Vandaag exact 3 jaar geleden was ik blijkbaar erg happy. Niet dat ik dat nu niet meer ben, maar toen was ik heel erg blij omdat ik weer een soort van mijlpaal bereikt had in mijn korte loopcarrière. Dat weet ik, want het dook op in mijn smoelenboek-historiek. Ik postte toen onverminderd mijn loopervaringen – of die nu goed of slecht waren – kwestie van niet terug te kunnen krabbelen en mezelf te blijven motiveren. Maar terug naar die 11e april 2014. Want ik was toen namelijk én de vijver én het voetbalveld rondgelopen. Of dat in 1 of 2 keer was heb ik toen niet gespecifieerd, maar toch….
Het is wel raar, dat nu te zien staan. Want hoe onwaarschijnlijk was het eigenlijk, dat ik dat deed, dat ik dat kon!
Het lijkt ook nog maar net, dat ik aan dat hele loopverhaal begon. Een loopverhaal met als bedoeling 5 kilometer te kunnen lopen, zo’n 2 keer per week. Dat zou wel volstaan. Ik zou daar geweldig blij mee geweest zijn.
Zou geweest zijn, inderdaad. Want ik had toen nooit durven en kunnen vermoeden dat ik nu zou staan waar ik nu sta. Met zoveel kilo’s minder, en vooral: met zoveel gelopen kilometers meer op de teller. En ook, zelfs in mijn mooiste dromen had ik ook nooit gedacht dat ik dat lopen ook nog eens écht leuk zou gaan vinden zijn. En toch is dat wat onderweg ergens gebeurd is. Rare dingen allemaal zo.
Ik moet misschien ook nooit meer zeggen dat ik iets niet zal doen. Want zo’n halve marathon? Nooitvanzeleven! Zotten, dat zijn het. Beetje 21 kilometer gaan rennen, terwijl je die ook met de fiets ofzo kan doen. Neeneen, 5 kilometer, daar ging ik voor, dat was al meer dan ver genoeg, en als ik dat zou kunnen, dan zou ik al ferm content zijn.
Maar ja… daar ergens onderweg raapte ik zo een virusje op. Een loopvirusje. En dat virusje vond dat die sky en die limit best nog wel wat verder konden gaan liggen. 10 kilometer, die zouden het worden. Waarna bleek dat ik best nog wel wat verder kon dan die 10 kilometer. Ok, die 10 mijl dan. Zoveel mensen lopen die, dat moet vast ook nog tot de mogelijkheden behoren. En oh ja Sandra, we gaan op loopvakantie, maar de minimumafstand is wel 26 kilometer. Ach… dan doen we dat toch wel zeker?
Pardon? Hoor mij nu eens? Lag die sky en die limit al niet ver genoeg? Méér dan een halve marathon, binnen goed 4 maanden. 26 kilometer, dat is wel een stukje verder dan de vijver én het voetbalveld rond. Zelfs al zou ik het in 1 keer doen. Ik denk dat ik maar al moet beginnen met bibberen. 26 kilometer zeg. Ik moet wel echt koorts hebben. Dat hoort ook bij een virusje, koorts. En dat delirium, dat volgt vast ook nog!
My thoughts are like butterflies 