Tempo tempo.. of net niet?

Het ‘loopt’ niet zo geweldig de laatste tijd. Het lijkt wel alsof ik alsmaar achteruit ga, in plaats van vooruit. Terwijl je met 3 trainingen per week toch wel een klein beetje aan resultaat zou kunnen verwachten. Toch zeker in vergelijking met een jaar terug.

Nu, daarstraks had ik wat tijd om na te denken tijdens het lopen/stappen. Jeps, lopen/stappen. Dat gaat zo als je je motor in de eerste kilometers al opblaast natuurlijk. Trainingen, die moet je trager lopen dan je wedstrijdtempo. Die moeten opbouwen, de basis breder maken. In mijn geval is dat niet zo. Omdat ik zo traag loop, loop ik om de rest te kunnen bijhouden, en daardoor loop ik eigenlijk constant in het rood. Wedstrijdtempo en trainingstempo liggen bij mij dan ook akelig dicht bij elkaar, om niet te zeggen dat ze hetzelfde zijn. Dat moet dus hoognodig anders!

Toen ik dus daarstraks na nog niet eens 4 kilometer al serieus in het rood liep, met een hartslag tegen de 170 aan, besefte ik dat ook opeens: ik ben niet goed bezig!  Ik zei de anderen dat ze mochten doorlopen, en dat ik zelf wel de weg terug zou vinden. Ik was eerst zinnens om nog een stuk verder te stappen en dan af te snijden om zo de kortere route terug naar de kleedkamers te nemen, om daar dan een beetje zielig te gaan zitten wachten op de rest.

Terwijl ik echter zo bezig was met mijn gedachten, besloot ik toch maar om het volledige rondje van 11 kilometer uit te doen. Al stappend en al lopend. Het was best ook wel weer confronterend. Want nu loop ik toch al een paar jaar, en ik kan nog altijd niet mee met de anderen, zelfs al lopen ze trager. Onnodig te zeggen dus dat ik het weer wat lastig heb met mezelf. En ja, ik ken het riedeltje: niet vergelijken, je eigen tempo lopen. Maar soms wil je ook gewoon eens doen wat anderen doen, meekunnen met de rest. Goed.. het lijkt niet voor mij weggelegd. Ik wil mee, en kan niet mee, en inderdaad… dat steekt.

Los daarvan loop ik mezelf zo ook alsmaar aan gort door telkens hijgend en puffend achter anderen aan te lopen, en ik kan ook niet zeggen dat ik daar erg vrolijk van word.
Ik heb dus besloten dat ik weer wat meer alleen ga lopen, aan een tempo dat iets lager ligt. Ik moet echt terug meer gaan genieten van het lopen, in plaats van bezig te zijn met mijn hartslag die in overdrive gaat en een ademhaling die ik niet onder controle krijg omdat ik te snel aan het lopen ben. Tenslotte moet training ook leuk blijven, afzien doe ik al genoeg op de Brallons en consoorten.

Maar eerst heb ik een rustdag ingepland. Geen Brallon dus deze week, maar gewoon even niets. En zaterdag doe ik een rustige duurtraining met me, myself and I. En een flesje water, want ik heb beloofd om vanaf nu te leren lopen met drank. Bon… we hebben weer iets om naar uit te kijken. Komt wel weer goed, uiteindelijk. Nu nog even “wonden” likken, en dan gaan we er weer voor!

 

Advertentie