Ik kreeg een beker!

Voila! Ik val maar gelijk met de deur in huis dit keer. Niks te spanningsbogen opbouwen, niks heelder verhalen eerst vertellen. Nope. Want ik stuiter nog zowat van mijn stoel af, al was het dan al gisteren.

Ik heb dus een beker gekregen! Een beker! Ik! Moi!

Echt waar! Mijn eerste beker is een feit! En ik ben er écht supertrots op! Daar moet je dan bijna 45 voor zijn. 😉

Ik schets even de context: afgelopen week kwam er een soort van plan om een verjaardagsloopje te doen voor een jarige in de club. Nooit gedacht dat ik dat nog eens leuk zou vinden, een rondje gaan lopen voor iemands verjaardag, maar toch… ik stond er wél! En dat zelfs nadat ik ’s ochtends al een uur bootcamp gedaan had.  Dat bootcamp, dat was overigens het laatste van dit seizoen. En als verrassing had de coach 4 keer de ‘trappen des doods’ op het programma gezet. Oeps en zo van die dingen, want ja, ik ging in de namiddag nog lopen! Ik mocht dan 3 keer. En verder een hele hoop squats en lunges. Ik voel het nog, in mijn bovenbenen. Mijn armen doen trouwens niet onder, na al die oefeningen met die elastieken… die laten zich ook voelen.

Maar goed. Een training in de voormiddag dus, en een loopje in de namiddag. 2 keer sporten op 1 dag. Ik moet nu toch écht wel ergens mijn verstand verloren zijn!
Dat loopje, dat was dus om een verjaardag te vieren. Niet zomaar een verjaardag, neen. Onze coach werd 60, en dat moest in stijl gevierd worden!
Hij had zelf enige tijd terug in het clubblad een route beschreven. Geen beter moment om die route in te lopen dan zijn verjaardag natuurlijk!

Zo gezegd… jaaahaa, zo ook gedaan! Nu… ik zou dan wel meelopen, maar ik ben echt wel de traagste van de groep. Ik was dus moreel ook al helemaal voorbereid om een uurtje achter de rest aan te hollen, en om een minuut of 10 na de rest aan de finish te komen. Ik vond dat ook niet erg, omdat ik weet dat sommigen dat niet kunnen, traag lopen. En gezien mijn vast loopmaatje even uit de running was, kon het niet anders.

Had ik mij daar even mispakt! De groep liep in een iets trager tempo dan ze anders lopen, en 2 lopers bleven gewoon geduldig naast mij lopen! Geweldig! Ik liep niet alleen! Ik had mensen om tegen te zagen. En oja, ik heb een pak gezaagd, besef ik achteraf. Want ja, ik ben dan wel de traagste loper, ik wil dan toch ook niet onderdoen. Trainingstempo werd voor mij dus wedstrijdtempo, terwijl het voor de anderen een relaxt loopje zou worden.
Maar zij maakten dan weer regelmatig lusjes, om de achterblijvers op te pikken. De groep bleef dus zo goed als mogelijk gewoon samen.

Evengoed vond ik het toch megazwaar. Het bos in Vilvoorde is ook gewoon zwaar om in te lopen. Normaal gezien stap ik de eerste helling – die van de vijver naar het bos – naar boven, en begin daar dan te lopen. Nu moest ik het hele stuk naar boven langs het Finse pad, alwaar er dan weer even naar beneden gelopen wordt richting bruggetje over de grotten, om dan weer omhoog te lopen. En dat is een stevig stuk bergop. Zeker als je al van bergop komt. Op de duur moest ik helaas dan ook mijn meerdere erkennen in het stuk na het bruggetje, en moest ik even stappen. De rest liep al door, uiteraard, en liep een extra rondje in de Franse tuin. Allemaal weer samen!

Vandaar uit namen zij dan de weg langs de Ring. Nu, normaal gezien is dat een stuk dat ik ook in mijn looprondje opneem, maar nu liep ik samen met 1 van mijn partners in loopcrime rechtdoor. Wij sneden een stukje af, zodat de mannen even terug aan hun normale tempo konden lopen. Meer zelfs… we gingen op die manier gewoon aan kop lopen! De bezemwagen eerst! Meer zelfs, de bezemwagen liep als eerste over de brug in de Japanse bloemenhof, en liep daarna ook weer als eerste richting van waar we gekomen waren. Ik vroeg me al af hoe dat kwam, maar achteraf bleek dat de mannen wat toerekes gedraaid hadden in Japan.

Eenmaal weer uit het veld en terug in het bos, vroeg iemand mij hoeveel kilometer ik al op mijn horloge had. 5,5 kilometer had ik daar. Niet genoeg, dus ik werd verwittigd dat het lusje richting kapelleke er dan ook bijkwam. OK goed, geen probleem. Dat had ik vorige week nog gelopen. Alleen… lopen zij dat dus in omgekeerde richting van hoe ik het loop. En dat is, hoe kan je het raden, zwaarder. Wegens steiler bergop. Nu ja, goed, dat werd dus weer een partij zagen. Ik weet niet of die loopvriendjes die samen met mij liepen het nog zo leuk vonden, dat gezaag van mij over die bergop. Ik had er nochtans met het volle verstand zelf voor gekozen om mee te lopen!

Enfin, maar uiteindelijk ging het dan toch weer bergaf! Hoera! Meer zelfs… we sneden een stukje af, gingen niet richting de vijver, maar door het ‘kommetje’. Ik noem dat stukje zo, omdat dat eerst bergaf gaat, en dan dadelijk weer… bergop! Nog eens! Terug zagen!
Eenmaal naast de tennis waren we er toch bijna. Ik wou al gaan zingen van “we zijn er bijna, we zijn er bijna”, maar bedacht mij dan dat ik eigenlijk te moe was om te zingen.

Enfin bon, de mannen vonden dat we om af te sluiten nog een ererondje rond de piste moesten doen. Ugh… ik was mentaal ingesteld op stoppen eenmaal op de piste, dus daar nog eens 400 meter bovenop…. maar goed, wat moet moet, dus ik liep ook deze 400 meter nog. Om aan het einde van die 400 meter te beseffen dat we nog op een goede 100 meter van de 7 kilometer zaten. En ja… ik loop graag ronde cijfertjes, dus we gingen aftellen. Iemand zei nog dat als hij moe is, hij niet meer de puf heeft om op zijn horloge te loeren om af te tellen. Puh! Maar het was wel geweldig dat de hele groep ook nog dit stukje meeliep! Ik had dus 7 volle kilometers, en geen enkele kilometer boven de 8 minuten per kilometer! Ik stond te kijken van mezelf, nadat ik wat bekomen was. Sterker nog, mijn eerste kilometer liep ik aan 6:51/km, en dat moet (buiten de intervals dan) zowat een record zijn!

Dus ja… ik kreeg een beker. Omdat ik meegedaan had, omdat ik uitgelopen had, omdat ik volgehouden had. En ik ben er trots op. Hij krijgt een ereplaatsje in de living. Misschien moet ik maar al eens investeren in een glazen trofeeënkast. 😉

Maar het mooiste van allemaal vind ik toch wel het hele loopje op zich. En dan vooral de loopvriendjes. Superclubje is het, die Sparta daar in Vilvoorde! 🙂

Advertentie