Belgium, 12 points

Belgium, twelve points. La Belgique, douze points.

Het Eurosongfestival. Elk jaar opnieuw zweer ik dat ik niet ga kijken, dat ik het dit jaar aan mij laat voorbij gaan. En elk jaar opnieuw zit ik toch weer voor TV. Elk jaar opnieuw zit ik mij te vergapen aan het circus dat het Eurosongfestival toch wel is. En ja, ik geef toe: het heeft wel iets. Soms iets meelijwekkends, maar bon…

Het is een soort van instituut, het is er en het blijft er. De liedjes verdwijnen met de afloop van het festival weer in de vergetelheid, evenals de uitvoerders. De spreekwoordelijke uitzondering daargelaten. Zag u trouwens de Belgische inzending van vorig jaar, Loïc Nottet, nog in “Dance avec les Stars” op TF1? Ik wel. Schitterend! Maar verder… neen. Helaas. Jammer.

Of toch wel. Wie kent er nu Johnny Logan niet? En die “Gente di Mare”, die heb ik ooit een hele zomer ‘gezongen’, al fietsend langs het water. Ik ken het nog altijd he-le-maal vanbuiten. Fonetisch dan, want mijn Italiaans is niet zo geweldig, dat geef ik grif toe. Ik ken er zo nog wel een paar los uit het hoofd. Jij (jaja, jij die dit leest) waarschijnlijk ook, geef maar toe!

Om maar te zeggen: dat Eurosongfestival, dat hoort er gewoon bij. Bij de lente, bij mei. Net zoals die vogels die dan een ei leggen, net zoals die kikkers die zitten brullen om godweetwat te doen, net zoals die vlinders die dan weer uitbreken. Tradities, je moet ze in ere houden.

En ja, iedereen kijkt. Ook diegenen die zeggen dat ze het niet doen, en daarna toch een haarfijne analyse geven van welk land wat voor soort liedje had. Ehh… ik keek wél, maar ik herinnerde mij het gros al niet meer. Maar iemand die dus niet keek, wél. Echt waar, rare dingen zo allemaal zeg ik je!

Trouwens, ik zat zo te kijken naar die halve finales, en beide keren had ik het gevoel van: zo zou ik ook wel willen kunnen dansen! Jaja, naar een liedjeswedstrijd kijken en danskriebels krijgen! De ‘opvulstukken’ tijdens het wachten op de punten vond ik dit keer heel erg geslaagd. Ik wou écht dat ik dat ook zou kunnen. Maar goed, ik ben niet begiftigd met enig danstalent, dus ik blijf wel van het muurbloem-type.

Enfin, België gaat dus door. Dat is geen goed nieuws. Neeneenee, echt niet! Want dat betekent dat ik zaterdag toch weer nagelbijtend (bij wijze van spreken dan, want ik bijt geen nagels) voor TV zit te hupsen bij de puntentelling.
Belgium, 12 points. La Belgique, 12 points. Het zou wat zijn. Misschien moet ik die dansmoves toch maar een keer gaan oefenen. Langs de andere kant: what’s the pressure? 😉