Plan M: lopen met schema

Dat Plan M. Waar ben ik aan begonnen, waar ben ik mee bezig? Ik geef het toe, het is al meermaals door mijn hoofd gegaan. En al zeker sinds ik mijn schema heb, en ik dus nu plichtsbewust dat schema volg.

Mensen vragen mij ook soms waarom ik dat nu doe, met zo’n test en met zo’n schema. Wel, de reden is simpel: ik maakte quasi geen progressie meer. Ja, ik kan 16 kilometer lopen op 2u, maar de dagen erna voel ik echt wel dat ik dik in de verzuring gelopen heb, en dat mijn spieren dus stijf zijn. Plus ook… het is en blijft frustrerend dat ik nog altijd de traagste blijf. Dat andere mensen wél progressie maken, en ik altijd maar blijf hangen rond hetzelfde tempo. Ja, ik pits hier en daar weleens wat van een persoonlijke besttijd af, maar die winst is echt minimaal. En niet voldoende met het doel wat ik voor ogen heb. Als ik 6u moet gaan lopen om 42,195km uit te lopen, dan is dat te lang. Als ik er al kom met 6u, want daar is nog geen verval bij gerekend.

Nu, je zou kunnen zeggen dat ik loop voor mijn plezier, en niet omwille van het prestige en de wedstrijden. Dat is inderdaad ook zo. Wedstrijden zijn ook redelijk stressy voor mij, net omdat ik zo traag loop… de stress zit er voor mij telkens in dat ik mij altijd weer afvraag hoe lang de mensen aan de streep dit keer weer op mij gaan moeten wachten. En neen, dat helpt dan niet om er een leuk loopje van te maken. Goh ja, ik weet dat ik op massa-events niet de traagste zou zijn en dat ik die stress daar niet zou moeten hebben, maar… die events die boeien mij eerlijk gezegd niet.

Mijn laatste hoop was, en is een gepersonaliseerd schema. Een schema dat mij zegt wat ik moet doen, een schema dat mij vooruit helpt. In dit geval een schema met 4 zones om in te lopen. 4 hartslagzones. Dus in plaats van op kilometer/uur te lopen, loop ik nu op hartslag. En die hartslag, dat moet vooral in de laagste hartslagzones, zone 1 en 2. En dat was in het begin wel werken. Want die laagste zone, dat is écht back to basics, terug naar het tempo dat ik 3 jaar terug liep toen ik mezelf een weg worstelde naar dat half uur, met nog zoveel meer gewicht. Ja, ik loop nu makkelijker, maar het maakt ook dat ik altijd weer mezelf overschat. Traag lopen, nog trager dan anders, het is en blijft een opgave. Een opgave die ik de ene keer al wat beter kan dan een andere keer. Het heeft ook te maken met hoe, waar en met wie ik loop heb ik gemerkt. Ik ga daar dus ook moeten op letten, wil ik het echt goed doen. Een zone 1-loopje is het meest comfortabel als ik dat alleen kan lopen. Traag rondhuppelen. Uiteindelijk heb ik ook wel geleerd ervan te genieten, want het is inderdaad rondhuppelen: “oh kijk, een weggetje waar ik nog niet geweest ben, ik zal daar eens inslaan”. Het is overigens ook een soort van mentale oefening, want 12 kilometer in zone 1, ik kan je verzekeren dat ik dan wel een tijdje onderweg ben. Het wordt al een beetje een halve dagtaak als de loopjes binnenkort richting 15 kilometer en meer uitgaan. 😀

Een zone 2-loopje is al iets gemakkelijker. Het blijft traag lopen, maar dat gevecht met de piep van mijn horloge – die aangeeft dat mijn hartslag te hoog wordt – is minder intens. En het gaat toch al iets beter vooruit. Zo liep ik vorige week voor de eerste keer in mijn loopcarrière 12 kilometer in een heuvelachtige omgeving aan een gemiddelde hartslag van 153. Meestal loop ik rond de 165 gemiddeld, met uitschieters boven de 170.

Stilaan wordt het schema ook wel een stuk uitdagender. Ik maak mij nu al zorgen omdat ik moet gaan intervallen. Dat is namelijk een pak vermoeiender dan rondhuppelen in zone 1. En ook, intervallen in zone 4, om daarna die hartslag weer te laten zakken naar zone 1… geen idee of mij dat gaat lukken, maar proberen gaat mee, toch?

Ik zat overigens daarnet even te kijken op de uitslagen van vorig jaar van een halve marathon die ik had willen doen. Had willen doen, inderdaad, want ik ga het niet doen. 9km/u was daar het ‘traagste’ tempo. Ik kan daar dus niets gaan doen behalve de mensen op hun zenuwen gaan werken, als ze na de voorlaatste nog eens 20 minuten moeten wachten tot uiteindelijk ook ik aan de streep kom. Lijkt mij ook niet echt motiverend voor mezelf trouwens, als iedereen al gewassen ‘aan den toog’ zit terwijl ik nog met mijn loopdemonen aan het vechten ben. Die ‘wedstrijd’ heb ik bijgevolg maar al verstandig geschrapt uit mijn agenda. Ik moet dus nog even verder op zoek naar een mooie uitdaging voor het voorjaar. Geen idee of ik die zal vinden. Indien niet, dan huppel ik gewoon trainingsgewijs wat verder.

Dus ja, het is nog wat zoeken naar een concreet doel, naar een concrete halve marathon of iets in die buurt, maar ik loop intussen wel dapper verder op hartslag. Dat doel, dat dient zich vanzelf misschien nog wel aan. Uiteindelijk is het doel niet het belangrijkste, maar wel de weg ernaar toe. 🙂

Advertentie