26 december 2016

26 december 2016. Het kondigde zich aan als een doodgewone 26e december. Opstaan, douchen. Daarna koffie. En nog maar bij het openen van de deur horen “dat George Michael ook dood is”.
Eerste reactie: “dakannie”
Antwoord: “Het staat in de krant”

Puh, alsof alles wat in de krant staat waar is zeg! Maar goed… het blijkt inderdaad zo te zijn. Alweer een jeugdidool weg. Is dat nu omdat ik zelf ouder word? Nochtans… dit jeugdidool was nog niet zo oud. 53 zeg! Waar is de tijd dat ik posters van Wham! op mijn tienerkamer had? Niet zozeer voor George, wel voor Andrew, maar goed. Overigens, ‘Wake me up before you go-go’, catchy popdeuntje, maar voor mij toch nét iets meer dan dat. Neem nu deze lyrics:
“You put the boom-boom into my heart
You send my soul sky high when your lovin’ starts
Jitterbug into my brain
Goes a bang-bang-bang ‘til my feet do the same”
Het klinkt misschien heel erg banaal, maar voor mij omschrijft dat perfect het gevoel van verliefdheid. Onnozel, misschien. Maar toch. Het hoeven niet altijd grote woorden te zijn?

Nu ja goed… ik weet dat George Michael meer is dan zomaar de helft van een popduo uit de eighties. En ja, ik ken zijn solowerk ook. Maar het is niet aan mij om dat te gaan ontleden, becommentariëren of bekritiseren. Liever luister ik dan naar wat de man heeft nagelaten. En dat is wel het een en ander. Ik ben vanavond dus nog wel even zoet.

Dat treft overigens, want ik ga mij wat rustig houden. In de zetel, wat muziek erbij… daarstraks heb ik namelijk gefietst. De tweede rit met mijn klikpedalen. Met de Fietsmadammen, of toch met een paar ervan. Een ritje wat we nogal gedaan hadden. Ik had wél mijn veto gesteld (en gelukkig kreeg ik daarbij wat steun 😀 ) voor het oprijden van de Sigarenberg. Ik had het gevoel dat ik daar met mijn klikpedalen zou omvallen. Het plan voor vandaag was vooral:  verder leren rijden met die klikkers.

En dat ging goed. Tot op 2/3de ongeveer van de rit. Ik trok de kop, wegens nogal veel tegenwind, maar door de wind was er op het parcours ergens een plakkaat omgevallen. Ik dacht mooi naast dat plakkaat te rijden, maar zag pas in laatste instantie dat daar een borduur was, en ik er dus niet zomaar naast kon. En ik zat vast. Het gedeelte hierna ging vliegensvlug, maar voor mij was het alsof het in slow-motion ging, heel raar. Dus ja, ik zat vast, aan mijn fiets. Ik stond bijna stil, en kon geen kant op. En wat doe je dan, logischerwijs? Omvallen. Gewoon, omvallen, met fiets en al. Eigenlijk was het hilarisch. Terwijl ik aan het vallen was, dacht ik nog: “jeps, iedereen heeft mij gezegd dat het zou gebeuren, en nu gebeurt het gewoon”. Fracties van seconden later lig je daar dan, op de grond, onder je fiets, en het eerste waar je aan denkt is: “ik moet zo snel mogelijk weer terug recht!”. Maar ik had een beetje de slappe lach. Situatiehumor, het blijft lastig om het achteraf uit te leggen.

Gelukkig was mijn val zonder veel erg. De knie is een beetje geschaafd, en ik heb een beetje pijn aan mijn linkerhand aan het ‘kussentje’ onder mijn duim. Komt wel weer goed, ik beschouw het als ‘leergeld’. In ieder geval is met deze rit mijn (naar boven bijgestelde) fietsjaardoelstelling binnen. Ik ben dus content. Ik probeerde overigens thuis nog wat voordeel te halen uit dat “ik ben gevallen”-ding, maar dat pakt blijkbaar niet.

Ik ga nu dus maar naar George Michael luisteren. Ik heb even getwijfeld welk nummer ik hieronder zou posten. Maar ik ga voor “I want your sex”. Daarom!