De nieuwe job!

Dit gaat zoooo niet goedkomen, met mij en mijn nieuwe job!
Hoezo? En hoe ik dat nu al weet? En dat ik nog maar net begonnen ben? Vandaag dan nog!

Awel ja… ’t is dat ik natuurlijk terug bij een retailer aan de slag ben gegaan. Zelfde soort functie ja, alleen nét iets anders. Nét iets uitdagender denk ik ook, zo na de eerste dag. En ik heb daar wel zin in, in die uitdagingen. Jeuj, en zo vanalles! Het moet nog allemaal een beetje duidelijk worden de komende weken en maanden, maar ik voel mij in ieder geval nu al heel erg welkom. Het lijkt een beetje of het stof van mij afgeblazen is, en ik nu opgeblonken en al elders mag gaan “shinen”. Zei ik ooit al dat enig gevoel voor drama mij toch niet onbekend is? 😉

Het ‘probleem’ situeert zich dan ook anders. Want ik moet dus voor mijn job ‘op stage’, om de winkels te leren kennen. Op zich geen probleem. Tuurlijk niet. Het lijkt mij wel eens boeiend om aan de andere kant te staan. Dat gaat mij helpen bij mijn job binnenkort.

Maar bon ja… sinds ik zo’n beetje afgevallen ben (de dame van de opleidingen bleef het vanochtend maar zeggen: “40 kilo zeg!”), heb ik een chronisch gebrek aan kleding. Ook omdat er nog constant dingen plots te groot lijken te worden, wat een rare gewaarwording blijft. De vorige keer paste het nog mooi, en nu hangt het als een patattenzak aan mijn lijf, dat gevoel.  Dus jah, kleding, en bij uitbreiding schoenen ook, die krijgen de laatste tijd wat meer aandacht. Want er zijn dus ook schoenen die te groot geworden zijn! En die schoenen, daar wringt het hem. Of wrong het hem, vandaag. En ook de komende dagen vast nog. Mijn eerste stage zal namelijk deze week in de schoenenwinkel zijn.

En verdorie zeg! Zag ik daar nu geen fantastisch mooi paar schoenen staan zeg? Aan -70% astemblieft! En ze pasten nog ook! En, nog belangrijker: ik kon er ook mee stappen. En jahaaa, ze hadden hakken. Maar bon ja… wanneer ga ik die dingen weer aandoen? Deze week alvast niet, want om zo door een winkel te hupsen, heb ik denk ik wat comfortabelere schoenen (lees: sneakers) nodig. Ik heb nu dus een deal met mezelf: als die schoenen op het einde van de week er nog steeds staan, dan zijn wij voor elkaar voorbestemd. Dan koop ik ze gewoon! Deze week is dus onder controle. Denk ik. Want die schoenen zullen tegen vrijdag vast wel verkocht zijn. Morgen wordt er daar wel geleverd. Nieuwe spullen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Toch?

Er is daar echter ook nog volgende week. Volgende week trek ik de stad in, en mag ik in “de boetiekskes” gaan stage lopen. Het gaat van kwaad naar erger gaan vrees ik. Want in die boetiekskes hangt best wel schoon gerief. En het zijn solden. En ik heb toch ook nog wel wat gerief nodig. En hoe plezant zou dat wel niet zijn als ik in die boetiekskes ook iets kan dragen uit dat boetiekske. Allez ja, 1 uitzondering, de winkel met kinderkleding natuurlijk. Maar dan nog kan ik daar wel iets dragen uit een ander winkeltje van de groep. Haaaajaaaaaa!
En misschien wel iets waar die schoenen van hierboven geweldig zouden onder gaan? Ik peins dat ik nu toch een soort van plan heb…

Maar dit is eigenlijk zooooo not me! Dat nieuwe werk, dat maakt het slechtste in mij los. Nu al! 😉 Langs de andere kant: vroegah, als in 40 kilo zwaarder, zou de gedachte aan in een winkel moeten gaan helpen alleen maar paniek veroorzaakt hebben. Paniek, want ik zou mij voelen als een olifant in de porseleinkast. Nu vind ik het eigenlijk wel leuk, en een keer fijn om te doen. Ik kijk er dan ook naar uit.

Aja, en nog iets! Restart… ik heb beslist dat ik er nog maar eens voor ga. Ik ben tot op heden 12kg kwijt, en stabiel… Stabiel, ondanks alle uitspattingen van de laatste weken. Ergens deed ik het tussendoor toch echt wel goed. Maar eerlijk? Ik wil eigenlijk nog een 15-tal kilootjes kwijt, en dan ben ik er, naar mijn gevoel. Vandaag ben ik dus maar eens bij de Restart-coach langs geweest, en het beste nieuws daar was dat – eindelijk – mijn metabolische leeftijd ook aan het zakken is. Ik word dus jonger! Echt! Het rare is dat ik dat gisteren nog vond van mijn foto, dat ik er zo jong uitzag. Even kaderen: mijn smoelenboek profielfoto was intussen al meer dan een jaar oud. En dus verzuchtte ik gisteren tegen een vriendin dat ik eigenlijk een nieuwe profielfoto nodig had. Het was maar een woord… amper een paar minuutjes later had ze haar fototoestel bovengehaald, en moest ik eraan geloven. Dus ja… alles op een hoopje: nieuwe job, nieuwe profielfoto, nieuwe Restart! Nieuwe Sandra? Ik ben er helemaal klaar voor! Laat die tweede helft van 2017 maar komen!