“Ja, laat ons nog maar een plankske doen”. Het was er weer uit voor ik er erg in had. Soms zou ik ook beter gewoon mijn mond houden. Want het was niet dat we nog niet “geplancheerd” hadden, neen… we hadden al een laddertje plankjes gedaan (het klinkt ingewikkelder dan het is, geloof mij), en een serietje van 6 verschillende plankjes (het kunnen er ook 4 geweest zijn, ik ben de tel een beetje kwijt), en daarna nog een serietje van 4 (of zoiets was het toch zo ongeveer – planken en tellen, dat gaat duidelijk niet samen 😉 ).
En ja, ik schrijf mij hiervoor altijd gewoon zelf in. Vrijwillig. Geen druk, van niemand niet. De meeste oefeningen doe ik ook wel graag. Een occasioneel plankske ook ja. Alleen de triceps-dipjes, dat is puur de hel. Vandaar ook natuurlijk de flapjes onder mijn armen. Damn. Ik wist dat ik iets verkeerd deed! Maar ik weet natuurlijk ook wel wat voor hulp deze oefeningen kunnen zijn. Want zonder dat, had ik nog steeds triest aan kant gezeten omdat het lopen niet lukt.
Het is dan inderdaad ook niet de eerste keer dat ik aan de functionele training meedoe. Ik ben al sinds september bezig, met een paar onderbrekingen dan. Maar toch… het lukte allemaal stilletjes aan wel weer, en ik vond best ook dat ik al resultaat had.
En nu schakelt de coach dus een tandje hoger. Geen idee of het te maken heeft met de training die nu buiten is, of met de 2 groepen die nu samen gegooid zijn. Er zitten nu ook meer mannen in de groep, en meer mannen dat is ook meer testosteron natuurlijk, daar zou het ook aan kunnen liggen. Stiekem ben ik ook altijd blij dat ook zij het best wel lastig hebben met sommige oefeningen.
En neen, dat komt niet doordat de oefeningen ingewikkeld zouden zijn. Het zijn de simpele dingen die soms het meest pijn doen hebt ik gemerkt. Maar op zich weet je natuurlijk ook wel waarvoor je het doet. Want deze functionele oefeningen, dat zijn oefeningen waar je beter en sterker van wordt. Oefeningen die goed zijn voor een triatleet, en dus zeker ook voor een loper. Neeeheee, ik heb echt geen triatlon-ambities. Nope. Neeheee! Het doel is en blijft wat het is: mijn plan M. Voila. En als ik voor dat plan M wat moet afzien op een matje, naast een matje, op een bal, met een gewichtje, met een elastiek, of op een Bosu, dan is dat maar zo. Al was op het einde het vaatje wel leeg. Mijn armen wilden niet echt meer mee, en bij de stretching bedacht ik mij dat het straks vast heerlijk slapen zal worden.
Het wakker worden daarentegen, met het onvermijdelijke opstaan… dat zal andere koek zijn. Misschien nog niet morgenochtend, maar dan toch wel zeker vrijdagochtend. Enfin… what doesn’t kill you makes you stronger en zo vanal. Ik hoop het maar! Mijn buik- arm- en beenspieren denken er het hunne maar van. 😉
My thoughts are like butterflies 
Goed bezig zeg. Ben ook weer begonnen met planken maar ik doe het nu om de dag en ben beter gemotiveerd hierdoor. En ik accepteer dat het de ene dag beter gaat dan de andere. De poging telt!
LikeLike
Kunt ge geloven dat deze blog compleet onverstaanbaar is voor wie nog nooit “geplancheerd” heeft? Ik stel er mij iets bij voor, maar dan denk ik ook meteen dat het toch dat niet kan zijn… Als leek-planché snap ik er niet al te veel dan, ik begrijp wel dat het zeer heeft gedaan. Als dat uwen dada is kan ik u ondertussen 154 yoga-oefeningen aanbevelen die even veel zeer doen 🙂 Of zeerder, vooral de dag erna. Maar wat echt zeer doet, een kloof naast mijn dikke teen, ferm ontstoken, omdat ik de stoute hond uit de hof moest halen toen hij een onschuldige buurpoes in de hoek gedreven had, op mijn teensletsen! Ik ga eens planché in mijn bed doen peins ik. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Goh ja, kweenie. Voor mij klinkt het allemaal zo logische en normaal, maar nu je het zegt, is het dat allemaal misschien niet. 😀 Ja, yoga, misschien, eventueel en ooit. Nu geen tijd, ik moet plancheren hé! 😉
LikeLike