Dit is raar. Ja, dit. Niet ik. Of ok, ik misschien ook, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat over dit. Want ik wil schrijven, en ik weet ook wel waarover te schrijven, maar ik krijg de woorden niet uit mijn toetsenbord. Meestal gaat dat vanzelf. Nu niet.
Ik weet niet hoe dat komt. Mijn gedachten fladderen maar wat rond, ik krijg mijn focus niet gezet. Ik wil nochtans zo graag vertellen dat ik vandaag, voor de eerste keer in mijn hele leven, een vol uur gelopen heb. Dat ik in dat uur toch wel iets meer dan 7 kilometer gelopen heb. Dat ik dus al rapper loop dan dat ik stap. En dat ik, als ik datzelfde nu eens ga proberen op een vlak parcours, ik vast wel tegen de 8 kilometer zal aanzitten.
Alleen… ik krijg het niet gezegd. Ik weet niet hoe. Ik ben al tig keer begonnen, ik heb al tig keer tig zinnen getypt, en ze zijn elke keer niet naar de goesting. Het was niet ‘ik’, het was gewoon een saai loopverhaal. Zo eentje dat ik zelf niet graag lees. En dat moet wél de referentie blijven, dat ik zelf de dingen die ik schrijf ook zou lezen. Maar het lukt mij dus niet. Niet vandaag.
Trouwens, mijn schouder is aan het vervellen. Gevalletje eigen schuld, dikke bult. Of in dit geval: gevalletje verbrand. En nu velt dat af. Geen zich. En jeuk! Krabben mag ook weer niet zeker? Maar dit tussendoor.
Bon, vanavond zal het andere koek zijn. Ik mag (hoera!) mee naar het concert van One Direction op den Heizel. Nu ja, mag, moet. Het is een dunne lijn. Dochterlief wou zo graag gaan, en je kan een 13-jarige toch niet alleen op pad sturen? Haar eerste concert. Misschien had ik oordopjes moeten voorzien. Voor mezelf dan. Want het laatste concert dat ik ooit in het Heizelstadion zag, of hoorde, al weet ik al niet meer wie het was dat ik daar toen absoluut wou zien, dat galmde nogal. Daarom ook dat ik nooit meer naar stadionconcerten geweest ben.
Nu ja goed, we zullen het wel zien zeker, straks? Of horen. Ik was liever elders geweest, maar soms moet een mama doen wat ze moet doen. One way, or another… 😉
My thoughts are like butterflies 
en hoewel het niet jouw muzieksmaak is (gelukkig maar :-)) is het wel leuk om de eerste concertervaring van je dochter mee te maken, toch? Veel plezier!
LikeLike
Wauw!Proficiat dat heb je super gedaan!ik vind je blog zo mooi als anders hoor!Veel plezier zal best wel mee vallen en ja je doet het voor je dochter he:-)
LikeLike
Hey Sandra, zaaaalilg een uur gelopen ! Proficiat, wat een mijlpaal alweer ! En have fun vanavond, alleen al als je je dochter zal zien glunderen, ga je je super voelen !
LikeLike
Sandra, eerst en vooral wil ik zeggen dat oordopjes, zowel voor jou als voor miss diva geen overbodige luxe zijn. Tinitus is hard to bare, drijft mensen zelfs tot zelfmoord. Tot daar mijn preek over de oordopjes. Voor de rest: innige deelneming met One Direction. En voor de andere rest: Gewelddadig Innemend Impressionant Proficiat!!!! What’s next, de marathon van New York?
LikeLike
Proficiat met je knalprestatie! En zelf als je niets weet te schrijven (zeg jij!) dan nog is je blogje het lezen waard! Ik hou trouwens van mama’s die hun eigen ‘goesting’ opzij zetten om hun kinderen de dag/avond van hun leven te geven!!
LikeLike