And now you do what they told ya…

Ik heb er even over getwijfeld. Zou ik, zou ik niet. Gezien schrijven bij mij altijd helpt wordt het dus: ja, ik zou. Want zonder teveel in detail te gaan: het zijn stresserende tijden en ik zal blij zijn als deze dagen voorbij zijn.

Gelukkig is er nu zoiets als “lopen”. Niets helpt mij zoveel als mij helemaal leeglopen, wat ik de afgelopen 3 dagen dan ook al gedaan heb.

Het helpt wél. Mijn hoofd is zo leeg dat ik niet ga piekeren. Slapen is ook geen probleem.  Ik val als een blok in slaap, om niet halve coma te zeggen, en geraak ’s ochtends met moeite mijn bed uit. Vandaag las ik – buiten fietsen dan – toch maar een rustdag in, want ik vrees dat ik anders mijn lichaam teveel ga belasten. Ik loop nu wel pijnloos, en 3 dagen op rij lukt ook wonderwel, maar ik moet het lot nu ook niet teveel gaan tarten natuurlijk.

Neemt niet weg dat ik blij zal zijn als donderdag eindelijk gepasseerd is. Deadlines en een soort zwaard van Damocles dat boven je hoofd hangt te zwaaien, dat is nooit goed.

Maar we wachten verder af… en samen met mij nog heel veel andere mensen. Want mensenlief, wat een gedoe! Ik hou er niet van, ik zal er ook nooit van houden. Ik probeer het van mij af te zetten, ik probeer het positieve te zien, ik probeer het ook weer kapot te relativeren. En dat lukt best, voor een stuk. Al is dat niet makkelijk als “het” onderwerp om de zoveel minuten toch weer de revue passeert.

Stress is ook nooit geweldig als je op je eten aan het letten bent. Want ik wil “iets”. Ik moet “iets”. Heel lastig. En toch wil ik volhouden. Ik kan toch mijn mooie resultaten niet om zeep gaan helpen door een futuliteit als een “beetje” stress? Echt… onzekerheid sucks! Misschien moet ik toch maar een pilletje nemen?

En als dat niet helpt… dan dit wel! “And now you do what they told ya…” Right!

 

 

 

Advertentie