Afgelopen zondag kondigde zich aan als een gewone, normale zondag. Echter, wel als een nazomerse zondag. Ik had mij dus al op ‘aanwezig’ gezet om te fietsen met de Fietsmadammen.
En gelukkig maar. Want mijn bed, was me dat een drama die ochtend. Het wou mij niet echt laten gaan. En of ik toch niet nog efkes wou blijven liggen? Snoozen? Oh, zo geweldig. Allez kom, nog 10 minuutjes. En nog eens 10 minuutjes. Pff.. dat fietsen zo zondagochtend, waarom moet dat zo vroehoeg?
Enfin, lang ‘niet-kunnen-opstaan-want-mijn-bed-is-zo-geweldig-verhaal’ kort: ik sleurde mezelf toch mijn bed uit en stond pil om 9u op de plaats van afspraak. Fietsen zou het worden. Ik had wel even getwijfeld. Korte mouwen, lange mouwen? Ik moet dringend van die mouwstukken om te gebruiken bij twijfelweer. Korte broek, lange broek? Bon ja… gezien ik niet echt een lange fietsbroek heb, was de keuze snel gemaakt. Kort zou het zijn. Het zou toch ook 20° worden. Echter, niet om 9u ’s ochtends. Maar bon… wat moet moet, dus daar gingen we. Richting Lier. Om amper 5 kilometer verder al een platte tube te hebben. Ik had het moeten weten, toen dat steentje aan mijn achterwiel keihard ‘pang’ zei. Of was het een nootje? Een kastanje? Geen idee. Feit is: mijn band was plat. En het was mijn achterband. Dedju!
En dan zijn daar gelukkig de Fietsmadammen. Daar waar een vriend nog niet zo lang geleden enigszins smalend vroeg “of ik nu eigenlijk al een band kon vervangen?”, gingen de Madammen gewoon aan de slag. (nvdr, ik dus: OK ja, ik geef toe dat ik de vraag enigszins uit de context heb getrokken. En dat er nog wel wat conversatie aan vooraf ging. Maar gezien dit mijn blog is, mag ik dat. Vind ik. 🙂 😉 )
Remmen los zetten, wiel losdraaien, wiel eruit. Lepeltjes uit het fietstasje, en de band ging er in no-time af. Nieuwe band half opgepompt (al hebben we nog wel een handleiding nodig om dat handige nieuwe minipompje goed te kunnen gebruiken 😀 ), nieuwe band in wiel gelegd, en buitenband er terug over. Aja, en dat ik heel dringend eens mijn fiets moet poetsen, dat ook. Daarna kwam nog het meest lastige stuk: dat achterwiel goed terug erin krijgen, en de versnellingen en ketting ook.
Maar het kwam allemaal goed! Met een dikke dankjewel richting Madammen, en dat ze er nog ene tegoed hebben na de volgende fietsrit, dat ook.
Dat ik een paar kilometer na de herstart nog even moest stoppen omdat ik vergeten was mijn remmen terug vast te klikken, dat is een detail. De demarrage die erop volgde ook. 🙂 Plezant overigens, af en toe een keer goed doortrappen. Letterlijk hé, niet figuurlijk. Ik hoor er al een paar broebelen achter dat scherm! Puh! 😛
De rit verliep verder overigens feilloos. Alleen moeten sommige Madammen in het vervolg wel wat beter uitkijken waar ze hun plaspauze houden. Iets met camera’s enzo. 😀 😀
En ik heb de ‘heuveltjestraining’ ook maar aangevat. Op elke brug versneld, achteraan de groep vertrokken, helemaal naar voor, en dan de brug over. Training is alles, dus ik kan er niet rap genoeg mee beginnen.
Na de rit was het haasten naar huis. Dit keer geen aperitief met de Madammen, want als kersverse inwoners in de nieuwe gemeente kregen wij een rondrit door de gemeente met een receptie achteraf. ’t Was in orde. Ik heb wel wat leuke plekjes gezien die ik eens met de fiets wil gaan verkennen. Of met de loopsloefkes, dat kan ook.
