Over dat afvallen…

*zucht* Dat afvallen… dat is toch wat. Er was een tijd dat ik doodongelukkig rondliep. Ongelukkig met mijn gewicht, ongelukkig met hoe ik eruit zag, ongelukkig met wat ik niet kon. Ongelukkig is nog zwak uitgedrukt, ik was echt doodongelukkig.

Intussen moet al zowat de halve wereld weten dat ik 33 kilo kwijtgeraakt ben. Op eigen kracht, met hulp van een personal sportcoach, en met hulp van de Weight Watchters. Geen geheimen wat dat betreft.

Intussen stagneert mijn gewicht al enkele maanden. Naar mijn gevoel moet er nog een kilo of 20 af. Alleen is die kilo of 20 niet geneigd zich zomaar te ‘geven’. Ze zijn er, en ze zijn er blijkbaar om nog – even? – te blijven. Waar ligt het aan, dat die zich niet willen geven? Tsja… geen idee eigenlijk. Want ik eet nog gewoon hetzelfde als voordat mijn gewicht ging stagneren.  Ja, dat glaasje wijn in het weekend kan ik best nog laten vallen.  En die praline op het werk ook (de doos is toch bijna leeg 😉 ) . Maar verder?  Ik eet weinig tot geen koekjes, ik snoep quasi niets, ik eet vrij gezond, en ik sport ook 3 à 4 keer per week.

Dus ja… waar ligt het aan?  Als ik met mijn lijstje naar een diëtiste zou stappen, zou zij (of hij,  we discrimineren niet) mij waarschijnlijk haarfijn kunnen vertellen waar het aan ligt.  Maar heb ik daar zin in? Pfff.. ik weet het niet.

Vanochtend lag ik in mijn bed, nog even na te soezen, en terug te denken aan mijn prestatie van gisteren. Ik heb zaterdag namelijk meegedaan aan een jogging van 13 kilometer. Die heb ik niet helemaal uitgelopen, maar gecombineerd gestapt en gelopen. Die 13 kilometer, die deed ik op een tijd van 1u52. En dat is nog altijd sneller dan dat ik het stap. Daarbovenop… dat ik dit nu gewoon kan, zomaar, 13 kilometer. Op een heuvelachtig, drassig (lees: modderig) parcours… dat is gewoon al pure winst. En plezant eigenlijk, dat pletsen door de modder. In het begin liep ik nog mooi naast de plassen, maar na een kilometer of 8-9, had ik toch ook zoiets van: erdoor dan maar! Warme sokken en droge schoenen stonden immers toch te wachten na aankomst!

 

 

 

 

 

 

Plus… zo in mijn bed liggende, al soezende, bedacht ik mij dat ik vroeger heel erg ongelukkig was met die buik die overal in de weg zat en lag. Nu, er is nog wel buik, en nog meer dan genoeg buik, maar toch… ik kan mijn heupen voelen. Hoe lang is dat geleden zeg?  Hetzelfde met mijn benen. Die zijn geëvolueerd van de papperige soort, naar benen met toch iets of wat vorm in. Ik ga nooit slanke en perfecte kuiten hebben, daar is mijn bouw niet naar en ik ben daar ook een soort van erfelijk belast, maar ik kan hier best mee leven. Stilaan zijn er spieren zichtbaar in mijn kuiten, en die kuiten… die kunnen best ook wel wat hebben! Zoals die 13 kilometer gisteren. Ik vreesde bijvoorbeeld voor een ‘Muskelkater’ vandaag (oh, ik houd van dat woord. Ik heb het ook via een vriend, want ik kende het niet, maar het klinkt zoveel mooier dan ‘stijf zijn’), maar die Muskelkater… die kwam er niet. Geen stijve benen, geen zere kuiten… niks! Die 13 kilometer lijk ik dus toch goed verteerd te hebben.

En ik weet niet hoe het komt, maar deze week kwamen er ineens ook weer complimentjes. Dat het nu ineens goed te zien is dat ik zoveel afgevallen ben, en dat mijn gezicht smaller geworden is, en dat ik zeker niet meer moet afvallen.  Ik vind dat raar. Want ik ben de laatste paar maanden geen kilo meer kwijtgeraakt, en ik zie persoonlijk ook geen verschil, maar bon.. het zal wel zeker?

Een paar weken terug dacht ik nog van: ik smijt mij nog eens. Ik smijt mij nog eens in nog gezonder eten, in calorieën tellen, in goed bewegen, in alles volgens de letter van de WW doen. Maar eerlijk? Het werkt blijkbaar (even?) niet meer.
Ik heb daarom besloten dat ik het maar zo laat. Ik laat de afvalstress voor wat het is, en ik ga gewoon verder met waar ik mee bezig ben: gezond eten (uitzonderingen daargelaten), en bewegen volgens mijn mogelijkheden.
Daar heb ik veel meer deugd van, daar schep ik veel meer plezier in, dan uit een kilo minder op de weegschaal om de week erna te zien dat die kilo er toch weer bij is. Want wat een stress, die weegschaal! 200 gram er af, 600 gram erbij, 1 kilo eraf, aye, weer 300 erbij… om uiteindelijk toch weer op hetzelfde gewicht uit te komen na een paar dagen. Plus… ja, misschien is het wel leuk om tegen de zomer nog wat kilootjes kwijt te zijn, maar voor wie of voor wat?
Misschien is het een optie om de weegschaal onder de kast te schuiven… maar dat is nog nét een stapje te ver vrees ik, voor die optie ben ik mentaal nog niet klaar.

In ieder geval: in tegenstelling tot zoveel tijd terug, ben ik momenteel wel tevreden met wie ik ben, met hoe ik eruit zie. Momenteel heb ik ook lak aan wat anderen zouden denken over mij. Maar niemand zegt dat dit volgende maand weer anders kan zijn.
Maar hey… ik ben een Boogschutter, ik mag gewoon wispelturig zijn! 😉