6 december 2014 – een mijlpaal!

Vandaag exact 2 jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift! Het waarom… zie dit blogje van 2 jaar terug dat ik toen nog op de Weight Watchers-site postte. 🙂

En ondanks dat het zwaar was, ondanks dat het dat soms nog altijd is, ben ik toch megacontent dat ik die hele grote “ik wil leren joggen”-stap gezet heb. Want het is het gewoon allemaal waard geweest. En het is dat nog steeds! Want dat “joggen”, dat “lopen”, dat bracht mij tot op heden al zoveel moois! Overigens… die 5 kilometer op 30 minuten lopen, dat was toch wel heel optimistisch. Maar goed… tijd is niet van belang. Ik loop, en ik blijf lopen. Dat telt! 

Een nieuwe mijlpaal, en wat voor een!

Zaterdag, 6 december 2014.

De dag waarop Sinterklaas komt. En ook een dag waarop de zon van de partij was. Evengoed een dag die ik nooit meer wil vergeten.

Want 6 december 2014 was een erg mooie dag. Want op diezelfde 6 december 2014 liep ik voor de eerste keer in mijn hele leven de volle 30 minuten! Een heel half uur!

Lang verhaal kort: ik besloot op een mooie dag, intussen alweer bijna 2 jaar geleden, dat ik wou leren joggen. Hardlopen. Niet dat ik enige affiniteit met lopen had. Totaal niet! Mijn loopervaring beperkte zich tot enkele slechte ervaringen tijdens de schooltijd, en daarna tot het kijken naar lopen. Want manlief die liep wel, en die was best goed geweest in zijn jonge tijd, een heel erg goede subtopper. Om maar te zeggen: ik zat wel in de omgeving, maar van zelf lopen kwam er toch niets in huis. Lees: bang om op mijn bek te gaan, bang om het niet kunnen.

En toch kwam daar op die mooie dag van hierboven een soort van klik. Ik moest en zou leren joggen. Een droom die al heel snel aan diggelen lag. Conditie 0,0, en een scheenbeenvliesontsteking daarbovenop. Gelukkig had ik wel een heel goede personal coach ingeschakeld. Een coach die mij door middel van andere oefeningen liet inzien dat bewegen gewoon heel erg leuk is. En door die beweging kwam de ‘goesting’ om te gaan lopen eigenlijk gewoon vanzelf.

Nu ja, vanzelf… ik zou liegen als het ik zei dat het allemaal vanzelf gegaan is. Daar waar andere mensen er 10 of 12 weken over doen, deed ik er zoveel langer over. Maar eerlijk is eerlijk: Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gelopen als de afgelopen maanden. En niet eens tegen mijn zin. Neen! Ik geniet van mijn loopminuutjes! En ja, ik keek ook heel erg uit naar die 30 minuten lopen, al was dat tegelijkertijd toch wel een beetje een soort van berg waar ik tegenop keek. Dubbel, heel dubbel…

Gelukkig bood een vriendin zich op dat moment aan om samen met mij die 30 minuten mee te lopen. Niet dat ik het anders niet zou gedaan hebben, maar dit liep toch net iets vlotter. Want eerlijk is eerlijk: wij lopen in een bos waar het bergop en bergaf gaat. En dan kan ik wel kiezen om altijd hetzelfde vlakke stuk opnieuw te lopen, maar uiteindelijk is dat supersaai. Dus ik was heel blij dat ze mee was, en dat ze mij door de moeilijkere stukken bergop doorgepraat heeft. Om dan plots te beseffen: ik heb al 20 minuten gelopen, alle stukken bergop zijn achter de rug, de volgende 10 minuten is het bergaf en vlak. En dat kan ik!

En zo ging het ook. Opeens zei mijn horloge 30 minuten, en het goede nieuws was dat ik niet eens dood was! Ik kon nog!

Het volgende doel staat dus al: nu ga ik voor die 5km, en die 5km die wil ik binnen afzienbare tijd in een half uur lopen. Concreet wil dat zeggen dat ik ongeveer 10 minuten van mijn tijd moet afpietsen. Maar hey… ik heb tijd, en vooral, ik heb doorzettingsvermogen! Ik kan dit! Want ik heb vandaag, en dat nog net voor mijn 44ste verjaardag, 30 volle minuten gelopen. Een heel half uur! En ja, daar ben ik megatrots op!

Op naar de volgende uitdaging, en ja, daar heb ik megaveel zin in!

En voor diegenen die er nog aan twijfelen: SPORTEN IS TOF!