De Fietsmadammen

Zondagnamiddag. Ik zit in mijn luie zetel na te genieten van wat alweer een supermooie zondagsrit met de Fietsmadammen was. Al moet ik toegeven dat ik er vanochtend eigenlijk niet zo gerust in was.

Richting Kobbegem zou het gaan, heuveltjestraining. Oeps, slik. Bergop rijden, zelfs al zijn het maar heuveltjes, dat is iets waar ik ‘bang’ van ben. Iets wat ik niet goed kan. In mijn hoofd speelden zich dan ook al allerlei rampscenario’s af. Scenario’s waarin ik zo halverwege een heuvel zou moeten afstappen wegens dood en niet meer kunnen, en de rest van de bergop te voet zou moeten afleggen. Alwaar de anderen al heel lang op mij zouden staan wachten, en van zodra ik aangekomen was weer op hun fiets zouden springen om het volgende heuveltje te gaan aanpakken. Zo ging het ooit, in Spanje, dus zo zou het best nu ook weer kunnen gaan.

Dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als zij wordt opgediend, bleek echter maar weer. Want het ging best ok, dat omhoog fietsen van heuveltjes. Eigenlijk fietste het zelfs heel goed voor mijn doen. Vind ik zo zelf toch. Want ik heb op geen enkel heuveltje mijn ‘groot verzet’ moeten schakelen. Ik ben blijven schakelen op mijn grootste fietsblad, en dat lukte perfect om telkens boven te geraken. Meer zelfs, ik had nog wat poeier over om de beste klimsters even het vuur aan de schenen te leggen. Helemaal buiten adem, dat wel, maar de adem herstelde zich toch wel vrij vlug. Toen ik bij een volgend heuveltje wat verder in de groep zat en toch weer sneller naar boven wou, verklaarde 1 van de dames mij voor gek. Want zij was daar helemaal niet mee bezig, zij wou gewoon op haar eigen tempo naar boven rijden. En dat mag, uiteraard. Maar ik zit vrees ik zo niet in elkaar. En ach, zolang ik niet over mijn grens ga, is het wel ok denk ik.
Ik zat daar nu wat over na te denken (uhu, van tijd tot tijd doe ik dat, al zijn die momenten eerder schaars, ik geef het toe 😉 ) en ik denk dat dat die prestratiedrang ook een beetje gekomen is met het afvallen. Ik geniet nu zo dubbel en dik (pun intended) van alles wat ik nu wel kan en doe, in tegenstelling tot ‘toen’, dat er af en toe geen limiet opstaat. En dan fiets ik in een voor mij recordtempo naar boven. 🙂
Ik moet trouwens dringend aan de klikpedalen, is er vandaag zo beslist. Ik fiets nu met gewone pedalen, met klikpedalen zou het nog beter moeten gaan. Ik kijk er al naar uit! 😉

Na het laatste heuveltje ging het weer netjes vlak richting Zemst. Tempo rijden met meewind, altijd plezant. Dat is tot het gaat regenen natuurlijk. Niet zomaar regenen, maar gieten. Drashen! Niet normaal! De moesson heeft er niks aan. Stoppen, en regenjasjes aan. Een regenjasje dat ik niet mee had. Ah neen, op mijn buienradar stond dat het minstens droog zou blijven tot 12u. Rond 12u zijn wij meestal wel terug binnen, dus ik wou niet onnodig sleuren aan iets wat ik niet zou nodig hebben. En daarbij, het was ook nog geeneens 12u! Kan zo’n regenbui dan geen klok lezen of wat? Gelukkig bracht de garage van een vriendelijke meneer soelaas. We mochten even wachten tot de bui door was. Daarna sprongen we weer fluks de fiets op, zij het met iets stijvere spieren en wat natter dan voorheen.

Tot… hooooowwwww (dat is stop)… een platte band bij een fietsmadam. Net toen het terug begon te druppelen. Maar de Fietsmadammen, dat is een groep. En een groep, die werkt samen. Dus ik hield de fiets van een madam vast, terwijl zij de fiets met de platte band ging vasthouden, 2 andere madammen het wiel eruit haalden en de band gingen vervangen. Nog een andere madam haalde de fietspomp uit de rugzak bij alweer een andere madam, en nog een andere madam (volgt u nog?) draaide het ‘zwozzeke’ op de pomp. Dat ging niet van een leien dakje, want het ‘zwozzeke’ viel tot 2 keer toe in een plaske water. Die ezel hé! 😉

Dit alles onder het vrolijke gezang van enkele liedjes. Toptalenten, die madammen, echt waar. Een van die liedjes was zo gepast, dat we besloten hebben er ons club-lijflied van te maken. Dit wordt het, dus als je eens een groepje madammen hoort (jaja, hoort! 😀 ) langsfietsen die dit zingen… ’t zijn wij! Het kwam overigens allemaal goed, met de band, met de madammen, en met het drankje achteraf ook. Superclubje!

Als j’een clubje van blije meisjes ziet
Van je heidel diedel doedel diedel dee jochee
En je hoort van ver reeds een vrolijk lied
Van je heidel diedel doedel diedel dee jochee

Holahé helaho holahé helaho
Dat zijn de fietsmadammen!

Knappe koppen heldre kelen
O wat zijn we weer met velen
Van je heidel diedel doedel dee jochee!!!

Advertentie