En als kers op de taart, want het was nog altijd 20° buiten, volgde er nog een zonnige avondwandeling door het veld. Dat dat hier geweldig schoon is. Echt! Picture perfect! Genieten met de grote G, en nog een lekker glaasje wijn erna. Meer moet dat zo op een zonnige zondag in oktober écht niet zijn! Meer van dat! Heel graag zelfs. 🙂
My thoughts are like butterflies 
Het was inderdaad een zondag om U tegen te zeggen, bij ons in alle opzichten. In de voormiddag uitgebreid wakker worden, ontbijtje (dat ondergetekende daarvoor al op een onooglijk vroeg uur bij de bakker stond vergeten we zo voor de gemakkelijkheid even). Na de lunch met de hond erop uit. Een ferme wandeling, vertrekkend en aankomend aan het “hondenstrand” was voor hem de surplus. (Niet dat hij gezwommen heeft “te koud Mammie!”.) Mooi die natuur in de herfst, geëindigd op een terras in volle zon waar ze een hele boerderij hebben: kipjes, ganzen (brrrrrr), konijntjes, geitjes, paardjes… Angus was helemaal in trance door de kippen, voor mijnheer echtgenootmans het uitgelezen ogenblik om naar de WC te gaan – na 3 ice-tea’s is dat begrijpelijk – en ik mij dus op de stoel placeerde waar de hond aan vasthing… helaas kwam toen de blinde pony een wandeling maken. De blinde pony en Angus dat botert niet. Ik probeerde hem nog bij zijn tuig te pakken, maar neen hoor, onderuit met stoel en al! Hand gezet (ja, ik kan vallen na 7 jaar aikido) over de elleboog gerold maar toch met kop en schouder tegen een weipaal aan (niet genoeg dus, 7 jaar aikido). Missie 1: Hond niet lossen: geslaagd. Missie 2: Zonder dat iemand het gezien had weer rechtkrabbelen, helaas niet. Mijnheer echtgenootmans, was ook als mijnheer brandweermans compleet verbolgen over het feit dat niemand mij te hulp schoot. Ik weet wat voor hond ik heb, ik weet dat dit meermaals gaat gebeuren, zijn voorganger had de neiging van die “superturbopowerrocketboost” zo in te zetten dat ik steeds 2 geschaafde knieën had, de deze is dus veel én vééééééééél braver. Bon, ik zou natuurlijk ook een blog kunnen schrijven over een ferme buil op mijn kop, een geschaafde schouder en dito heup langs de linkerkant. Ik kon er een dramatisch blogje over schrijven, besloot dat niet te doen en uw blog er mee te “vervuilen” 🙂 . Ikzelf was helemaal niet verbolgen over het feit dat mensen net doen alsof ze u niet zien liggen. Neen, als ik zo naar mijn werk fiets op maandagochtend, ben ik doorgaans ook de enige die stopt bij de dronkaard die in de goot ligt. Ik bel dan de ambulance, ik ben zo. Mijnheer echtgenootmans is ook zo. Ach, bont, blauw en geschaafd… da’s een paar dagen zever. Hoe het met de mensheid gesteld is echter, dat is wat anders. Maar het is geen nieuw fenomeen, ik verbaas mij er al 20 jaar over….
Maar het gaat wel, ik zal alleen de komende dagen niet in mijn strandkleed moeten rondlopen, maar dat heb ik geregeld met de Frank, “wisselvallig” is het woord.
LikeLike
Nochtans… dat blogje vol drama.. ik zou dat gedaan hebben. Oja, ik heb zo al eentje. 😛
Enfin bon… ik ben content dat ik geen dronkaards tegenkom op maandagochtend, op andere ochtenden ook niet.
Ben je wel zeker dat de Frank diegene is met wie je dat moet regelen? Ik zag gisteren namelijk Sabine op den televies… Just sayin’….
LikeLike
Sabine is my personal blind pony denk ik… 🙂
LikeLike