Brallonnen in Beauvechain

Naar goede gewoonte was het weer Brallonnen geblazen afgelopen zaterdag. Beauvechain was dit keer the place to be. Niet de meest mooie omloop, maar wel vrij vlak. En veel steentjes en kasseien en landbouwweggetjes. Meende ik mij zo allemaal te herinneren. Dat van dat vrij vlak neem ik overigens terug. What was I thinking?

Op weg naar Bevekom vroeg onze chauffeur mij of ik al stress had. Stress? Ik? Ik verstond niet zo goed waarom hij mij die vraag stelde. 😉 Ja tuurlijk had ik weer stress, zelfs al was er geen reden om stress te hebben. Ik ging gewoon 12 kilometer lopen, en dat kan ik. Toch? Pff, al dat gedoe altijd! Een training is veel minder vermoeiend.

Na de nodige plaspauzes (uhu) en een terugroepactie aan de start (geen idee waarom eigenlijk, iets met een start die een paar meter eerder was dan waar de lopers stonden, maar ze tekenen daar natuurlijk ook nooit een startlijn), gingen we met 5 minuutjes vertraging uiteindelijk toch van start over de kasseien. Voor mij liepen een papa en zijn zoontje, volgens mij met spiksplinternieuwe witte kousen aan. Een mens moet iets terwijl ze haar adem zoekt natuurlijk….

Toen ik mijn adem en mijn tempo eindelijk gevonden had, kwam er een dame naast mij lopen en vroeg mij of ze samen met mij mocht lopen. Ja, uiteraard. Met 2 loopt het toch altijd iets vlotter dan alleen. Haar tempo lag toch nét ietsiepietsie hoger dan het mijne, maar ik besloot gewoon mee te gaan. We maakten kennis, en het klikte wel. Leuke dame, en aan gespreksonderwerp (lopen, of wat had je gedacht?) geen gebrek. 7 kilometer gingen we zo door, en toen wou ze iets sneller gaan. Of ik dat erg vond? Neen, totaal niet. A woman’s got to do what a woman got to do, toch? Lopen dus! Ik kabbelde zelf wat verder, en was erg blij dat er 2 bevoorradingen voorzien waren. De zon brandde genadeloos, en veel schaduw – op 2 kleine boskes bomen na – was er op het parcours door de velden niet te vinden. Afzien! Zweten!

Net op het moment dat ik alweer een helling zag aankomen, en bij mezelf dacht dat ik die helling wel al stappend zou nemen, zag ik een clubgenoot mijn richting uitkomen. Damn… ik had de helling op willen zijn tegen dat hij mij tegemoet kwam, maar dat had ik dus net niet gehaald. Jammer, maar… hij had wél een flesje water voor mij mee, en dat was zo welkom! Een persoonlijke verzorger zeg maar! En doe er ook maar gelijk motivational coach bij. Ik besloot om dit keer niet te pruttelen en tegen te spreken, maar zijn adviezen gewoon te volgen. Lopen in de goot in plaats van over de kasseien, achter hem uit de wind lopen, nog een slokje drinken… en kijk, plots lukte het mij toch om die dame waar ik al de hele jogging lang haasje over mee gespeeld had, achter mij te laten. Mijn looppartner had al een volgend doel in het vizier: “die daar, die gaan we ook nog voorbij”. Ik pruttelde toch even tegen. Helemaal niets zeggen lukte me toch niet. 😉 Maar hij had wel gelijk. Stillekes aan kwamen we dichter en dichter op de dame in kwestie. Toen we bijna bij haar waren, was ze al wel quasi aan de finish. Ze moest enkel nog draaien aan de vlaggen, en binnenlopen. Een verloren zaak volgens mij, niet volgens Michaël: “spurten, nu Sandra, loop mij eraf, en loop haar voorbij”. Ik zag het echt niet zitten, maar besloot het toch maar te proberen. Beetje grotere passen, een kleine versnelling, ze kwam dichter, en dichter… en toen ging ik haar gewoon voorbij! Ik weet niet wie het meest verbaasd was, zij of ik.

Resultaat: voor de 5de keer dit jaar een verbetering van mijn PR op een Brabant Wallon-parcours met ongeveer 10 minuten. I’m on a roll! Het gaat alleen op een keer wél stoppen denk ik. 😀

En als toemaatje blijkt er ook nog een soort van geweldige fotoreeks te zijn van dat water-aangeef-moment. Met dank aan Laurent Saublens, de fotograaf van dienst. 🙂