Koffiekoeken, en de rest…

Zomaar een dag op den bureau… een dag uit het leven gegrepen dus. Zowat iedereen die ik ken weet intussen al dat ik aan mezelf werk, aan mijn lichaam. En dat het allemaal best nog wel wat strakker kan en mag, en dat er ook best nog wel wat kilootjes af mogen. En moeten. Maar soms, soms moet je jezelf ook weleens iets gunnen, en dus bedacht ik: als morgen de weegschaal blij is, dan ik ook, en dan trakteer ik koffiekoeken voor de aanwezige collega’s.

Het doel was 2-ledig: Ik wou een keer trakteren omdat vorige week mijn collega mij zo uit de nood geholpen had met mijn fietsketting, en tweeds wou ik mezelf op die manier afremmen met het eten van ongezonde dingen die mijn weegschaal morgen van streek zouden kunnen brengen.

En net dat bleek plots nog een grotere uitdaging te worden door mijn koffiekoeken-melding. Want ja, koffiekoeken, zoet… en waar hebben we nog meer goesting in? Oh wacht… een collega moest even nog iemand met de verjaardag feliciteren.. Waarna de melding kwam: “oh, zou er vanavond geen verjaardagstaart zijn?”

Dat hek en die dam, inderdaad: ”
– of zo van die fruittaart, met slagroom, ook lekker!
– eigenlijk heb ik wel goesting in een Saint Honorétaart

Waarna er, soort van daad bij woord voegend, een prentje van zo’n taart doorgemaild werd.

– Zo’n Saint Honoré zegt mij eigenlijk niks, maar een tompoes, die zou mij eigenlijk wel smaken!
– Oh ja… eerst het dakje met het glazuur eten, daarna de pudding, om te eindigen met het krokante onderlaagje

Ik had zo een flauw vermoeden dat het voor de rest van de dag eigenlijk niet meer zou goed komen… en ja hoor, deze voelde ik al aankomen…

– Pannenkoeken! Maar dat is lang geleden!
– Zie je nu wie er hier altijd over pannenkoeken begint?
– Maakt niet uit wie… nu heb IK er goesting in gekregen!

En het was nog niet gedaan:

– Ik heb vanochtend een stuk Côte d’Or-chocolade weggegooid, dat was al 3 jaar vervallen en zag er toch wel wat wit uitgeslagen uit. Het was nochtans fondant.
– Dat overkomt mij nu nooit, dat ik chocolade moet weggooien.
– Boh, chocolade… chips anders? Of nootjes? Waarom hebben ze hier geen zoute nootjes in de automaat eigenlijk?

Daarna hadden we het nog over de lunch:

– Ooooh garnaalkroketten, daar heb ik nu eens zin in!
– Maak je geen illusies. Dat is gewoon witte saus waar een garnaal tegen gelegen heeft, die moet je hier niet eten, je gaat toch teleurgesteld zijn.
– Mjah, dat klopt inderdaad wel.
– Maar misschien kunnen we straks na de lunch boven koffie gaan halen. Er is een vergadering, en er zullen ook wel dessertjes over zijn.
– Ja, een javanaiske, dat zou mij nu wel smaken!

Enfin, lang eetverhaal kort: ik heb toch maar geen garnaalkroketten gegeten – een collega die ze wel had zei dat er vast wel een garnaal doorgezwommen gehad – maar wel mijn vertrouwde sla. Die tompoes, die was er gewoon niet. En dat javanaiske, dat heeft mijn collega met veel smaak gegeten, en mijn andere collega at iets gelijkaardigs met rode vruchten. Ik heb het dus allemaal, misschien ook een beetje omdat ik geen andere keuze had, geskipd. De weegschaal morgen ook, weetuwel! En de koffiekoeken! Ajaaaaa!

Al ga ik toch nog weleens 2 keer nadenken voor ik een volgende keer een koffiekoeken-mededeling doe! 😉