Het leven is geen ponykamp

Het leven is geen ponykamp. Hoe waar deze uitspraak van Bouba in ‘De Mol’ is, kon ik afgelopen weekend maar weer ondervinden. Overigens: wie is “De Mol” volgens jullie? Ik heb een kandidaat!
Maar “De Mol” terzijde… behalve dan de quote, want die is heel gepast. Ik zit dus in een dipje. Een dipje dat ik blijkbaar maar niet te boven kom. Dat blijft maar duren. Een sportdipje.

Volgende week ga ik de 4e week in dat ik niet kan lopen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen dat ik het mis. Maar ik mis het wel degelijk. Er zijn placebo’s ja. Placebo’s als in: wandelen. Stappen. Dat heb ik gisteren dan ook gedaan. Den Brabant Wallon, de langste afstand van het criterium in La Hulpe, 13 kilometer, die heb ik gestapt. Het is beter dan niets doen zeker? Ik blijf het zelf maar herhalen, misschien ga ik het ook nog eens zelf geloven.  13 kilometer aan 6,5 kilometer/uur. Ik was binnen op 2u. En ja, ik weet het: mijn looptempo is niet veel sneller, het zou maar een minuut of 10 gescheeld hebben. Maar… mijn voldoening, die is wel 10 keer minder. Ja, ik heb gestapt, ja, het was een mooi parcours, ja, ik heb het toch maar gedaan. Maar ik had zoveel liever gelopen! Zelfs al is dat dan aan een tempo nul, ik zou toch gelopen hebben. Maar het is wat het is. En ik heb dan toch maar 13 kilometer in de benen. Relativeren, het is wat.

Bon… vandaag dan. Zondag. Zondag is sinds iets minder dan een jaar fietsdag. Deze zondag stond niet echt op de planning als fietsdag, maar na wat morele druk (een vriend die vroeg “en, morgen fietsen?” en de fietsmadammen die op de kaas- en wijnavond zaterdagavond ook plannen maakten voor zondag) maakte dat ik zwichtte. Om 10u stond ik dus startensklaar in mijn klikpedalen. Stress, want die klikpedalen, daar was ik toch al 2 keer mee omgevallen op de 4 ritten die ik ermee gedaan had. Wat als… die gedachte. En misschien val ik ook niet altijd even goed, en zou het dit keer dan wél heel erg pijnlijk zijn? Bon… goed 8 kilometer na de start was het al bijna van dat. Een verkeerslicht waar ik nog dacht over te rijden, maar de 2 fietsmadammen voor mij stopten. Iew! Ik was niet uitgeklikt! Laatste redding: proberen met de andere kant uit te klikken, en snehel! Gelukkig lukte dat, want in gedachten lag ik alweer op de grond. Het zou al snel einde rit geweest zijn voor mij. En dan met de fiets aan de hand terug naar huis, 8 kilometer op klikschoenen, ik geeft het je te doen. Maar goed, dat was weer een worst-case-scenario, en die ging ik toch niet meer maken? Toch?

De rest van de rit bleef ik veilig in de achterhoede, zodat ik kon anticiperen. Al was die achterhoede ook niet altijd je-dat. Die fietsmadammen, die zijn namelijk aan het trainen om in de paasvakantie in Mallorca te gaan rijden. Ikzelf heb al enige tijd niet meer gefietst. En dat heb ik gevoeld. Ik rijd meestal wel achteraan, om gaatjes dicht te rijden, ook omdat ik dat best wel kan, maar… vandaag dus niet. Ik dacht dat mijn conditie wel ok was, maar de praktijk wees toch uit dat ik wat tandjes moest bijsteken. Vandaag was ik de zwakke schakel in de groep, en dat steekt. Dat steekt, omdat ik nu al niet kan lopen, maar blijkbaar ook niet echt kan fietsen.

Misschien moet ik mij maar heroriënteren. Stappen, dat kan ik duidelijk wel. En dan bedoel ik stappen in de Vlaamse versie, want in Nederland is dat uitgaan. Neemt niet weg dat ik het allemaal maar prut vind, niet meekunnen. En dat ik daarom vandaag misschien wat stiller was. Dankjewel trouwens, lieve fietsdame, omdat jou dat opgevallen was, en omdat je ernaar vroeg. En dankjewel, andere lieve fietsdame, voor het berichtje achteraf met de vraag of alles ok was. Verder is er niets aan de hand.

Ik had eigenlijk nooit gedacht dat dat sporten, of het niet kunnen sporten zoals ik dat zou willen, zo’n impact zou kunnen hebben op mijn mentale ‘zijn’. Als het sporten niet gaat zoals ik zou willen dat het gaat, dan gaat de spiraal naar beneden. Zo raar. Toen ik totaal niet sportte, en dat ook allemaal niet kon – lopen, fietsen en van die dingen – ging ik mentaal niet zo naar beneden. Ik kende dan ook het gevoel niet wat sporten je kan geven. Nu wel. En verdorie, ik mis dat! Heel erg! Ik wil lopen, springen, fietsen, trailen… alles wat ik momenteel niet lijk te kunnen.

Dus ja… ik zit in een dip. Een sportdip blijkbaar. Elke tip is welkom. En ja, ik heb al een afspraak bij de dokter voor die scheenbenen. Morgen. Al heb ik mij toch voorgenomen van niet al te teleurgesteld te zijn als ook hij zegt dat ik beter voorlopig niet loop. De dingen zijn nu eenmaal wat ze zijn zeker? Dat geldt overigens niet alleen voor de scheenbenen, maar ook voor het leven algemeen. Ik maak er mijn levensmotto maar van: “Het leven is geen ponykamp”… Merci Bouba! 😉