Onderweg

Het is weer die periode van het jaar… het wordt stilaan weer donkerder ’s avonds, en ook wat killer. Niet koud, wel kil. Uitzonderlijke dagen als de zondag van afgelopen weekend niet meegerekend natuurlijk.

Als ik dan op de baan ben, zo in het donker, met de wagen… dat heeft iets, vind ik. De auto is dan een soort van cocon, en er rond heb je niets. Donker. En voorbijrijdende auto’s. Je ziet amper wie erin zit. Als ik daarbij dan de gepaste muziek heb, dan ben ik helemaal gelukkig.
Alleen heb ik altijd een probleem met kiezen. Welke muziek zet ik op voor een rit van goed een half uur? Moet dat een beetje vanalles zijn, of kies ik toch voor 1 groep? En kies ik dan iets wat ik totaal niet ken, of ga ik toch voor de gekende weg?

Dit keer was de keuze eigenlijk vrij simpel. Binnenkort ga ik naar een concert, en dan is wat voorpret altijd wel leuk. The Mission werd het dus. Zelfs een beetje file op de Brusselse Ring was helemaal niet erg. Met de juiste muziek passeerde het wel. Overigens… gezien ik wel iets heb met vlinders, leek de keuze voor dit nummer nogal evident. 🙂

Het werd alleen wat later met dat ‘iets gaan drinken’ dan ik ingepland had. Volgende keer moet ik ook gewoon reserve-lenzen en mijn bril meenemen, dan kan ik gewoon blijven slapen waar ik op dat moment ben. Wel zo handig. Ook met de drankjes, uiteraard. Want nu was het eentje… allez bon 2.. en dan stop. En nog een nachtelijke sessie chips eten. En cola drinken. Salami en kaas en toestanden niet. Die waren al ontdekt door de thuisblijvende jeugd. 😀 😀

Maar goed, op een moment raap je dan toch dat verstand bij elkaar, en besluit je naar huis terug te rijden. Al heel lang middernacht voorbij. Gezelligheid kent geen tijd. Vriendschap ook niet. Maar welke muziek te kiezen op de terugweg? De gekende weg vrees ik (misschien maar goed ook, anders zou ik verloren rijden 😉 ). Frank Boeijen. Mijn compagnon de route. Niets mooier dan de melancholie van Frank om door de nacht mee naar huis te rijden. Ik hield er zoveel jaar terug al van, en ik hou er nog steeds van. Alleen is een halfuur eigenlijk veel te kort. En omrijden zo ’s nachts is ook weer zo dwaas. Dat wordt dus weer ‘inhalen’ deze week, met avondlijke luistersessies.

En neen… geen lied van Frank Boeijen hier. Ik zou wel kunnen kiezen, maar ik wil niet kiezen. Ik ben nu alweer een half uur aan het verdwalen in zijn muziek, en ik vind het ene al treffender dan het andere. Het blijft toch wel iets heel persoonlijk, muziek, liedjes. Want sommige liedjes, die raken je tot op het bot. Sommige liedjes, die zeggen alles. En tegelijkertijd ook niets. Afhankelijk van je eigen stemming, afhankelijk van zoveel factoren.

Dus in die optiek – ik kan er niets aan doen – toch Frank ook. 🙂