De comfortzone

Ik weet nu al dat ik hier spijt van ga krijgen. Spijt dat ik het zwart op wit op de blog gegooid heb. Of misschien wel spijt dat ik het niet eerder gedaan heb. Ik weet het niet. Het is een beetje een sprong in het diepe voor mij.

Ik zit namelijk al een tijdje na te denken over wat dingen. Dingen die uiteraard ook te maken hebben met die dromen. Want net zoals ik ooit droomde van een stukje te kunnen lopen, van te leren fietsen met een racefiets, droom ik nu alweer van iets anders. Rupsje nooit genoeg, maar dan toch net iets anders.

Waar heb ik het nu eigenlijk over? Wel… het lijkt mij leuk om af en toe, en af en toe is dan 1 keer per 2 maand of zo, iets te doen wat buiten mijn comfortzone ligt. Die comfortzone, die is namelijk wel veilig. Ik weet wat ik kan, en ik handel/sport daarnaar. Dus ja… ik loop, en ik loop net dat waarvan ik weet dat ik het kan. Laag tempo, lange duurbabbelloop. En telkens een kilometertje meer. Dat kan ik, ik weet dat. Idem voor dat fietsen. Ik fiets, ik weet aan welk tempo ik kan fietsen en ik weet welk tempo ik een paar uur kan volhouden, en ik fiets daarnaar. Veilig. Als in: Ik kan dat aan, dat zijn dingen die mij wel lukken.

 

Afgelopen zomer deed ik dan die eerste trail. Die liet mij al inzien dat ik toch net iets meer kan dan ik zelf voor mogelijk had gehouden. Zelfs al waren de laatste kilometers hele zware kilometers. Idem voor de Challenge du Brabant Wallon. OK, ik start samen met de wandelaars, maar ik loop wel zoveel mogelijk kilometers. In het begin was het de uitdaging om 5 kilometer ver te zijn tegen dat de echte Challengers eraan kwamen, op de duur bestond de uitdaging er al zowat in om aan te komen voor enkele mensen van de club die meeliepen. En ja, die Challenge… ik weet nu wat het is, ik vind het leuk, dus die ga ik nog doen. Ik hoop er dit jaar zoveel mogelijk volledig uit te lopen. Voor het fietsen heb ik gemerkt dat een keer meefietsen met iemand anders dan de dames voor mij best wel inspannend is. Een goede training ook. Eentje die laat zien dat die conditie die nog altijd voor verbetering vatbaar is.

Maar waar wil ik nu naartoe? Awel, ik wil bijvoorbeeld eens wat andere dingen gaan doen. Andere sportieve dingen. Qua fietsen is het al getriggerd. Ik heb nu een fiets-GPS, en die wil ik ook gaan gebruiken. Daarom… ik wil een keer naar zee fietsen. Ongeveer 130 kilometer is dat. Het zou voor mij mijn langste rit ooit moeten zijn, en ik hoop toch tegen een redelijk stevig tempo. En die Vlaamse Ardennen hé… ik zit alsmaar te roepen dat ik niet graag bergop rijd, maar eigenlijk.. heel stiekem wil ik het wel leren. Dus ja… die Muur van Geraardsbergen, die wil ik eigenlijk toch wel op kunnen fietsen. Ik zat ook eens te kijken op de Elfstedentocht voor fietsers, maar dat is mij dan weer een te groot massa-event. Nu.. de route zal ik wel online kunnen vinden, dus ik kan hem waarschijnlijk ook wel op andere dagen rijden. Zoiets dus allemaal. Al moeten het niet specifiek die dingen zijn.

En dan qua lopen. Mijn ‘probleem’ is dat ik best wel traag loop. Op zich is dat geen probleem, ik loop naar eigen vermogen en kunnen, en het loopt best wel fijn zo. Maar dat trage tempo, dat houdt mij toch wel tegen om aan bepaalde lopen te gaan meedoen. Echter, er zijn wel trails die zowel korte als langere afstanden aanbieden. Dus voor mij, als tragere loper, zou dat wel een oplossing kunnen zijn. Ik hoef dan niet bang te zijn dat de finishlijn al opgeruimd is tegen de tijd dat ik er ook geraak. 😀 En ik ben zo graag in de natuur, ik kijk zo graag naar al het moois wat daar te zien is… dus misschien moet ik die stap toch maar eens wagen. Niet blijven zitten in mijn comfortabele comfortzone, maar eruit stappen, en ervoor gaan. Die dromen eens voor een stuk gaan najagen, op mijn tempo, op mijn manier. Ik heb daar eerlijk gezegd wel zin in. Ik weet wat ik kan, en ik weet ook dat daar best nog wel rek op zit. Iets met een wil en een weg.

Dus goh… ik heb al wat zitten rondklikken en -kijken. Er is zo’n trail, volgende maand. Het zou dus wel kunnen…. ik denk er nog even over na, maar heel misschien waag ik mij in februari toch maar eens aan een trail…  wordt ongetwijfeld vervolgd!

Advertentie