30 kilo minder Sandra

Jeps, ik val maar gelijk met de deur in huis. Niks te spanningsbogen opbouwen, het moet eruit! Ik heb hier nu al zo lang op gewacht, en eindelijk is het zover! Ik weeg zomaar even 30 kilo minder dan ‘toen’. DERTIG! 30! Dat is een D, een E, een R, een T, een I, een G! Joehoe! En woohoow ook! Ja, ik ben blij! Wat zeg ik: ik ben meer dan blij!

30 kilo minder. En o ja, ik weet nog heel goed hoe dat ging met 30 kilo meer. Want toen kocht ik mijn fiets. Ik paste net tussen het zadel en het stuur als ik mijn voeten op de grond zette. Nu is er nog megaveel ruimte over. Als ik daaraan denk, dan voel ik mij altijd heel erg licht worden. Wat ik uiteraard nog niet ben, maar hey… als het tussen de oren al goed zit, dan komt de rest vanzelf ook wel!

Ik kan niet genoeg beschrijven en vertellen over wat een verschil van levenskwaliteit dat maakt. Serieus waar. Ik blijf mij erover verwonderen, maar het is gewoon écht zo. Stel je maar eens voor dat je elke dat met een rugzak van 30 kilo rond moet zeulen. Dan ga je ook liever op de bank zitten, boek lezen, film kijken. En och, doe er maar een drankje en een chipske bij – zijn er geen kaasjes of salami trouwens?
Ja, het is een soort van cirkeltje, een cirkeltje wat alleen ikzelf kon doorbreken. Gelukkig zag ik dat op een gegeven moment ook in. En gelukkig vond ik ook ergens, op een of andere manier, een motivatie in mezelf om het te blijven volhouden. Nog steeds. Want ik ben er natuurlijk nog niet, er moet nog wel wat af.

Maar die veranderingen… echt waar. Ik lijst even wat dingen op:

– kledingmaat: van maat tent, naar een normale maat, verkrijgbaar in de normale collecties. En ja, mensen mogen van mij roepen dat er bij de grote maten ook leuke kleren te vinden zijn. Kan best zijn, en ik geloof het ook wel, maar voor mij is het een soort van ‘stigma’, en ik ben heel blij dat ik er vanaf ben.
– conditie: van amper 500 meter kunnen stappen, naar 5 à 6 km joggen. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen, maar nu loop ik zo’n 3 keer per week. Meer zelfs, nu voel ik mij niet lekker als ik eens niet kan gaan lopen. Dan mis ik het bos, dan mis ik de beweging. En dan loop ik van ambetantigheid thuis de muren op.
Ik merk ook dat ik nu ik meer beweeg, ik nog meer wil bewegen. Dus de dagen dat ik niet loop, fiets ik nu naar het werk. Liefst nog tegen een behoorlijk tempo, want ja, ik ben best wel competitief, dus die competitie tegen mezelf die wil ik ook winnen. Dat wil zeggen dat ik binnenkort die verdomde brug sneller wil op fietsen, en dat ik toch telkens probeer om iets van mijn tijd af te pitsen. Vandaag was ik 3 minuten sneller op het werk dan vorige keer. Zie, daar word ik dus blij van.
– ruimte: ik neem gewoon minder ruimte in, en dat is wel prettig. Ik kan gewoon eens ergens tussen als ik mijn buik intrek. En dat kon vroeger niet. Want toen kon ik mijn buik niet meer intrekken, want er was teveel buik. Veel te veel buik.
– zichtbaarheid: ik ben op 1 of andere manier meer ‘zichtbaar’ dan toen ik dikker was. Hoewel er toen niet naast mij kon gekeken worden, keken mensen blijkbaar toch langs mij heen. Nu niet meer. Misschien ook omdat ik niet meer langs mij laat heen kijken, maar langs de andere kant: ik maakte 30 kilo zwaarder eigenlijk ook al best veel lawaai hoor! 😉
– durf: ik durf meer. Vroeger durfde ik quasi niets meer, omdat mensen dan toch zouden denken ‘zie die dikke eens’. Nu weet ik dat dat niet zo is, dat dat in mijn hoofd zat. Het eruit krijgen was wat anders. Maar ik ben op goede weg, denk ik. 😉 Neem nu bijvoorbeeld die short om te gaan fietsen. Vanochtend stond ik nog te twijfelen, zou ik, zou ik niet. Uiteindelijk heb ik dan toch maar een sportshort uit mijn man zijn kast gepikkediefd (hehe, en ze past nog ook! 🙂 ) en ben ik in short naar het werk gefietst. Diegenen die zich er onderweg aan stoorden hebben zelf pech, ik heb lekker genoten van het zonnetje en de wind.

En zo zijn er nog tal van andere dingen. Allemaal zaken die voor mij het leven leuker maken, lichter ook. Heel letterlijk. En het kan alleen nog maar beter worden. Want neen, het stopt hier niet, ik ga gewoon door. Ik wil nog wat gewicht kwijt, ik wil nog wat sneller en langer kunnen hardlopen, en ik wil ook nog zoveel andere dingen.
Maar eerst ga ik mezelf belonen. Met een pizza. ’t Is te zeggen, met een soort van lijnvriendelijke pizza-versie. Ik herinnerde mij net dat ik ooit iets gelezen had van een tortilla als pizzabodem, en daar dan wat lekkere dingen op. In dit geval parmaham én geraspte kaas. En dat staat nu dus in de oven. Het wijntje zal voor vanavond zijn, dan drink ik er ook eentje op. Misschien doe ik wel zot, en drink ik er 2. In ieder geval: schol! Op jullie! Ja, jij, en jij, en jij ook, al diegenen die mij gesteund hebben in mijn afvalrace, en dat nog steeds doen (en dat is ook inclusief jij daar! 😉 ).

Advertentie