Fietsfrustraties

Vandaag moest de auto binnen in de garage. Vroeger zou ik dan een vervangwagen gevraagd hebben om naar het werk te rijden. Maar dat is vroeger. Tegenwoordig neem ik mijn fiets mee, zodat ik van de garage naar het werk kan fietsen. En ook weer terug.

Die garage, die ligt aan de andere kant van Mechelen. Met de auto op ongeveer 10 minuutjes langs de E19, met de fiets iets langer. Goed voor ongeveer 13 kilometer enkel naar het werk. Ik vind het op zich ook niet erg om te fietsen. Uiteraard niet, ik fiets graag.
Maar… maar. Fietsen door de stad, en dan fietste ik nog alleen maar langs de ring en wat buitenstraten, dat is toch nog wel even wat anders dan fietsen langs een dijk, dan fietsen door een dorp. Serieus, wat een ergernis!

Het begon al bij het verlaten van de garage. Het fietspad, wat aan de overkant van de garage ligt, was opgebroken. De werklieden hadden wel een afspanning voorzien voor de fietsers, maar in de praktijk gebruiken zij die afspanning zelf om met hun graafmachines op te rijden. Verschrikkelijk gevaarlijk, zeker daar op die plaats.

Daarna kwam ik op een fietspad wat in beide richtingen gebruikt wordt. Geen probleem, zou je denken. Geen probleem inderdaad niet, als mensen niet naast elkaar gaan rijden in dezelfde richting op dat fietspad. Want er kunnen maar 2 fietsen naast elkaar. Hallo! Dit is een fietspad voor beide richtingen! Handen aan de remmen en uitkijken dus maar.

Goed, next! De bakfietsen. Ik snap dat ze erbij horen in een stad, ik snap ook dat mensen ermee rijden, maar wat neemt zo’n bakfiets plaats in op een fietspad zeg! Je kan er amper langs. Ik ben bij eentje zelfs langs rechts voorbij moeten gaan, want ondanks mijn gebel bleef de bakfietsrijdster doodgemoedeerd rijden waar ze reed. Links voorbij was geen optie wegens borduur en straat. Langs rechts voorbij dus, onderwijl ook roepend dat ik langs rechts kwam om ongelukken te vermijden. Gedoe, ik zeg het. Ik wil ook helemaal niet roepen naar mensen, maar nood breekt soms echt wel wet.

Volgende ergernis: mensen die in jaren niet meer gefietst hebben, en zich nu een elentrieken fiets aangeschaft hebben. Situatieschets: ik rijd op het fietspad van een voorrangsbaan, en zie voor mij een man op zo een elentrieken fiets. Ik zie ook al dat er een dame met haar elentrieken fiets aan de hand het zebrapad aan het oversteken is, en dat zij richting mijn fietspad komt. Een fietspad waarop ik wel aan kom rijden. Maar daar kijken we niet naar, neen mevrouw. Meneer besluit te stoppen om madame met de fiets aan de hand het fietspad te laten opslenteren, waardoor zij dus met 2 tegelijk voor mij het fietspad blokkeren. Aaargh, echt! Voluit in de remmen, en dat terwijl er een brug zat aan te komen waarvoor ik wél mijn snelheid nodig had. Aaaaargh, again!

Nog frustraties? Ja, er zijn er nog! Papa’s en mama’s die hun kinderen leren fietsen. Niets op tegen. Maar in godsnaam… leer je kinderen dat er op een fietspad ook nog andere fietsers zijn! Leer je kinderen ook dat wanneer ze het zebrapad overgestoken hebben, ze niet als een ongeleid projectiel gelijk het fietspad kruiselings moeten opschieten. Gelukkig was op die plaats het voetpad gelijk aan het fietspad, zodat ik kon uitwijken. Was het voetpad hoger geweest, het ware een gruut accident geweest. Lees: ik zou de grond gekust hebben.

Ik ga trouwens nog efkes door, ik ben lekker bezig, al zeg ik het zelf. De fietspaden zelf. Halloookes zeg! Dat davert, dat ligt ongelijk, dat ligt vol boomwortels waardoor je moet opletten dat je niet te hard gaat en daardoor overkop zou gaan. Joeng joeng, grote schande! Op sommige plaatsen is het fietspad zelfs amper een fietspad. Op een druk bereden baan bestaat het fietspad uit een geschilderde oranje strook. Ziet er heel veilig uit, is het ook. Not! Not! Not!

Eens denken. Had ik nu nog iets, of heb ik het voor vandaag nu toch echt wel gehad? Oh, neen, nog 1 ding, ik zou mijn belangrijkste frustratie nog vergeten.
Kijk: dat iemand voor een elektrische fiets kiest, dat kan. En dat mag. Die persoon zal daar wel zijn of haar reden voor hebben. Maar waar ik het persoonlijk heel erg moeilijk mee heb, dat is dat personen met een elektrische fiets soms de ‘competitie’ willen aangaan met mensen die nog gewoon ouderwets zélf trappen, zonder ondersteuning. Echt, zo niet doen! Niet alleen is het pure “competitievervalsing”, het is ook gewoon heel erg frustrerend. Zie ik zo’n dame rechtop zittend en zonder moeite een brug oprijden waar ik het best wel wat lastig mee heb. Maar ikwil, moet en zal, en steek daarom een tandje bij. Waarop de dame in kwestie achteruit kijkt (ze voelde mijn hete adem in haar nek zeker?), iets aan haar fiets doet en gelijk in een versnelling hoger moeiteloos de brug oprijdt! Echt! Dat is pure frustratie voor de fietser!  Het heeft mij begot een paar kilometers gekost om die frustratie weer kwijt te geraken. Ik ben haar overigens wél voorbijgegaan, net bovenaan de brug. En ook wel voorgebleven. Zo ben ik dan ook wel weer. Ugh!

Dus ja… eigenlijk heb ik best wel fijn gefietst vandaag. Meer van dat dus! Alleen niet meer in en rond de stad op weekdagen. 😉