Ik zag eerst niet goed wat ik las, deze voormiddag. Toen dacht ik nog even dat het een slechte en heel late 1-aprilgrap was. Maar dat was het niet. Chris Cornell, de Cornellevogel himself ja, is overleden. Amper 52. Hij stapte zelf uit het leven.
Ik zei het eerder al: jeugdhelden, die horen niet dood te gaan. Toch niet zo jong. Een foto van Chris Cornell heeft jaren op kantoor recht voor mij gehangen. Tot een snoodaard van een collega besloot dat het genoeg geweest was en de Chris verving door een natuurfoto. Alsof ik dat niet zou merken zeg! 😉
Vandaag hebben we echter de kalender maar terug naar de kaaklijn van en naar Chris Cornell zelf gedraaid. Dood, begot. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden. Doet mij er overigens aan denken dat ik op mijn voorlaatste dag de Chris in mijn verhuisdoosje moet steken. Hij gaat mee! Ik zie wel wat ik ermee doe op een volgende werkplek! 😉
Ik ben overigens niet de grote Soundgarden-kenner, maar ik kan het wel appreciëren. Uiteraard. En gelukkig kan ik dit keer wél zeggen dat ik hem ooit live zag.
Neemt niet weg dat ik vooral zijn solo- en akoestisch (cover)werk heel erg weet te appreciëren. Die cover van Michael Jackson’s Billie Jean…
En ja, Soundgarden staat voor het iets hardere werk, met wat metalinvloeden. En toch – surprise surprise – is het het zachtere werk wat mij meer aanspreekt. Luister maar… Black Hole Sun, akoestisch. Oh boy, zo breekbaar mooi. Wat die man met zijn stem kon! Overigens… de video-kwaliteit, is prut, maar het gaat over de audio.
En ja… ik kan er niet tussenuit. Cornell en Vedder. Samen. In Temple of the Dog. Nog altijd in mijn top 10. Hunger Strike was een hit, maar deze is momenteel zoveel passender. Say hello 2 Heaven. Oorspronkelijk geschreven voor Andrew Wood, de zanger van Mother Love Bone, die bezweek aan een overdosis heroïne.
Het is overigens heel raar om te beseffen dat van die hele grunge, de muziek waar ik begin jaren ’90 zoveel aan had, niet zoveel meer overblijft. Oh ironie, dat ik nog maar eergisteren Plush van Stone Temple Pilots op de blog gooide. Scott Weiland is er ook al een poosje niet meer. Van de 5 ‘grote’ grunge-bands, zijn nu 4 leadzangers dood. Weg.
Blijft Eddie Vedder. Eddie, waarvoor ik voor binnen exact 1 maand tickets heb. Ik vermoed dat een mooie tribute aan Chris er wel zal inzitten. En dat ik dus best maar zakdoeken zal voorzien. En waterproof-mascara, mocht ik dat al gebruiken. 😉
En verder hopen dat Eddie niet aan dezelfde druk zal bezwijken waar zijn grunge-collega’s aan bezweken zijn. Daarom toch ook nog ‘Hunger Strike’. In een versie van nog niet eens zo superlang geleden…
En om af te sluiten: “I will always love you”. Chris Cornell kon ook zeemzoete liedjes als gemeend laten klinken. Wat een zanger! Wat een verlies! En dan ga ik het toch zeggen, ook al klinkt het heel banaal: rest in peace, Chris. One love. x
My thoughts are like butterflies 
Ik ben nog een beetje in de ontkenningsfase. Riep vanmorgen nog: “Take Chris Martin instead!”. Verschrikkelijk. Maar blijkbaar was het zijn eigen keuze, dan kunnen we niet anders dan er ons bij neerleggen he. Gelukkig mogen we het eeuwige zonde blijven vinden. Cornellevogel flew off.
LikeLike
Goh ja… of onder invloed van medicijnen echt een eigen keuze is, is voer voor discussie. Een discussie die niemand overigens ooit kan winnen, want we weten het gewoonweg niet. Het is eeuwig zonde, en nu blijft hij ook gewoon eeuwig de Cornellevogel die hij altijd was…. er is materiaal genoeg om af en toe op terug te kijken, dat gelukkig wel. 😉
LikeLike
Geen like in dit geval maar een bevestiging van de indruk die het verlies nalaat gevolgd door het gevoel oud te worden en voorgoed ver weg te zijn gedreven van mijn jeugd.
LikeGeliked door 1 persoon