Plan M

Plan M. Van in Plan Marathon. Jeps. Ik heb me erin laten broebelen, en het staat eigenlijk min of meer vast. Ik was er eigenlijk eerst niet van overtuigd, want misschien is het gewoon niets voor mij? En ga ik dat wel kunnen, zo ver lopen? En vooral, in mijn geval: zo lang? Want ik heb het even uitgerekend: ik loop ongeveer 8km/u. Dat wilt zeggen dat ik op 4u tijd nog altijd “maar” aan 32 km zou zitten. En daar moeten er dan nog eens 10 bij. Met nog wat dipjes en al ingecalculeerd, zit ik dan al aan 5u30. 5u30 lopen. Halloooooooooowwwwwwww! Dat is laaaaaang! Plus ook: op welke marathon kan ik nog op die tijd binnenkomen?

Maar feit is feit: ik loop wel graag. Het is te zeggen: ik loop graag als de omstandigheden allemaal goed meezitten. Lees: als mijn ademhaling onder controle is, als ik niet het gevoel heb een grote inspanning te leveren, en als mijn spieren ook helemaal ‘mee’ zijn. Als 1 van die dingen niet goed zitten, dan is het toch wel afzien. Soms wat meer, soms wat minder.

Maar zo’n marathon… ik zag het mij zo 1-2-3 nog niet doen. Neen, mijn doelen waren simpeler. 5 kilometer, dat zou geweldig zijn als ik dat zou kunnen. Evenwel, eens ik die afstand wat in de benen had, wou ik naar de 10. Dat ging wat op en af, dat twijfelde een beetje, maar op een moment liep ik dus zomaar die 10 kilometer 3 keer per week. En toen beslisten die snoodaards van de atletiekclub om op loopuitstap te gaan en de Ottonenlauf te gaan doen. Kortst mogelijke afstand: 26 kilometer. Huh? En wat met de 10 mijl die ik eerst wou doen? Maar ik had geen andere keuze, want het was of de 26km, of niets. Dus ik schreef mij in, stond ervoor, en ging ervoor. En ja, dat lukte. Weliswaar op mijn eigen trage tempo, maar ik deed het wel. Ik was megacontent, ik had zowaar een halve marathon gelopen. Op een trailparcours dan nog wel!

Wat was dan nu het volgende doel? Geen idee. Voor mij was die Ottonenlauf zowat het hoogst haalbare, vond ik. Dat is zoals ik vorig jaar zei dat ik met 1.000 kilometer lopen zowat tegen mijn grens aanzat. Intussen zit ik al bijna 300 kilometer verder, en het jaar heeft nog 2 maanden te gaan. Grenzen zijn er dus duidelijk om verlegd te worden. Na de Bosmarathon van Buggenhout, waar ik 13 kilometer liep, kwam de vraag of ik ook eens niet een marathon zou overwegen?
Blaas en zucht… maar ik gaf toe, het idee zat eigenlijk al wel een beetje in mijn hoofd. Er was verder niet meer nodig dan een “ik loop met jou mee, en jij mag kiezen waar”, en het was beslist. Sandra zal een marathon lopen.

Feit is wel dat Sandra daar niet zomaar aan kan beginnen. Als ik een marathon wil lopen, dan moet ik daar wel degelijk goed op voorbereid zijn. Plan M, zeg maar.
En dus besloot ik van het dan maar meteen verstandig aan te pakken. Die marathon, die komt er pas binnen 2 jaar. In het najaar. Dat geeft mij ongeveer 48 maanden om tegen dan helemaal marathonklaar te zijn. Of toch zo goed als. Want helemaal klaar om 42,195 kilometer te lopen ga ik denk ik nooit helemaal zijn.

Plan M dus. En Plan M, dat zegt dat ik het komende jaar die halve marathon maar eens goed in de benen moet krijgen. Niet alleen qua afstand, maar ook qua tempo en hartslag. Lap! Daar heb je het! Mijn achilleshiel. Die hartslag. Momenteel probeer ik op alle trainingsloopjes zo traag mogelijk te lopen om mijn hartslag zo laag mogelijk te houden. Neemt niet weg dat Garmin, ondanks het feit dat ik mijn hartslag gemiddeld al 20 slagen heb naar beneden weten te brengen, nog altijd zegt dat mijn trainingen te intensief zijn. Ik heb dat gevoel niet. Of niet altijd. Er zijn inderdaad loopjes waarop ik naar adem loop te happen, die mij niet zo geweldig goed afgaan. Evengoed zijn er ook loopjes die ik als relaxt ervaar. Afgelopen zaterdag was er zo eentje. 16 kilometer op een leuk tempo, en praten lukte ook nog. Ik heb nergens het gevoel gehad dat het niet meer ging, dat het genoeg geweest was. En toch zei Garmin achteraf: “te intensief”.

Maar heeft Garmin het wel bij het rechte eind? En train in bijgevolg wel goed? Goed genoeg om ook vooruitgang te kunnen maken? Om langer te kunnen gaan lopen, om misschien ook iets aan snelheid te winnen? Ik heb er dus genoeg van, van dat gegis en van dat getwijfel. Plan M, dat vraagt een degelijke voorbereiding. En dus heb ik de stap gezet, en mij ingeschreven om een lactaattest te doen. Een lactaattest, zodat ik eindelijk weet wat die hartslagzones nu precies zijn, en of ik goed bezig ben, of net niet. Maar of het nu wel of niet is, ik hoop in ieder geval wat meer inzicht te krijgen en daarna toch “beter” (lees “gerichter”) te kunnen gaan trainen. Want eigenlijk maak ik momenteel mezelf gek met dat lopen op hartslag.

Idem dito met dat gewicht. Hoe minder gewicht mee te sleuren tijdens die kilometers, hoe beter. Dus ik heb nu ook 2 jaar om daar nog iets aan te doen. Gesteld dat ik elk jaar ongeveer 10 kilo afval (uhu), ben ik binnen 2 jaar ook qua gewicht quasi marathonklaar.
Plan M dus. Dat wordt nog wel iets, de komende tijd. Ik heb er eerlijk gezegd wel zin in. Het wordt een lange weg, maar hopelijk wel een mooie. 🙂

Advertentie