Muziek, en wat dat met je doet…

OK, tijd om een bekentenis van formaat te doen: Ik ben een watje.
Zo, dat is eruit. Jeps, ik ben een watje. Diegenen die mij kennen, die vallen nu achterover. Hoewel, diegenen die mij écht kennen, die weten wel dat ik een watje ben. Type hele grote mond, ieniemienie hartje.
En dat ik vroeger al heel weinig nodig had om in huilen uit te barsten, dat is denk ik ook wel iets wat geweten is. Tenminste, toch bij die 8 klasgenoten in de lagere school. Die dat waarschijnlijk ook al wel vergeten zijn, want ik maak mij geen illusies, ik ben niet het type klasgenoot dat iedereen zich later nog herinnert. Integendeel. Grijze muisjes zijn er niets tegen.

Maar goed, waar ik naartoe wou: ik ben dus een watje. Vooral als het op muziek aankomt. Het is mij al een paar keer overkomen dat ik met tranen in de ogen naar een live concert sta te luisteren. Hoe dat komt, geen idee. Het zal wel iets zijn van de dingen die op een gegeven moment allemaal op hun plaats vallen: de omgeving, de sfeer, de muziek…
Glenn Hansard kreeg dat voor elkaar. Eddie Vedder presteerde het in Carré ook, en verder liepen de tranen mij ook over de wangen bij Elbow. Zo schoon! Echt! En ja… het afscheidsconcert van Thé Lau, dat hakte er ook op in. Al had dat ook wel een andere reden.
Dit waren natuurlijk allemaal concerten waar ik bewust naartoe gegaan was, waar ik én de muziek én de performer al vooraf kende. Waar ik vooraf ook al wel wist wat te verwachten, al verwachtte ik vooraf nooit tranen. Maar het gebeurde dus wel.

Waar ik naartoe wou, en waar ik naartoe ging: afgelopen zondag ging ik met een vriend mee kijken naar zijn favoriete groep, Dream Theater. Tot voor enkele maanden had ik nog nooit over Dream Theater gehoord, maar na het beluisteren van enkele CD’s – die mij wel bevielen – besloot ik het een kans te geven. Dat Europe op datzelfde festival zou komen, dat was uiteraard ook een plus. Europe hoort namelijk onlosmakelijk bij mijn jeugdjaren. Jeugdsentiment dus. En ik had ze nog nooit live gezien.  Oja, en ik weet best dat het not-done is om te zeggen dat je naar Europe gaat kijken, en dat dat best wel leuk was. Maar eerlijk? Het boeit mij niet (meer). Ik zei het eerder al: ik ben de tijd gepasseerd waarop ik enkel die muziek goed vond die je moest goed vinden. Smaak en goesting. En mijn smaak en goesting is inderdaad misschien een beetje raar soms, maar het is wel helemaal ik. Ook een beetje raar. Soms. 😉

In ieder geval: minds are like parachutes, they only function when open… En dat bleek ook in dit geval zo te zijn. Ik verwachtte niks, al had ik er vooraf – ik geef het toe – wel even schamper over gedaan. Er was mij namelijk vooraf gezegd dat een gemiddeld liedje van Dream Theater ongeveer 15 minuten duurt. Dus met 4 liedjes was het concert gedaan, redeneerde ik. Een uur, zo om!
Maar er werd, ondanks mijn scepticisme, wel voor mij “gezorgd”, opdat ik in de beste omstandigheden zou kunnen kijken. Uhu… met mijn 1m64, ergens tussen de 1e en de 10de rij voor het podium, dat is voor mij meestal een no-go, omdat ik dan gewoonweg totaal niets zie. Dit keer had ik geluk. De kabels van het podium naar de geluidstoren liepen net daar waar wij stonden, met netjes een rubberen mat erover zodat het een beetje een plateautje leek. Als ik dus op die mat stond, was ik net zo groot als de rest. Allez ja, zo ongeveer toch een beetje. Ik kon dus heel goed zien, het geluid zat goed (jaja, oordopjes in), en het was wachten tot het concert van start ging.

En ja, dat klonk best wel ok. Meer dan ok blijkbaar. Want ineens… liepen er tranen over mijn wangen. Geen idee. Ik kende het liedje niet, ik kende de groep eigenlijk niet, en plots stond ik te huilen. Stiekem veegde ik de tranen weg – niemand had dit toch gezien? – en bleef ik luisteren. Mijn gedachten gingen even in overdrive. Wat gebeurde er? Waarom overkwam mij dit? Ik had, en heb, nog steeds geen idee! Het overkwam mij gewoon. De kracht van muziek? Ik weet dat het kan, maar dat het mij kon overkomen met een mij totaal onbekend lied van een mij redelijk onbekende groep, dat was wel nieuw. Weer wat ontdekt. Best wel wonderbaarlijk, zo’n reis door muziekland. Ik reis dan ook nog even door, er valt vast nog heel veel moois te ontdekken!