Mijn lichaam en ik: liefde en haat

Plots valt het mij weer in, dat wat ik nog wou zeggen. Nu… het is maar goed dat het gisteren door de mazen van het net glipte, want anders was dat wel een hele lange blogpost geworden.
Ik wou het eigenlijk nog eens hebben over dat gewicht. Dat gewicht, waar volgens mij nog ongeveer, en minstens, 20 kilo af moet. 20 kilo, en dan is dat gezonde BMI binnen handbereik. Dan heb ik dat nog niet eens. Maar dan ben ik wel close.

Nu.. ik zei het eerder al: ik heb mij op dit moment eigenlijk wel min of meer verzoend met dat te dikke lichaam van mij. Want het kan best wel wat dingen. Dingen als redelijk snel fietsen, dingen als 10 kilometer lopen. Zonder pijn. En dat zijn dingen die sommige mensen niet eens kunnen. Dus ja, daar mag ik best wel heel erg blij mee zijn. En dat ben ik ook. Ik kan niet genoeg zeggen hoe ik van het sporten geniet, en hoe gelukkig ik daarvan word. Maar dat is een beetje een ander verhaal, dan het verhaal over mijn gewicht. Ik weet ook dat sommigen het niet eens zijn met mijn nog 20 kilo af te vallen-plannen. Daarom zet ik even het waarom nog eens op een rijtje. Ook om het voor mezelf nog eens helder te krijgen, want het is op dit moment weer allemaal heel troebel.

Eerst het positieve: Er zijn aspecten aan mijn lichaam waar ik mij mee verzoend heb. Mijn kuiten bijvoorbeeld. Ik heb zware kuiten. Altijd al gehad. De laarzentrend is dan ook helemaal aan mij voorbij gegaan. Niet alleen nu, maar ook als kind, want ook toen al had ik zwaardere kuiten dan andere kinderen. Iets erfelijks vermoed ik. Maar die kuiten maken toch maar dat ik die trappers op mijn fiets goed rondkrijg. Met het sporten zijn ze ook iets gespierder geworden, dus die komen best wel goed.
Mijn schouders en hals, die zijn ook best ok. De ‘vleugeltjes’ in mijn hals zijn zichtbaar (na een heel aantal jaren verstopt te hebben gezeten), en die vind ik eigenlijk best mooi.
Mijn borsten… ach, die zijn wat ze zijn. Intussen ook al een paar maatjes minder dan ‘vroeger’, maar er is nog meer dan genoeg. Maar ook daar heb ik vrede mee.
Het stukje been net boven mijn knieën, wat ik tot vorig jaar angstvallig wegstopte, mag weer gezien worden. Ik fiets en loop dus in een short, en af en toe zie je mij ook in een rok. Daar waar ik vorig jaar twijfelde of ik die jeans niet te kort afgeknipt had, vind ik het nu nét de goede lengte, tot halverwege mijn bovenbeen.
En tenslotte mijn gezicht. Vorige week kreeg ik nog een complimentje uit totaal onverwachte hoek, “dat mijn gezicht nu toch wel heel mooi scherp geworden is.”. Ik heb het in dank aanvaard, ook omdat de persoon van wie het kwam, mij vroeger altijd wees op hoe dik ik wel niet was. Dus daar was ik écht oprecht blij mee. En ik heb verder ook geen probleem met mijn gezicht. Het opgeblazene is weg, ik zie er gezonder uit.

Waar ik echter geen vrede mee heb, dat is mijn buik (jeps, hier komt het negatieve). Die zit in de weg. Die is gewoon te dik. Dat merk ik aan alles. Dat merk ik aan een broek, die ik perfect over mijn billen krijg, maar waar daarna toch die blubberbuik over gaat hangen. Het.ziet.er.niet.uit. Ik kan het wel proberen te camoufleren met een leuk T-shirt, maar feit is dat de T-shirts in de ‘normale’ maten wat meer getailleerd zijn dan de T-shirts in de grote maten. Dus ja, die buik dat zie je. Ik probeer het aan mij te laten voorbijgaan, en die T-shirts toch te dragen, maar het blijft een lastige.
Die buik, dat is ook wel iets als ik in zo’n fietstenue wil fietsen. Dat.is.toch.wel.heel.strak. De broek gaat, maar dan het shirt… het ziet er niet uit.
En dat merk ik ook op sommige foto’s. Dan zit ik daar te stralen op een rots, samen met de dochter, omdat we in een mooi tempo bergop gestapt zijn, en dan valt mij toch plots die buik op. Zoveel buik. Echt waar, ik werd er niet goed van toen ik de foto zag.

Komt nog eens bij dat ik nog eens met de neus op de feiten gedrukt werd. Iets met shirts die iemand via-via voor mij had. Maar ze zullen niet voor mij zijn, want ik krijg niet eens de kans ze te passen, er wordt gewoon beslist dat het wel niet zal passen. Op basis van hoe ik eruit zie. Wie weet hoe geweldig die shirts mij zouden staan? Of zitten. Maar goed… ze zijn dus niet voor mij. En ach, het kan best, dat ze niet zullen passen. Maar bon ja…

Echt waar… ik dacht dat ik het allemaal achter mij gelaten had. Het op mijn tenen lopen als het over mijn lichaamsgewicht gaat, het mij onzichtbaar maken, het proberen ergens bij te horen. Maar net zoals het al altijd gegaan is: de realiteit haalt mij in. Ik ben nog steeds te dik. Ik voldoe nog steeds niet aan de norm, wat die ook moge zijn. En vooral: ik ben nog steeds overgevoelig als het over mijn lichaam gaat. Zelfs al kan en doe ik nu dingen die ik 3 jaar terug niet eens voor mogelijk had gehouden.

Kijk… Ik zeg niet dat ik met die 20 kilo minder wel zal voldoen, dat er dan weer niet iets anders zal zijn. Maar ik ga dan tenminste wél met zekerheid passen in die shirts zonder dat iemand mij moet beledigen.  Ik weet eigenlijk ook niet met zekerheid te zeggen dat ik dan nooit meer een negatieve opmerking over mijn gewicht c.q. lichaam ga krijgen. Of dat ik die opmerkingen beter ga kunnen plaatsen. Maar het is toch wel weer een poging waard. Want nu lijkt het voor mij op een soort van neverending story. Een story die mij al heel mijn leven achtervolgt. En ik ben eigenlijk toch echt wel te oud geworden voor al dit gezever. Vind ik. Vind mijn verstand. Alleen lijkt mijn gevoel soms wel een eigen leven te leiden…

zo, en nu ga ik fietsen. Iets met een hoofd dat leeg moet. 😉

Advertentie