Bosmarathon Buggenhout (de jogging)

Oei… ik had nog een verslagke van de bosmarathon van Buggenhout bij mijn niet-gepubliceerde berichten staan. Geen idee hoe het komt dat ik het niet afgewerkt heb. Bij deze dus nog, een laterblog!

De laatste zondag van september dus. De Bosmarathon van Buggenhout. Met niet alleen een marathon in de aanbieding. Neen, voor elk wat wils: een marathon, een halve marathon, een aflossingsmarathon, en 11,7 kilometer.  Dat laatste, daar ging ik voor. Al was ik daar eigenlijk niet helemaal klaar voor, zo om 10u op een zondagochtend. Het was koud, en mistig! En ik had eigenlijk gewoon last van een ochtendhumeur. Mijn bed leek mij duuzend keer aantrekkelijker dan een loopje van 11,7 kilometer. Pff… wat deed ik daar eigenlijk, zo op een vroege kille zondagochtend?

Nu ja goed… ik was ingeschreven, mijn bed was heel ver weg, en het was dus simpel: lopen stond er op het programma, en lopen werd het. Dik tegen de goesting in het begin, dat ook. De eerste kilometer ging ook wel heel erg snel naar mijn normen. Mijn man liep met mij mee, en zijn tempo ligt normaal gezien stukken hoger dan het mijne. Hij liep met mij mee, omdat hij het voorlopig rustiger aan moet doen in afwachting van een operatie aan de knie. Nu ja, rustiger aan… dat was nadat ik hem teruggefloten had omdat het tempo toch nét iets te hoog lag. Daarna kwam het wel goed. Als is goed relatief. Want ik bleef toch wel wat zeuren (jaja, ik ken mezelf-, net zoals mijn spieren dat deden. Op kilometer 2 had hij er genoeg van, en zei hij dat mijn spieren zich wel zouden zetten eens ze warm genoeg waren. Moraal van het verhaal: eigenlijk had ik dus gewoon moeten opwarmen vooraf.

Vanaf de 3de kilometer liep het inderdaad toch wat gemakkelijker. Ik weet dat uiteindelijk ook wel, dat ik vanaf dan beter ga lopen, maar dat ochtendhumeur blokkeerde toch wel dat gedeelte. Het tempo zat verder ook wel ok. Goed, we waren te snel gestart, maar eenmaal ik warm was, liep het echt wel fijn. Het weer was intussen ook gekeerd. Weg mist, welkom zon. Wat een prachtige dag, en wij mochten lopen, in een mooie bosrijke omgeving. En plat hé mannekes, plat! Hoewel… af en toe was dat plat ook gewoon vals, en dus vals plat. En dat laat zich wel voelen. Ik was onderweg wel wat aan het denken gegaan over mijn snelheid. Loop ik traag omdat ik denk dat ik niet sneller kan? Kan ik wel sneller? Ben ik bang om sneller te lopen omdat ik dan toch wat meer ga afzien? Moet ik uit die comfortzone komen? Want als ik toch die langere afstanden overweeg, moet ik dan ook niet wat aan mijn snelheid gaan werken? Kwestie van niet buiten tijd aan te komen op van die loopjes

Om maar te zeggen: ik houd mezelf wel bezig, zo tijdens een jogging. En terwijl ik mezelf bezig hield, besloot ik om het te testen, en ging het tempo wat omhoog. Hey, ik kon dat best! Ik liep voor de eerste keer ooit enkele kilometers aan minder dan 7 minuten per kilometer! Een overwinning op mezelf! Ook in de laatste 2 kilometer – de zwaarste, want je ziet de sporthal liggen, je weet dat je er bent, maar je bent er eigenlijk toch nog niet want je moet nog een lusje lopen – bleef het tempo hoger dan gewoonlijk. Ik kon er zelfs nog een klein sprintje uitpersen aan de aankomst, en ging gemakkelijk mijn man voorbij! (ok ja, hij liet mij voorgaan, ik weet het 😉 ) Maar het was wel kermis op mijn horloge nadat ik afgedrukt had bij de finish. 3 nieuwe records!  1 op de mijl, 1 op de 5 kilometer en een op de 10 kilometer!

Echt! Ik ben zoooooooooooooo content! Ik kon het, ik deed het! Misschien zit er toch wel meer in dan ik denk? Misschien en als en dan? Tijdens het etentje na het lopen tuinde ik er op een gegeven moment dan ook in. Iets met het grote M-woord. Autch.  Niet concreet, maar wel vaag. En vaag, dat wilt al wel zeggen dat ik er toch al over nadenk. Denken kan nooit kwaad, toch? 😉

In ieder geval: de mooie zonnige dag werd gepast afgesloten in de tuin bij vrienden, onder het genot van een lekker glaasje 43. Of was het toch 34? 😉

 

Advertentie