Bootcamp, de voorlaatste

Oew, ik ben toch zo’n kieken!

Gisteren was het het voorlaatste bootcamp van dit voorjaar. Ik dacht van: pies of keek! Ik had echter beter moeten weten. Want ja.. als de ladder er ligt bij de opwarming, dan belooft dat wat voor de rest van het bootcamp! Echt, serieus!

Na de opwarming volgden de buikspieren. Het is dat ik deze week nog riep dat ik wat aan die blubberbuik moest doen, dus ik kon me niet onbetuigd laten. Ik ging ervoor! Uhu. Aha. Vandaag trouwens auw. En oei.
Daarna kwamen de obligate planken, squats en lunges (op de trappen trouwens, dubbel zo zwaar) én ook het op de trappen naar boven hupsen/springen. Maar… wél iets wat ik vroeger niet kon. Nu wel. Het blijft een zware oefening, maar het feit dat ik het nu kan en niet meer op elke trede moet twijfelen wat ik nu moet doen, dat is zo’n geweldige boost! Oefening baart echt waar kunst. Ik zou het ‘toen’ ook niet geloofd hebben, maar nu doe ik het gewoon. Jump! Jump! Again!

Bon.. daarna mochten we 3 keer de trappen des doods (jaja, die!) op en en af. Eerst traag, daarna eerst snel, halverwege even traag, en daarna snel, en tenslotte de 3de keer tegen snel tempo. Vroeger (en vroeger is nog niets zo lang geleden) was  ik al dood geweest halverwege de 2de keer. Nu ging mijn hartslag wel hoger de 3 keren, maar ‘kakte’ ik niet in op het laatste stuk. Er is dus nog altijd progressie. Jeuj!

Dit keer was het dus geen bootcamp gericht op conditie, maar wel op kracht. Want o ja, vergis je niet… die armspieren, die kwamen zeker ook aan bod. Evenals al die andere spieren waar ik nog nooit van gehoord heb maar die nu wel pijn doen.

Bon… daarna twijfelde ik. Of ik zou de jogging in Machelen meedoen diezelfde namiddag, of ik liep in het bos nog een stukje. Gezien ik toch al bezweet was, en de optie 2 keer douchen mij zo onnozel leek, koos ik voor het tweede. Het plan was nog 2 à 3 kilometer lopen. Van bij de start voelde ik het al: het zou lastig worden. Ademhaling, spieren… maar uiteindelijk, ergens rond die  3 kilometer, vond ik mijn 2de adem, ging het lopen een beetje vanzelf, en werden het er toch 5. Had iemand mij dat vorig jaar gezegd, dat ik na een uur bootcamp nog iets meer dan 5 kilometer zou gaan lopen, ik had die persoon naar het zothuis doorverwezen. Echt! Nu doe ik het, en ik vind het gewoon leuk. Echt waar. Die 10 minuten om het lopen gewend te worden daargelaten. Eens ik die door ben, vind ik het lopen geweldig. Is er nog iemand trouwens die de eerste 10 minuten joggen/hardlopen zo zwaar vind? Het is dat ik weet dat het daarna leuker wordt, maar het blijft dan toch echt wel even doorbijten!

Vroeger zou ik dan de dag erna met de beentjes omhoog gaan zitten zijn. Ajaaaa.. spierpijn, gisteren teveel gedaan, nu rust verdiend. Ja… kuiten zeer, buikspieren zeer… Vandaag dacht ik echter: misschien moet ik maar wat gaan loslopen? Het was maar een ideetje. Echter, nadat ik dochterlief afgezet had aan het Vrijbroekpark in Mechelen, waar het superdruk was, dacht ik van: waarom ook niet? Ik was eigenlijk nog nooit in het Vrijbroekpark geweest, maar omdat het zo druk was, leek het mij een leuk idee om wat verder te parkeren en daarna een stukje in dat park te gaan lopen.

Manlief gemobiliseerd, auto een kilometer verder geparkeerd, en wij van daaruit – al joggend, uiteraard – richting Vrijbroekpark. Daar de bordjes gevolgd – verkeerd lopen was geen optie – en uiteindelijk uitgekomen op 5 kilometer. Ik geef toe, niet aan sneltempo, maar ik heb ze wél gelopen!

Maar daar waar ik gedacht (gehoopt) had mijn stijve spieren daarmee de middenvinger te tonen, kwam ik toch bedrogen uit. Bon.. ik heb dus spierpijn. Nog altijd. Kuiten, buikspieren… ze zijn er. Ik heb ze. Ik voel ze. Allemaal winst, toch?
Dat kieken… dat is dus relatief. Toch? *knipoog*

Overigens… ik wil even benadrukken… dat bootcamp, ik schrijf er misschien over alsof het niks is, maar ik haal er wel heel veel winst uit. 2 jaar terug kon ik echt absoluut niets. Ik was via-via in contact gekomen met Kristel (dé coach 😉 ), en verwachtte er verder helemaal niet zoveel van.
Ik wil toch echt wel even het belang van die coach benadrukken. Ik kon niets. Ik was ik, absoluut onsportief, en had mezelf neergelegd bij een passief leven.

Echter… met heel veel geduld (weet Kristel, dat ik jou hiervoor eeuwig dankbaar ga zijn) wist de coach toch ergens de wegwijzers te vinden om mij de weg te tonen naar dat wat mogelijk was. En het onmogelijke gebeurde, echt waar: ik leerde hoe ik 5 volledige kilometers kon lopen, daar waar ik het vroeger al lastig had met 100 meter stappen. No joke. En nu is de sky de limit. Ik weet dat ik niet moet verwachten dat ik een marathon ga lopen op 3 uur tijd, maar ik weet wél dat ik met kleine stapjes mijn limieten kan verleggen. Eerst was dat het half uur lopen, daarna de 5 kilometer. Nu ik die uiteindelijk in de benen heb, ga ik voor de 7 kilometer. Babystapjes voor de ene, reuzenstappen voor mij.

En ik weet dat ik dat te danken heb aan de oefeningen die ik leerde op het bootcamp, en op de trainingssessies – zelfs al waren die maar een halfuurtje – met de coach!

Dat laatste bootcamp, volgende week: we gaan ervoor! En aan al diegenen die nog twijfelen: gewoon doen. Echt waar! De winst, die zien jullie wel op termijn! 🙂

Advertentie