Oops…

… I did it again ja. Ja ja ja! En nog voor je maar kan denken of vragen wat, gooi ik het gewoon in de groep. Kwestie van er maar ineens vanaf te zijn. Bij deze: ik ben nog maar eens omgevallen met de fiets! Echt! Serieus! Ik vergeet dus af en toe écht dat ik met mijn voeten vastzit aan mijn fiets, en dat ik dus moet uitklikken voor ik stilsta, want dat het anders misgaat.

Het ging overigens eerst wel goed. Heel goed zelfs. We hadden bewust voor het jaagpad gekozen, zodat we ongestoord konden rijden zonder al te veel verkeerslichten en gedoe. Hier en daar moeten we dan wel een straat over, maar dat is maar een keer of 3. Dus ja, het reed geweldig! Maar echt zo geweldig, dat op een gegeven moment, na het oversteken van een straat, een andere wielertoerist achter ons bleef hangen. Ik dacht alsmaar dat die ging voorbijrijden, maar hij bleef netjes in ons wiel. Het is natuurlijk ook wel handig, als de dames voor jou aan 30km/u rijden en jij zelf netjes uit de wind gezet wordt. Profiteren noemen ze dat overigens!

Bij het oversteken van de volgende straat besloot de ‘heer’ trouwens dat het wel genoeg geweest was, en terwijl wij nog stonden de sukkelen met onze pedalen, fietste hij vrolijk door. Hufter! In plaats van ook een keer aan te bieden wat kopwerk te doen!

Maar goed… het plan was: 20 kilometer doorfietsen, even stoppen, en dan 20 kilometer terugfietsen. En dat ging goed, tot ik na 20 kilometer toch wel even wou kijken of we er toch geen lusje van konden maken. En daar ging het mis. Ik moet eens leren van die impulsiviteit aan kant te zetten, te laten voor wat het is, en mij gewoon aan het plan te houden. Had ik dat gedaan, dan was ik niet omgevallen. Zo simpel is het. Want dat omvallen gebeurde bij het inrijden van een verkeerde straat. Er staat nu ook een raar blauwe bult op mijn rechterarm, en de muis van mijn rechterhand is ook weer blauw. Ooit leer ik het wel zeker, met veel vallen en opstaan! Maar ik geef niet op, ik moet en zal vlot met die klikpedalen leren omgaan. Want verder is het wel leuk rijden met die dingen eigenlijk. Ik fiets ook gewoon heel graag, dus we blijven gewoon doorrijden. Met klikpedalen! Voila!

Het was ook een mooie rit. De heenrit was wat vlotter dan de terugrit, want op de terugrit kregen we wat te kampen met tegenwind, en met wat verzuurde benen, en met de laagstaande zon. Ik vermoed dat, als we nog een beetje verder gereden waren, dat wel goedgekomen was met die verzuring, want eens we van het jaagpad af waren en weer op straat reden, ging het alweer wat vlotter. Maar een plan is een plan hé, daar moet je je aan houden! 😀

Morgen nog maar eens lopen, ik denk dat dat veiliger is…