Janken, en ook: voor én na

Het leven is soms raar.
Neem nu mezelf, goed 4 jaar terug. Ik voelde mij goed in mijn vel, er was voor mij geen vuiltje aan de lucht. Ok ja, ik was te zwaar, heel veel te zwaar zelfs, maar dat was het laatste van mijn zorgen. Ik was toch gezond? Dat ik geen 100 meter kon stappen zonder te gaan hijgen, dat ik nog amper kon fietsen..  who cares?

Vandaag moest ik echter op zoek naar foto’s. En met het zoeken naar die foto’s, kwam ik plots lang vergeten foto’s van mezelf tegen. Plots werd ik geconfronteerd met hoe ik er toen uitzag. En toen, dat was in 2011. Oh boy.
Ja, ik heb gejankt. Echt waar. Gejankt om hoe ik het toen zo ver heb kunnen laten komen, gejankt omdat ik mezelf toen regelrecht het graf aan het in helpen was. Zoveel gewicht, dat was gewoon echt niet gezond. Nu snap ik het ook, dat ‘morbide obesitas’. Ik bestond eigenlijk gewoon uit buik. Heel veel buik. En billen. Hoe kan het dat ik dat toen niet zag?

Ik zag het ook altijd bij anderen, dat ze veel te dik waren. En ik ontkende mijn eigen probleem. Want zoooooooo dik was ik toch niet? Ik paste toch nog altijd in dezelfde maat? Dat dat maat ‘patattenzak’ was, daar ging ik aan voorbij. Behalve dan als ik uit noodzaak nog eens kleren moest gaan kopen. Dan werd er ook gejankt, van miserie dan. En toch blijven ontkennen. En toch stug een te kleinere maat blijven kopen, om toch niet te moeten toegeven dat ik écht zo’n grote maat had. Ja, zo koppig ben ik dan wel.

Het rare is… afgelopen week postte ik op een (overigens verborgen) Facebookgroep een voor en na foto. Die voor-foto, dat was van toen er al een paar kilootjes af waren. Niet dat dat zichtbaar was trouwens. En de na-foto, die dateerde van vorige week. Ik was er niet onverdeeld blij mee, met die na-foto. Omdat ik vond dat er nog altijd veel te veel buik zichtbaar was, ik zag het verschil gewoon niet.

Nu, nu ik geconfronteerd werd met die andere foto’s… nu zie ik het wél. Dus ja… tranen, janken. Van de schok ook. Ja, dit was ik echt! En ook, janken van blijdschap. Van blijdschap, omdat ik blijkbaar toch op een moment de klik maakte dat het zo niet verder kon. En dat dat de juiste klik was. Hoe lang het nu inmiddels ook al duurt om gewicht te verliezen, bij elke halve kilo die ik kwijt geraak, win ik. Janken, omdat ik nu toch in ieder geval op betere weg ben dan toen. Dat ik me nu in ieder geval toch al een pak beter voel. En dat ik er blij mee ben. Jullie kunnen écht niet geloven hoe blij.

Maar… of ik de foto’s zou delen, daar was ik niet direct uit. Langs de andere kant…. iedereen zag mij toen ook zo, dus ja… waarom niet dan? Omdat ik mij nog steeds schaam om hoe ik er toen uitzag? Omdat ik mij ook schaam omdat ik het zover heb laten komen? Omdat dat toch een soort van gebrek aan karakter toont? Ik weet het niet.
Hetzelfde heb ik met dat gewicht. Ik kan wel blij roepen dat er 30 kilo af is (31 intussen), en dat ik er nog 25 af wil, maar de cijfers zélf erbij vermelden… neen, dat durf ik dan weer niet. Terwijl een simpele rekensom wel leert dat ik serieus in de 3 cijfers zat.

Dus ja… de foto’s. Ik ga ze toch delen. Ik gooi ze hier op. Om ook mezelf er voor altijd aan te herinneren dat ik dit nooit meer wil. Dat ik die laatste 25 kilo ook de baas kan. En ik weet dat iedereen dit al zo beu gehoord is, maar toch, ik gooi hem er ook in: YES, I CAN!

Damn sure I can! En nu op naar de volgende voor en na, die van binnen 25 kilo!
(maar eerst even heel diep ademhalen en op ‘publiceren’ klikken… 😉 )

Eerst maar de voor foto’s…. 

En dan de na-foto’s… 

Advertentie