Ik heb gedroomd. Nog eens ja. Of nog steeds, dakkanook. Maar deze keer azooooooo schoooooon! Echt! En jaja, ik weet dat dromen niet echt zijn, en dat ze ook geen betekenis hebben, enzovoort enzoverder, maar toch… in mijn beleving was het toch efkes heel écht! En och… laat ons gewoon afspreken dat dromen eigenlijk gewoon echt zijn, in een soort van andere dimensie. Toch? 😛
Ik droomde dat we naar Rock Werchter waren. Op zich niet zo verwonderlijk, want we hebben tickets, en dan nog tickets voor de zaterdag. Want dan komt Pearl Jam. Rock Werchter, dat is binnen minder dan 100 dagen (dat weet ik omdat ze dat zelf kwamen melden op de smoelenboek), maar in mijn droom was het al zover. We waren goed op tijd, geen idee hoe dat kwam, maar in ieder geval: er moest nog ontbeten worden. De mannen van Pearl Jam besloten om dat ontbijt op te vrolijken met een lieke, en na het ontbijt gewoon mee aan te schuiven en mee te ontbijten.
En en en mannekes… den Eddie, die schoof aan aan onze tafel! Maar écht hé! En wat ne schone mens is dat, vanbinnen dan bedoel ik hé. Hij mag natuurlijk langs den buitenkant ook gezien worden, maar vanbinnen… zo schuun! Klappen met alleman, ervoor zorgen dat iedereen genoeg koffie had… een ontbijt met een gouden randje! Alleen kon ik op een of andere mysterieuze wijze geen Engels meer praten, en probeerde ik constant in het Frans een klappeke te doen. Echt, raar. Denken dat je Engels spreekt, en er komen Franse klanken uit!
Daarna was het afwachten tot het echte optreden. We stonden vooraan – aja, we waren goed op tijd daar, dus we zijn blijven staan waar we stonden, daar zo vanvoor, al werden de picknickbanken waarop we ontbeten hadden wel weggehaald – maar stillekesaan werden we door de mensenmassa toch wat naar de achtergrond gedrukt. En gezien mijn kleine gestalte… inderdaad, zag ik weer niks meer.
Maar toen werd ik gered. Net toen ik op het punt stond om beleefd op de mens voor mij zijn schouders te tikken en te vragen een beetje opzij te gaan. Het is overigens niet de eerste keer dat ik gered word tijdens een optreden, want van die grote mannen, die hebben nogal eens de neiging om voor de kleintjes te gaan staan. Iemand duwde die man opzij, ging op zijn plaats staan, trok mij naar voor, en bam: toen stond ik zowat voor den Eddie. Hij herkende mij van bij het ontbijt, en gooide in de groep dat het not-done was om de kleintjes zo te vertrappelen in de massa. Aha! Eat this zeg! Nem! Ook nog!
Enfin, de wekker kwam als altijd roet in het eten strooien, anders zat ik nu vast met een pintje ergens op de wei na te genieten van wat vast weer een geweldig concert was. Het mooie aan deze droom is dat het allemaal nog moet komen. Niet noodzakelijk zoals ik het gedroomd heb, maar als het concert gewoon even fantastisch was als in mijn droom, dan ben ik al een geweldig gelukkig mens! Veel heb ik daar ook niet voor nodig, kweetet. 😉
Om af te sluiten… iets van Pearl Jam, uiteraard. Ze hebben een nieuwe single uit, maar tot hiertoe ben ik daar nog niet zo hevig fan van. Het is wachten op de full-CD, hopelijk staan daar toch wat andere dingen op. In tussentijd vind ik deze wel mooi om de tijd te doden…
Eddie Vedder covers Tom Petty’s ‘Room at the top of the world’. Ogen dicht, en genieten! Of neen, houd die ogen toch maar open. 😉
I wish I could feel you tonight, little one
You’re so far away
I wanna reach out and touch your heart
Yeah like they do in those things on TV, I love you
Please love me, I’m not so bad
And I love you so
I got a room at the top of the world tonight
My thoughts are like butterflies 