Hartoperatie

En waar ging dit over gisteren?  Over zenuwen. En over een operatie. Niet bij mij, maar bij mijn man. Het zit ‘m zo: mijn man heeft een aangeboren hartkwaal. Eentje waar we geen weet van hadden. Het werd ontdekt nadat hij een longembolie gehad had, eind vorig jaar. Daarna draaien ze je natuurlijk een beetje binnenstebuiten, na zo’n kantje-boordje embolie.

Maar het is wel goed dat het ontdekt is.  Want indien niet, dan zou een hartaderbreuk binnen enkele jaren tot de kansen behoort hebben. Grote kansen zelfs. De hartchirurg zag reden genoeg om te opereren. En dat is even een harde noot. Een heel harde noot. 51 jaar, en een hartoperatie. Het doet je toch heel erg stilstaan bij je eigen sterfelijkheid.

Er mocht even over nagedacht worden, maar niet te lang, want dan zou de coördinator van de aortakliniek zelf contact opnemen. Ook dat doet wel even nadenken. Nadat de beslissing eenmaal genomen was, werd de dokter gebeld. Dat was dus vorige week. En toen ging het plots megasnel. Een bijkomende consultatie was niet nodig, vrijdag erop was er al het pre-operatief onderzoek, en dinsdag erna de operatie. Say what? Inderdaad! Zo snel ging het!

Al zijn de uren voorafgaand aan zo’n operatie natuurlijk erg trage uren. Stressvolle uren. Om nog maar te zwijgen van het wachten terwijl de operatie bezig is. Je weet dat het iets is van een paar uur, maar toch… wachten duurt op dergelijke momenten erg lang.

Uiteindelijk mocht ik dan toch bellen. De operatie is gelukt, hij is stabiel, en kan verder recupereren op intensieve zorgen. Ja, hij heeft pijn. Dat kan ook niet anders, als ze je borstkast open gelegd hebben. En als je vol met tubes en buisjes en kabeltjes hangt. Maar het goede nieuws is dat het vanaf nu alleen maar beter kan gaan. Het zal zijn tijd vragen, maar op de duur komt ook dit wel weer goed. Gelukkig maar. 

Advertentie