest dan nog komen… de meerstemmige “somebody, somebody, somebody”.

Alweer een zucht hé zeg, gevolgd door een “dat we maar rap op de training zijn, duurt dat liedje nog lang?” Echt! In gruzelementen, dat moederhart, en er werd ook nog eens duchtig op verder gestampt! Puh!
Ik had het dan nog niet eens gehad over de danspasjes die ik er zou bij bedenken hé!

En dan had ze nog vree veel geluk dat het niet “Bohemian Rapsody” was dat opstond! Zeg dat ik het gezegd heb! Nee zeker! Tsssssssss….. de komende 2 weken moet ze een uur vroeger gaan slapen! Wat zeg ik? Een hele maand! Ha!