Daar is de zon!

Ja, daar is de zon! En daar is ook de hitte! En ik ben al zo weinig hittebestendig. Doe mij maar een deugddoende 20°, à la limite 22°, en een heerlijk briesje. Niet die loden hitte die nu zijn deken uitgespreid heeft.

Probleem is: ik moet trainen. Lopen. Hardlopen. Joggen. Rennen. Want ik heb mezelf uitgedaagd. En binnen 2 weken is het dan al zover! Dan moet ik écht van mezelf 7 hele kilometers aan 1 stuk lopen. Rennen. Joggen. Hardlopen.
En nu is het zo heet buiten. En niet gezond. Ozon, weet je wel. Pff… ja, ik weet het wel. En ja, ik weet ook wel dat ik in hitte niet goed presteer, en dat ik beter niet zou sporten en blablabla. Maar wat moet ik dan? Ik moet toch iets? Ik moet toch lopen? Dat heb ik toch met mezelf afgesproken? Minimum 3 keer per week lopen. Rennen. Hardlopen. Joggen.

Bon, ik had een plan nodig. En dat plan leek mij duidelijk. Ik moest ’s ochtends gaan lopen. Rennen. Hardlopen. Joggen. Zo gezegd, zo ook gedaan. Afgelopen dinsdag trok ik dan ook voor het werk richting bos om daar wat rondjes rond de vijver te draaien. Ja, rond de vijver, niet het bos in en bergop lopen, want dat zou te zwaar zijn. Waar ik echter geen rekening mee gehouden had, dat was met de warmte die al rond de vijver hing. Waarschijnlijk was het in het bos wel wat frisser geweest, maar ja… dat besef drong maar pas door na een rondje of 3 rond de vijver. Dus jaaaa… dat lopen, rennen, hardlopen, joggen, dat ging… en dat ging ook niet (ah nee, want ik liep – pfff… de grapjes volgen te temperatuur)  Ik was eigenlijk niet tevreden. Punt. Dat moest beter. Ook punt. Maar ja… die hitte, die warmte, die zon.

Dat moest anders. Ik moest nog vroeger opstaan als het zo warm – zeg maar heet – is. Zo vroeg opstaan, dat het nog fris buiten was. Het plan was er. Nu de uitvoering nog. Gisteren, woensdag dus, dronk ik overdag dus flink mijn anderhalve liter water. Gevolgd door thuis nog wat glaasjes, en nog 2 extra voor het slapengaan. Ik was dan toch al gehydrateerd genoeg om te slapen. Dat slapen, dat was geen probleem. Moe genoeg, dus om 22u dook ik mijn bed in. Dat mijn pubers dat meeeeegavroeg vinden en dus nog voor TV hangen is wel wat raar, maar ja… moe is moe, en slapen moet!

5u30… de wekker. O fuck, zo vroeg! Tot ik mij plotsklaps herinnerde waarom. Geen tijd te verliezen, opstaan! Ik checkte eerst even mijn weerappje. Wat ik beter niet gedaan had. De temperatuur was tijdens de nacht totaal niet onder de 20° gezakt. Het was nog altijd een gezapige 23° buiten. Zucht en blaas. Zou ik wel? Zou ik niet? Lopen, rennen, joggen hardlopen? Twijfel, nog meer twijfel.
Ik trok toch maar al mijn sportoutfitje aan. Luchtig stond er in alle artikeltjes die ik gelezen had. Ja nou, geen probleem. Een loopshirt, een loopbroek. Luchtiger dan dat kan het al bijna niet. Water… ik moest ook water. 2 glazen water gedronken. Plasprobleem. Zeker zo in de ochtend. Ojee… deed ik hier nu wel verstandig aan? Maar ik zou toch hier thuis in de wijk lopen, dus ik was niet ver van huis. In het slechtste geval moest ik slechts een halfuur ophouden. En wat als ik dorst zou krijgen tijdens het lopen? Hardlopen, rennen, joggen? Moest ik geen water mee voor onderweg? Het was tenslotte toch al redelijk warm, en als ik een appelflauwte zou krijgen, dan was ik verder van huis. Nu ja, verder. Maximum 2,5 kilometer verder. Twijfel, twijfel. Nog meer twijfel. Er dienden knopen doorgehakt. En snel! Want de temperatuur, die was alweer stijgende.

Bon.. genoeg getwijfeld. Nog een glaasje water gedronken, nog een toiletbezoekje en vertrekken. Zonder water. Mijn fles zette ik op de tuintafel al klaar. Mocht ik uitgedroogd geraken, dan stond de redding in ieder geval toch al drinkensklaar.
Ik dus weg. Tempo zoeken, ademhaling controleren. Wat doe ik mezelf toch aan? 5u55, zie mij nu. Geen volk op straat, en het is begot toch al warm! O kijk daar, 2 wandelaars! Goedemorgen! Hoe zit dat met dat tempo? En die ademhaling? Ben ik er al bijna? Neen… nog maar 1/4e van mijn geplande 4 kilometer afgelegd. Beeld ik het mij nu in, of gaat het ademhalen nu plots toch gemakkelijker? En de benen, die lijken ook wel in orde. Dit gaat goed! Ik ga dit gewoon doen! Ik ga dit kunnen! Ik ga lopen, hardlopen, joggen, rennen in de ochtend! Oew yeah!

Nu, dat zo’n woonwijk rustig is ’s ochtends, dat had ik wel verwacht. Wat ik totaal niet verwacht had, is dat ik maar 2 wandelaars zou tegenkomen (2 keer zelfs, zij wandelden blijkbaar hetzelfde rondje als dat ik liep, hardliep, jogde, rende), en 1 postbode in auto. Dat was alles. Echt alles! Wat een peis en vree! Zomaar, in de woonwijk. Zo rustig vind je het zelfs niet in het bos. Ah neen, daar lopen altijd, maar écht altijd, trosjes lopers rond. Trosjes ja, ze lopen daar in trosjes! Serieus! Echt!

Maar bon… na 2 kilometer draaide ik, en liep ik richting de andere kant van de woonwijk. Net op het moment dat de zon er ook doorkwam. En oewie… wat een warmte kwam daar al vanaf! Het verschil was al serieus goed merkbaar. Maar ik was halfweg! Ik moest dit kunnen, ik kon dit ook gewoon. En ja hoor! Een goed half uur na mijn start had ik mijn rondje lopen, joggen, hardlopen, rennen, erop zitten. Zonder dipjes. Zonder inzinkingen. Gewoon een lekker rondje gerend. Hardgelopen. Gejogd. Gelopen. Ik was tevreden.

Die zweetdouche na het lopen die nam ik er maar voor lief bij. Een kwartiertje uitzweten in de tuin, er zijn ergere dingen in het leven. In no time dronk ik ook anderhalve liter water – doooooorst! – maar wat had dit deugd gedaan! Dit is zeker voor herhaling vatbaar, ik ga dit nog doen!

Alleen nog niet direct morgen. Of overmorgen. Overmorgen ga ik de bloedhete hel van Werchter trotseren, en zondag lik ik dan mijn wonden. volgende week is er dan wel een nieuwe, hopelijk veel frissere week. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze week, ondanks de hitte, toch 2 keer wat kilometertjes gelopen, gerend, hardgelopen, gejogd heb. Het zijn er niet superveel, maar wat het is, is het toch weer! Nee zeker! 😉

Advertentie