Boot(buikspier)camp, de laatste

Et voila, Het zit er weer op. Het laatste bootcamp van voor de zomer hebben we achter de rug. En het was er niet naast eigenlijk. Ik vond het de zwaarste van de hele reeks, en toch vond ik het heel plezant. Beetje dubbel, maar het is ook omdat ik nu mee kan met al die oefeningen dat ik het ook plezant vind natuurlijk. Niet meer aan de kant staan, niet meer toekijken hoe anderen wél iets kunnen en ik niet. Ik zou er geld voor gegeven hebben, nog niet eens zo superlang geleden.

Ik had, ter opwarming en omdat ik toch te vroeg was, al wat rondjes rond de vijver gelopen. Daar is het vlak, en ik wou toch eens zien of ik vlak toch sneller kon lopen dan bergop. Ja dus. Het scheelt ongeveer een minuut per kilometer. Ik had eigenlijk spijt dat ik niet nog vroeger gekomen was, dan had ik de volledige 5 kilometer rondjes gelopen. Nu is het bij 2,5km gebleven, want het bootcamp riep.

In ieder geval: ter opwarming had ik het niet moeten doen, want de coach had uiteraard ook een opwarming voorzien. . en ik had het al zo warm!

En na de opwarming volgde het buikspiercamp. Ja, serieus. Zoveel buikspieroefeningen. De mieren of wat het ook mag zijn dat in het gras huist waren het er ook niet mee eens, want ik heb 2 steken. Ik bloedde ook, maar ik had niet erg het gevoel dat ik au-serieux genomen werd. Puh!
Maar die buikspieren, dat voel ik. Heel erg. Ik denk dat elke buikspier vandaag protesteert bij welke beweging ik ook doe. Zelfs nu ik hier aan tafel zit te typen, en mijn buik intrek, voel ik mijn buikspieren protesteren. Maar het is misschien wel een idee om die buikspieren wat regelmatiger te gaan trainen. Het is alleen kwestie van het karakter te hebben dat ook effectief te doen, thuis. Misschien moet ik er maar weer 1 of andere uitdaging aan koppelen…

Daarna kregen we dan nog een rotatie van 4 oefeningen. De triceps-dipjes, de lunges op de trapjes, sprintje trekken naar de volgende trappen, en die ophupsen (jeps, dat was 1 oefening), daarna de bewegende lunges over de breedte van het grasveld, gevolgd door een hoop squats. En dat allemaal 3 keer. Eerste keer anderhalve minuut (aja, want wij zijn toch die-hards, wij kunnen toch een tandje bijsteken), daarna een minuut, en dan nog eens 40 seconden. Ofzoiets. Ik vond het in ieder geval megazwaar. Mijn bovenbenen gingen dus ook al in protest.

En dan moesten we de trappen nog op. Ojaaaaa! Nu… terwijl wij die trappen naar beneden stapten om ze daarna weer op te lopen, kwamen er 2 gasten de trappen opgevlogen. Gevlogen ja. Ik hoorde ze niet eens hijgen. Een zuchtje, wat windverplaatsing, en die waren boven. Demotiverend. Eigenlijk. Feitelijk.

Maar goed, we mochten het tempo kiezen. En ja, dan kies ik toch wel voor het rustige, eigen tempo. Zo ben ik dan weer wel. Om halfweg de coach tegen te komen die vond dat ik best nog wel wat sneller kon. En komaan, en doorgaan, en bon ja… niks eigen rustige tempo dus, want ik kan mij toch ook niet laten kennen?
Halfdood boven gekomen de tweede keer, hartslag 175 astemblieft, maar het straffe was (nu ik er toch op stond te kijken, op dat horloge): elke keer ik uitblies, zakte mijn hartslag met maar liefst 3-4 slagen. In no-time stond ik dus terug op ongeveer 122. Nog nooit gezien, bij mezelf dan. Neemt niet weg dat ik er best wel blij mee ben. Al dat trainen, al dat lopen, al die bootcamps, dat brengt echtigintechtig op!

Oja, trouwens… nog meer opbrengst. Want sinds wanneer is dat lopen ontspannend geworden? Tussen de oefeningen door zegt de coach al weleens ‘en loop dan rustig dat stukje terug, dan kunnen de spieren ontspannen’. Vroeger ging ik dan al blazen en zuchten van “wéér lopen, en dat is helemaal niet ontspannend, en mijn spieren gaan daar van in protest.” (ja, ik weet het, soms praat ik gewoon teveel… )
Maar nu merkte ik gisteren dat het wél werkt. Een heel rustig loopje na een inspanning, en de spieren vergeten even de inspanning van die spierverstevigende oefeningen. Straf, serieus!

Bon, daarna was het bijna gedaan… bijna, nog niet helemaal. Want we mochten nog wat plankjes doen ter afsluiting. Ik zeg het, mijn buikspieren, mijn beenspieren, én mijn schouders zijn mij vandaag zooooooo dankbaar, dat ze het de hele tijd laten merken. Dat gaat nog plezant worden, morgen. De tweede dag is altijd de ergste zeggen ze.

Ik wou daarna, afsluitend en naar goede gewoonte, nog een stukje gaan lopen, maar daar waren mijn spieren het niet helemaal mee eens. Plus ook, ik had eigenlijk wel dorst. Ik had tussen mijn 2,5 kilometer en de start van het bootcamp wel gedronken, maar ik had verder geen water voorzien voor tijdens het bootcamp. Dus het werd verstandig maar ontspannend 😉 naar beneden lopen en gaan douchen. Al bij al, bootcamp inclusief, toch wel weer iets meer dan 6 kilometer op de teller.

In ieder geval, samenvattend: dat bootcamp, ik vind het geweldig! Dus coach, als je in het najaar weer wat sessies inplant, schrijf mij dan maar alvast in! Tot dan! 🙂

Advertentie