Stratenloop Weerde

De Stratenloop van Weerde. Een beetje in mijn achtertuin zowat. Goed 2 jaar terug wou ik daar voor de eerste keer ooit 7 kilometer lopen. Scheenbeentoestanden staken daar toen een stokje voor. Vorig jaar lukte het eindelijk wel. Al had ik in de 2de ronde het wel lastig gehad.

Dit jaar was ik iets ambitieuzer. 10 kilometer, dat kan ik, dus die zou ik lopen. Mijn ambities reikten zelfs verder, want ik wou ook de laatste worden. Iemand moet dat zijn.

En dat klinkt dan weer onnozel, want ik heb al zoveel 10km-loopjes gedaan, maar ik was toch wel weer nerveus. Stom. Enfin, loopmaatje Sammy (een man bleek achteraf in de uitslag, al zag ze er toch wel vrouwelijk uit 😀 ) en ik weg, zij voor haar eerste 7km, ik voor mijn 10km.

Onze eerste kilometer gingen we iets te snel om goed te zijn, we waren nog maar net gestart, dus namen we wat gas terug. Niet teveel echter, bleek achteraf. We liepen aan een gelijkmatig tempo, en ook in de tweede ronde konden we dat tempo mooi gelijkmatig houden. Patrick, die ons de eerste ronde gezelschap had gehouden, besloot om een versnelling te plaatsen. Iets met een fiets die hij dringend wou gaan winnen denk ik. 😉 In ieder geval, gezien ik nog een ronde daarna te gaan had, en gezien het ook belangrijk was voor Sammy om haar eerste 7 kilometer tot een goed einde te brengen, hielden wij ons tempo aan.

De kilometertjes tikten zo mooi weg. Ook omdat we intussen vlotjes gedubbeld werden, en we weer middenin de andere lopers liepen. Een aanmoediging hier, een praatje daar. Het ging verbazend goed vooruit.

En dan was daar de finish, voor Sammy toch. Ik moest nog 1 rondje van 3,5 kilometer doen, en ja… ik was de laatste loper. Terwijl de andere 10-kilometerlopers binnenliepen, moest ik nog aan mijn laatste kilometertjes beginnen. Moreel was dat eigenlijk nogal lastig. Ik vind dat het er ook wel zo’n beetje zielig uitziet. Ik had eigenlijk ook zin om te stoppen, maar mijn koppigheid weerhield mij ervan. Dat, plus dat als ik zou gestopt zijn, ik daar geen goed gevoel aan zou overgehouden hebben. Ik had nog adem genoeg, de benen zaten nog goed, ik liep alleen wat trager dan de anderen. En ik had ook de seingevers verwittigd dat ik nog een keertje zou langskomen.

Dus ja, wat moet moet, en na nog een slok water vatte ik mijn laatste rondje aan. Gelukkig heb ik goede vrienden. Vrienden van het soort die na hun eigen 10,5 kilometer nog wat kilometertjes aankunnen. Eentje voor een klein stukje, de andere de hele ronde. Persoonlijke begeleiding, het is wat.

Persoonlijke begeleiding ook die af en toe ook even checkte hoever ik qua tijd zat. En dat het tempo nog steeds gelijkmatig was. En dat ik mijn bochten langs de binnenkant moet aansnijden. En de rechte lijn moet lopen op een kronkelweg. De morele voorbereiding op de eindsprint kwam er ook, uiteraard. Maar een eindsprint? Dat was wel het laatste van mijn gedachten, gewoon mooi uitlopen was het plan! Ik negeerde het dus, al volgde ik de tips wel op. Af en toe pruttelde ik ook iets, ik vond dat mijn morele verplichting, maar niet al te veel eigenlijk. Damn… wat was dat nu toch, met mij en wedstrijden? Ik liep laatste, wat was de druk? Geen. Ze zouden aan de aankomst wel op mij wachten, en ook het parcours werd nog niet afgebroken. Alle seingevers stonden er nog (1 uitgezonderd, maar daar ben ik dan ook over gaan klagen, blijkbaar had die grote dorst 😀 ), en ik werd van alle kanten nog aangemoedigd.

Op iets minder dan een kilometer van de finish kwam ook de winnaar van de 10 kilometer ons tegemoet gelopen. Als dat nu geen opsteker van formaat was. En ook nog een fietser, die van zijn mama de opdracht gekregen had om even te checken ‘of Sandra al in zicht was’. Ook hij besloot om bij mij te blijven, dankjewel Ruben!

Wie kan er nog zeggen dat hij/zij met 3 persoonlijke begeleiders aan de finish kwam, sprintje (ja, dat kon ik blijkbaar toch nog) inclusief. Niemand, behalve ik! En op de koop toe gaf mijn horloge ook nog aan dat ik een PR gelopen had op de 10 kilometer! Ik was dan wel de laatste die aankwam, maar ik was denk ik de meest contente loper van allemaal! Misschien moet ik toch eens een keer wat meer luisteren naar ‘de personal coach’, want hij kent mij misschien toch wel beter dan ik denk.  😉