De Slag om Passendale

Dit typende, zit ik te kijken naar de herdenkingsplechtigheid van de Slag om Passendale. Ik was dat eigenlijk niet van plan, ik had zoiets van: “weer een saaie herdenking, ik herdenk wel op mijn manier”.

Nu goed… iets maakte dat ik toch ging kijken. Intussen, meer dan een uur verder, heb ik al 2 keer stiekem de tranen uit mijn ogen geveegd.
Het is “mooi”, op een manier dat oorlog mooi kan zijn natuurlijk, want oorlog is niet mooi. Oorlog is vuil en lelijk. Maar het is wel een prachtig eerbetoon. Een prachtig eerbetoon aan al die mensen, al die jonge mensen ook, die voor eeuwig daar zullen rusten.
Zoveel levens, zoveel toekomst… allemaal weg. Zinloos. In Flanders Fields.

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

Major John McCrae – 1915