Een nieuwe uitdaging

Ik moet het maar eens zwart op wit zetten. Want ik ben denk ik klaar voor een nieuwe uitdaging, maar ik voel dat ik stilaan aan het terugkrabbelen ben. En dat is natuurlijk niet de bedoeling van een uitdaging.

Jeps, een uitdaging. Een nieuwe. Hoewel ik gezegd had dat ik er geen meer zou aangaan, na Bern. Maar toch… maar toch. Het kriebelt. En als het kriebelt, moet je sporten! Inderdaad ja. Sporten. Dit keer dus geen fruitige uitdaging of iets van dien aard, neen. Sport. Lopen.

Het zit ‘m namelijk zo: ik zit tijdens de organisaties van de loopwedstrijden van de loopclub (de Sparta zeg maar) meestal aan de inschrijvingstafel. Dat was al zo tijdens de Parkloop, en dat was ook zo met de Elewijtse Halve.
In juli wordt er weer een wedstrijd georganiseerd. Dit keer de Stratenloop van Weerde, tijdens de Zomerfeesten aldaar. De vorige jaren zat ik daar ook al aan de inschrijvingstafel, en het moet gezegd: de sfeer is meestal wel goed. Een stukje lopen, en daarna gezamenlijk mosseltjes eten. De eersten van het seizoen, en altijd superlekker.

Dus ja, het kriebelde, om dit jaar daar ook een keertje mee te lopen. Maar ja, inschrijvingen, die moeten natuurlijk ook gebeuren. En ik zit aan die inschrijvingstafel.
Maar dan zag ik plots, ineens, alsof het licht ging branden zeg maar, dat de inschrijvingen een kwartier voor de start afgesloten worden! Aha! Daar was mijn kans. Al zag ik gelijk ook die kans in rook opgaan. Want de 3,5 kilometer, die ik makkelijk (woeha!) de baas kan, vertrekt een half uurtje vroeger dan de 7 en de 10,5 km. Doemme. Dan zit ik dus nog een kwartier aan de inschrijvingstafel als die van start gaat..

Zou ik dan toch.. of zou ik dan toch niet? Twijfels twijfels… kan ik het, kan ik het niet? Wat zeggen mijn scheenbenen daarvan? Wat zeggen mijn longen daarvan? Wat zeggen mijn benen daarvan? Pfff… ik besloot het vorige week zaterdag gewoon te proberen. Het was toch geen bootcamp, want de coach had zelf een wedstrijd op de planning staan: zij deed mee aan de Challenge Denmark, triatlon dus, alwaar zij in haar categorie beslag legde op de tweede plaats! Dikke proficiat, coach Kristel!

Dus ja, geen bootcamp, ik had de handen, en vooral de voeten dus vrij om eens te proberen of een heel uur lopen tot mijn mogelijkheden behoorde. Ergens diep vanbinnen hoopte ik natuurlijk van wel, maar ik moest het eerst zien. En doen. Eigenlijk had ik het op een vlak parcours moeten doen, maar dat bos hé… ik bén daar zo graag. Niet dat het er zo gemakkelijk is om te lopen, met al die hoogteverschillen, maar toch… ik dus naar het bos. Daar ken ik het ook goed, om te weten hoe ver ik ongeveer moet lopen om dat uur vol te krijgen. Ik dus weg… stukje naar boven, stukje plat, stukje langs de ring, stuk richting VTM, en dan weer terug. Op dat pad kwam ik trouwens een loopster tegen die haar 2 duimen naar mij opstak. Ik ging gelijk een stukje sneller lopen, dit was leuk! 🙂

Bon.. ik had, tegen dat ik toch dorst zou hebben, een flesje water ergens achtergelaten. Na goed 40 minuten besloot ik dat het tijd werd om wat te drinken. Iets met een doel om naartoe te lopen ofzo, ik voelde dat hoe korter ik bij dat flesje kwam, hoe moeizamer het lopen ging. Misschien moet ik in de toekomst mijn focus niet op dat flesje leggen, maar gewoon op een uur lopen. 😀

Drinken dus, en dan weer door. Dat had ik gedacht. En gehoopt. Niet dus. Het ging plots niet meer. Goed 5 kilometer, goed 40 minuten, en de pijp was uit. Dit kon toch niet? Ok.. flesje dan maar leegdrinken, en dan terug een poging wagen. Volgens mij had ik daar ongeveer 10 minuten getalmd, doch al bij al bleek dat nog mee te vallen, zag ik achteraf. Hoop en al 3 à 4 minuutjes.
En ja, ik moest wel, terug lopen. Want ik was nog altijd boven, en de douches zijn beneden, dus daar moest ik sowieso toch nog naartoe. Dus lopen maar weer. Tergend traag. Tot ik eindelijk aan het stuk bergaf kwam. Daar vond ik precies toch mijn tweede adem, en ging het lopen weer vlotter. Op naar beneden.

En ik weet niet wat het is, maar telkens ik beneden kom, heb ik zoiets van ‘ik heb het wel gehad’. maar dat kon en mocht dit keer absoluut niet, want ik moest van mezelf dat uurtje volledig uitlopen! Door dus… langs de vijver… nog een paar minuutjes. Ik kon toch niet stoppen op 3 minuutjes van een volledig uur? Nu ja goed… die 3 minuutjes heb ik rondjes op de parking gedaan. Misschien had ik er nog wat meer qua afstand kunnen uitkrijgen, maar het was wel goed geweest. 7,37 kilometer op een uurtje tijd. Ik loop dus in ieder geval toch al sneller dan dat ik stap.

En het zou dus moeten kunnen, 7 kilometer lopen. Zij het dat ik het dit keer met een kleine pauze gedaan heb.

Ik ga er dus maar voor. 7 hele kilometers lopen op 18 juli. Nog 1 maand te gaan! Help! Wat doe ik mezelf toch weer aan??