A perfect day

Er zijn van die dagen… van die wondermooie dagen. Gisteren was het zo’n dag.
Ik had een feestje georganiseerd, thuis.  Vrijdagavond had ik mij dan ook al luidkeels meebrullend met wat muziek in de keuken teruggetrokken.  Heel af en toe kreeg ik wat klachten uit de living “of die muziek nu écht zo luid moest”, maar soms moet de muziek inderdaad écht zo luid!  Ik heb trouwens ook ontdekt dat sommige CD’s net niet lang genoeg duren om 4 kilo stoofvlees te maken.
Ik heb wél ontdekt dat wat uptempo nummers geweldig werken bij het ballekes rollen. “I just can’t get enough” zal nooit meer hetzelfde klinken! Overigens… die Dave van DM, die ziet er tegenwoordig toch ook wel veel beter uit dan “toens”, merk ik nu. Wat een zeepsmoeleke zeg! 😀

Alles geraakte klaar zo in die avondlijke uurtjes, dus ik vond dat ik best goed bezig was. Dat ik op zaterdag nog een hoop op te ruimen had, en nog moest stofzuigen en dweilen en toestanden, dat was maar een kleine hobbel op de weg. Iets als een molshoop die je al lopende over moet. Kuch. Dacht ik. Dat van die molshopen, dat zegt “men” mij ook altijd als ik aan het lopen ben en bergop moet. Meestal blijken die dan ook altijd lastiger dan een molshoop.  En kijk, hier komt het, ik weet dat er mensen zijn die er al op zaten te wachten: ik ga – tadaaaaa – nog eens kaderen. Kaderen ja, want momenteel worden er hier nieuwe ramen gestoken. Boven, beneden, overal. Zo’n raam uitbreken, dat gaat niet helemaal stofvrij. Dus ja… er lag overal wel vuil, steentjes, stof. Blegh. Het duurde dus toch wel langer dan even voor alles min of meer stofvrij was. Stofvrij als in: als ik ’s nachts op blote voeten naar de badkamer ga, stap ik tenminste niet op een steentje om vervolgens kajietend mijn weg verder te zetten. Zoiets. True story overigens, dat was vrijdagnacht.

Goed… terug naar het feestje. Er moesten ook nog hapjes gemaakt worden. Dat was ik aan mezelf verplicht, en ik had er ook net iets teveel reclame voor gemaakt, na mijn workshop van vorige week. Ja, soms moet ik écht eens leren van mijn mond te houden. Gelukkig heb ik wel vriendinnen die klaar stonden om te komen helpen. Vriendinnen die zelfs samen met mijn dochter hapjes maakten opdat ik, heel belangrijk, een afspeellijstje voor mijn iPod kon maken zodat er ’s avonds toch wat muziek zou zijn. Ja, ik weet het, ik ben erg. Zo soms. Heel af en toe.

Een half uurtje voor het feestje begon waaide er nog een andere vriendin binnen, ook om hapjes te maken. En de allerlaatste die toekwam had – inderdaad – ook spullen mee om hapjes te maken. Ik weet het niet zo goed. Ofwel heb ik gewoon supervriendinnen die dit graag doen, ofwel is het geloof in mijn kookkunsten toch niet zo groot. Ik laat het in het midden! 😀

Dus ja… terwijl ik dacht dat ik alles geweldig onder controle had… hapjes klaar, tafel klaar, fris gedouchet en vanal… bleek plots dat mijn jurk stuk was. Stuk als in een gaatje erin. Stuk als in een gaatje dat ook groter werd. Aja, want ik wist dat daar een gat zat, dus dan moet ik daaraan prullen. Hoe dat gaatje er kwam, geen idee! Maar de jurk aanhouden was dus geen optie. En dus ik moest een plan B. En Ik had geen plan B. Paniek! Wat nu aantrekken? Dit was niet voorzien! De ene jurk kon niet, want ik had er niet de goede kleur kousen voor onder. Daarbij, dan moest ik mij nog helemaal herkleden. En die andere jurk… goh… die had ik in een opwelling gekocht, in zo’n “tegen dat ik nog eens 5 kilo afgevallen ben”-opwelling. Zou ik, zou ik niet. Twijfels, twijfels. Toch maar aangetrokken. Er moest een top onder. Een top die ik niet vond. Die met kant was erover, het moest iets simpeler zijn. Enfin, op de duur geraakte ik dan toch aangekleed, maar de helft van de gasten was er al! Tot zover mijn geweldige organisatie, te laat op mijn eigen feestje!

Maar we hadden dus een aperitiefmoment van een paar uurtjes. Met heel veel hapjes. Met heel veel lekkere hapjes. Waar ik vergeten ben foto’s van te nemen, besef ik nu zo plots. Maar ze waren er dus wél!

Daarna werd het even puzzelen om aan tafel te gaan, maar uiteindelijk geraakte iedereen toch gezeten. Over puzzelen gesproken.. ik kreeg ook nog een puzzeltje. Ik mocht om de zoveel tijd een envelopje openmaken met een tip in. Een tip die uiteindelijk zou leiden (lijden? 😀  ) naar een verrassing! Goh, die tips, dat is wat geweest. Ik heb ermee dubbel gelegen, we hebben er met zeker wel 6 mensen tegelijkertijd naar gekeken. Het kwam maar niet. Ten bewijze…

Enfin, op de duur leken alle tips naar een film te wijzen. Een film waar we op een zomerse avond afgelopen augustus in Duitsland al heelder verhalen over gehoord hadden. Ik heb de film nu dus ook. Ik ben benieuwd. Het is in ieder geval eentje van David Lynch. We zullen zien. Op kerstavond. Want zo hoort dat blijkbaar, met deze film. 😀

We sloten af met dessertjes die alweer liefdevol klaargemaakt waren door mijn vriendinnetjes! Zei ik al dat ik ze super vind? En neen, meliger dan dit wordt het nooit meer! 😉

In ieder geval… het was een ontzettend leuke, warme dag. Ik schreef het op Facebook ook al, ergens vannacht:”Lou Reed, die wist duidelijk niet hoe de dingen gaan. Die ‘perfect day’, die spendeer je niet zomaar ‘with you’. Sorry voor de ‘you’ in het lied. Want inderdaad… Die ‘perfect day’, die spendeer je met de leukste vrienden ooit. En het was echt ‘a perfect day’. Gevuld met heel veel gelach, gevuld met heel veel vriendschap, gevuld met alles wat mijn hartje maar kon wensen!
Dikke dankjewel aan eenieder die er ‘live’ bij was, en dikke dankjewel aan iedereen die aan mij dacht en mij verjaardagswensen stuurde! Mijn 46e verjaardag is er eentje waar ik met een hele grote glimlach op terugkijk. xxx ”

En zo is het maar net.

NB: onderstaande foto is erg bedrieglijk. Het ziet er liefelijk uit, die kussende visjes. Maar ze kunnen de dag erna verdorie erg venijnig uit de hoek komen! Volgens mij zijn het gewoon piranha’s!

Advertentie