Ik loop weer!

Pfoeh! Het stond al even op mijn planning, ik wou het al zo lang. Lopen. Ik heb nu mijn sportsteunzolen (al mag ik er nog niet mee lopen, dat is pas voor volgende week), ik ben aan de ontstekingsremmers, en ik heb nu toch heel veel gerust. Gerust als in zo weinig mogelijk gelopen.

Ik ben intussen wél blijven fietsen, en het wandelen heb ik intussen ook wel onder de knie. 12 kilometer op ongeveer 2 uurtjes, ik draai er mijn hand niet meer voor om. Er werd mij ook verzekerd dat ik weinig van mijn loopconditie zou kwijt zijn. Dat het lopen best nog wel zou lukken. Net omdat ik nog zoveel gewandeld had, en best ook wel pittige wandelingen gedaan had. En ik had natuurlijk ook al een keertje gelopen. Maar dat was nog niet volledig pijnloos.

In ieder geval, het moest maar eens. En vandaag was het een perfecte dag om nog eens te testen of ik dat nog wel kon, dat lopen. Een zonnige dag ook. T-shirt en capri-broek aan, en gaan. Of lopen. De eerste kilometer stapte ik voor alle zekerheid. Kwestie van opgewarmd te zijn vooraleer aan het echte werk te beginnen. Maar toen kwam toch het moment waarop er beslist moest worden van te gaan lopen. Zou ik, zou ik niet… ik zou. Ik was, alweer, vergeten hoe lastig die eerste honderden meters zijn. Tempo zoeken, ademhaling controleren. Het leek wel alsof ik het niet meer kon. Tot ik plots, goed 500 meter verder, opeens de cadans weer te pakken had, zowel qua looptempo als qua ademhaling. Kilometer 1 tikte mooi af, kilometer 2 ook. Mijn kuiten gingen wel weer wat protesteren met al die zottigheid die ik volgens hen aan het doen was. Maar ik weet dat ook dit kwestie van even doorbijten is. En zo ging het toch vlotjes door naar kilometer 3, 4, en zelfs 5.

Ik liep er zelf wat van te kijken. Na zoveel weken rust, na zoveel weken niet-lopen, liep ik toch wel vlotjes een goede 5 kilometer. Daarna vond ik het wel welletjes geweest. Om na goed 400 meter stappen toch weer te gaan lopen omdat ik eigenlijk niet moe was. Ik verbaas soms ook wel mezelf. 5 kilometer lopen, een stukje stappen, en dan zondermeer opnieuw aan het lopen gaan. Ik moest even terugdenken aan de tijd dat ik startte met lopen met de coach. Elke keer zij zei “en nu gaan we een stukje lopen”, schoot ik ei-zo-na in paniek omdat we gingen lopen. Wat een wereld van verschil toen tegen nu zeg.

Enfin, lang loopverhaal kort: van de 10 kilometer liep ik in totaal een kilometer of 7. Voor een eerste training na zo lang niet gelopen te hebben, kan dat al wel tellen. Nog belangrijker eigenlijk is dat het pijnloze kilometers waren. En dat ik ervan genoten heb. Gewoon, lopen omdat ik dat kan, lopen omdat ik dat leuk vind. Dergelijke loopavondjes mogen er nog veel komen!

Dus ja: Ik ben een content mens. Ik heb gelopen. 7 kilometer nog wel! Begot! Zaterdag mag ik dan ook nog eens gaan rondhupsen in het mooie Zoniënwoud en in het Domein van Solvay gedurende 12,7 kilometer. Ik heb besloten dat ik daar keihard van ga genieten. Want nu ik weer weet hoe het voelt om niet te kunnen lopen, voelt het toch als een soort van cadeautje om het weer pijnloos te kunnen. Vanaf nu wordt het echt lopen om te genieten. En dat de laatsten daarom de eersten zullen zijn! 😉