Scheenbeenvliezen

Scheenbeenvliezen.. het zijn rare dingen. Mijn eerste kennismaking met die dingen, die er nochtans al een heel leven zitten, ging niet van een leien dakje. Nope. Pijnlijke zaak was dat zeg. Brandend. Om nooit meer te vergeten. Man, kunnen die dingen zeuren en lastig zijn! Pijn pijn pijn!

Nu… ik had er enige tijd geen last meer van gehad. Het lopen ging best ok, ik bouwde op, en kreeg dat lopen een beetje onder de knie. Onder de knie ja… daar zitten die scheenbeenvliezen ook.
Dus ja, op een gegeven moment dacht ik van: ik ben er klaar mee. Geen greintje last meer, het is over. Woohoww, ik won het van de scheenbeenvliezen.

Right! Think again Sandra! Want zowel vorige week als deze week gingen de scheenbenen toch weer opspelen. Ik voelde het, na anderhalve kilometer ongeveer. Een gezeur, in mijn scheenbenen. En mijn voeten die *plets plets* deden. Een geluid wat nog harder klinkt op natte ondergrond trouwens.
Geen goede voortekens dus… zalf smeren en de oorzaak zoeken dan maar.

De oorzaak. Wat zou de oorzaak kunnen zijn? *ding ding*
Belletjes gingen rinkelen.
Hakken! Ik had hakken gedragen! Niet eens superhoog (want met die dingen kan ik niet lopen), maar toch hoger dan ik gewend ben.

Ik was namelijk gestopt met hakken dragen, ergens in de loop van vorig jaar. Iemand had er mij op gewezen dat die hakken weleens de oorzaak zouden kunnen zijn van mijn problemen met de scheenbenen. Op mijn repliek dat een hak voor een vrouw soms best weleens mooi is, kreeg ik als antwoord dat heus niet alle mannen graag vrouwen op hakken zien, en dat vrouwen het zichzelf heel dikwijls ook gewoon aandoen.

Hmpf… en van die dingen. Maar goed. Ik ben een braaf meiske, ik volg goede raad op, dus ik kocht mij een paar sneakers. En nog een paar. en nog een paar. En sindsdien ongeveer ging ik plat door het leven. Allez ja, op platte schoenen toch. En ik geef toe: geen centje pijn meer.

Maar ja, die schoenen. Ik heb die. En die staan daar maar. En nu ik wat afgevallen ben, en terug in wat normale kleren kan, koop ik ook weleens iets waaronder een schoen met een hak wel mooi is. Dus ja… toeval bestaat in deze niet vrees ik. De oorzaak zal inderdaad wel bij die hakken liggen. Jammer, helaas. Maar ze gaan dus maar best weer de kast in. Want als ik moet kiezen tussen 3 à 4 keer per week ontspannen kunnen lopen zonder pijn, of mooi zijn op hakken, dan kies ik toch écht wel voor het lopen.

Misschien komt het ooit nog in orde, en kan ik de 2 combineren. In het andere geval zal het kiezen worden, af en toe. Gelukkig ben ik al van ’t straat, en hoef ik het daarvoor in ieder geval al niet meer te doen, hakken dragen. 😉